Του Τίμου Παπαδόπουλου
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973 η χούντα των συνταγματαρχών δέχεται την πρώτη μαζική μετωπική επίθεση από 4000 φοιτητές. Στην ταράτσα της Νομικής σχολής της οδού Σόλωνος άρχισαν να βγαίνουν δειλά στην αρχή και πιο τολμηρά στην συνέχεια οι πρώτοι φοιτητές και να καλούν σε συμπαράσταση τον λαό της Αθήνας. Είναι φοιτητές από όλες τις σχολές και αιτία είναι το νομοθέτημα που επιστράτευε υποχρεωτικά τους φοιτητές, ανακαλώντας την νόμιμη αναβολή τους λόγω σπουδών. Φυσικά οι πρώτοι φοιτητές που στρατεύθηκαν ήταν αυτοί που μπήκαν στο μάτι της χούντας. Αυτοί που έμπαιναν στις αίθουσες διδασκαλίας και ξεσήκωναν τους φοιτητές με λόγους αντιφασιστικούς, με παράνομα έντυπα και οργανώνοντας συνελεύσεις με αιτήματα.
Τώρα όμως έχουν μία καλύτερη οργάνωση και συντονισμό με όλες τις σχολές. Το τόλμησαν αυτήν την ώρα πριν προλάβει η χούντα και αποδυναμώσει το φοιτητικό κίνημα με την στράτευση όλων των συνδικαλιστικών στελεχών. Επιδίωξαν και κατάφεραν μάλιστα να έχουν επαφή με τους πολιτικούς που είχουν δηλωμένη αντιδικτατορική θέση. Στο σπίτι του Παναγιώτη Κανελόπουλου από το πρωί συγκεντρώθηκαν και περιμένουν νέα από την Νομική αρκετοί πολιτικοί και καθηγητές, ανάμεσα τους ο Πεσμαζόγλου, ο Λούρος, ο πρώην υπουργός Ζίγδης και μερικοί άλλοι, που προσπαθούν να εκτιμήσουν την κατάσταση. Το πρώτο που καταφέρνουν είναι να έρθουν σε επαφή με τον πρύτανη Τούντα και να του ζητήσουν να μην παρέμβει και να μην ζητήσει από την χούντα να μπει στην Νομική. Ύστερα οι φοιτητές οργανώθηκαν και γρήγορα δημιούργησαν επιτροπές που εξασφάλισαν την περιφρούρηση, την τροφοδοσία, την αναγραφή πλακάτ και προκηρύξεων, την επικοινωνία με κοινωνικούς φορείς και τον τύπο και ότι άλλο ήταν χρήσιμο για την ασφάλεια και την εξέλιξη της κατάληψης.
Λίγο πιο κάτω από την Νομική στην Σόλωνος 94 είχα τα γραφεία και το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «Υδροχόος». Τα νέα έφτασαν γρήγορα στο γραφείο μου, μαζί και με την επαφή που θα κρατούσα όταν θα έκλειναν οι πόρτες της σχολής για να εμποδίσουν την επέμβαση του καθεστώτος. Δεν χρειάστηκε και πολύ για να γεμίσει ο κόσμος τα γραφεία μας. Άλλοι έρχονταν με τα χέρια γεμάτα και άλλοι έρχονταν και τα πέρνανε. Σοκολάτες, στραγάλια, τυρόπιτες, σταφίδες, κουλούρια, ότι σκέφτονταν ο καθένας. Είχαμε ανοιχτό κανάλι τροφοδοσίας.
Γρήγορα έκλεισαν οι δρόμοι και κατέφθασαν αστυνομικοί και ΕΣΑτζήδες με τα πολιτικά. Η άγρια ματιά τους έκανε εύκολα να ξεχωρίζουν. Μαζεύτηκε όμως και πολύς κόσμος έτσι που κυκλοφορούσε κάνοντας τον αδιάφορο, έδινε κουράγιο στους φοιτητές και ταυτόχρονα δυσκόλευε τους αγριεμένους χουντικούς που τώρα μαζεύτηκαν και αυτοί κάτω από την Νομική και φωνάζουν συνθήματα υπέρ της χούντας, ζήτω ο Παπαδόπουλος και σκουλήκια- προδότες -κομουνιστές. Χάνονταν όμως από την βροντερή φωνή των χιλιάδων φοιτητών που από την ταράτσα φώναζαν μόνο αυτό, «Ελευθερία». Και αυτό ήταν συγκινητικό. Αλλά οι συγκινήσεις της ημέρας συνεχίστηκαν και το βράδυ. Μόλις σουρούπωσε, γέμισε η Ακαδημίας και η Σόλωνος ταξί με αναμμένα φώτα. Ήταν ο καλύτερος χαιρετισμός στους φοιτητές. Ήταν όμως και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αστυνομία να επιχειρήσει επέμβαση μέσα στην νύχτα. Αυτό που δεν έκανε η αστυνομία στην Νομική αποφάσισε να το κάνει στους γύρω δρόμους και να τρομοκρατήσει τον κόσμο που μαζεύτηκε γύρω από το κτήριο. Έκαναν και μία επίθεση στα γραφεία του εκδοτικού μου οίκου γιατί είχαμε γίνει στόχος από το πάνε έλα των ανθρώπων που μπαινόβγαιναν. Προλάβαμε και κλειστήκαμε στα γραφεία και εκεί φοβήθηκαν μάλλον και αυτοί να μπούνε μέσα. Ποιος ξέρει τι τους έλεγαν για εμάς και τους φανάτιζαν.
Την επόμενη μέρα άρχισαν οι διαπραγματεύσεις. Τελικά αποφασίστηκε να εκκενώσουν οι φοιτητές το κτήριο και να αποχωρήσουν χωρίς να επέμβει η αστυνομία. Δεν έγιναν όμως όλα έτσι όπως συμφωνήθηκαν. Μόλις σουρούπωσε άρχισε η έξοδος των φοιτητών από το κτήριο. Η Ακαδημίας ήταν γεμάτη κόσμο και αστυνομικούς. Πήγαμε όλοι για να στηρίξουμε τους φοιτητές σε περίπτωση σύγκρουσης. Ήμουν μαζί με τον Αλέκο Φλαμπουράρη και την Καίτη Μανουσάκη. Ξαφνικά ο Αλέκος μας σπρώχνει και φωνάζει «πάμε να φύγουμε». Κάτω από ένα σκέπαστρο μιας στάσης των λεωφορείων ένας γνωστός σε όλους μας χαφιές έκανε μια κίνηση σαν να έβγαζε πιστόλι. Τελικά η συμφωνία δεν τηρήθηκε και ούτε φυσικά αυτό ήταν που περιμέναμε. Εκείνο που θέλαμε ήταν να μην χτυπήσουν τόσο άγρια όσο ήταν το χτύπημα που εισέπραξε η χούντα. Έγιναν συλλήψεις αλλά η χούντα τραυματίστηκε θανάσιμα. Σε λίγους μήνες οι φοιτητές στο πολυτεχνείο έδιναν το τελικό χτύπημα.
