Ζήσης Γουδεσίδης
Επιμέλεια: Κώστας Σαμαρτζίδης
ΜΕΡΟΣ V
Στο Β’ ημίχρονο ο Πάγκαλος[17], προπονητής του ΠΑΟΚ αλλά και παίκτης σε αυτό το παιχνίδι για την ενίσχυση της ομάδας του, πραγματοποιεί συνεχείς αλλαγές στη σύνθεσή της.
Στο 25ο λεπτό ο ΠΑΟΚ ισοφαρίζει τον αγώνα (1-1). Στο 35ο λεπτό ο Κέφης δίνει και πάλι την πρωτοπορία στη Δόξα (2-1).
Αυτό φαίνεται ότι δεν αρέσει στο διαιτητή. Αποβάλλει τον Τσακίρη, για να αναγκασθεί η Δόξα να συνεχίσει το παιχνίδι με 10 παίκτες. Το γεγονός δεν πτοεί τα παλληκάρια της, που πολλές φορές απειλούν το τέρμα του ΠΑΟΚ.
Τα 45 λεπτά του αγώνα έχουν συμπληρωθεί, ο κόσμος διαμαρτύρεται, ο διαιτητής όμως δεν σφυρίζει τη λήξη του αγώνα, αντίθετα σφυρίζει ένα κόρνερ το οποίο ο ΠΑΟΚ μετατρέπει σε γκολ (2-2).
Αυτό περίμενε και ο διαιτητής να πετύχει ένα ισόπαλο αποτέλεσμα για να σφυρίξει το τέλος του παιχνιδιού, μετά από καθυστέρηση 1 1⁄2 λεπτού.
►21η Ιουλίου 1946: ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ – ΔΟΞΑ: 3-1
Στον αγώνα αυτό που πραγματοποιήθηκε στην Καβάλα, η Δόξα χρησιμοποίησε αναπληρωματικούς παίκτες και, σαν να μην έφθανε αυτό, με ανοχή του συνοδού συμβούλου, οι παίκτες της πριν από τον αγώνα κολύμπησαν στην Καλαμίτσα. Επόμενο ήταν να ηττηθούν.
►4η Αυγούστου 1946: ΔΟΞΑ – ΧΙ ΜΕΡΑΡΧΙΑ: 0-0
Το πρωί η ομάδα της Μεραρχίας κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο των σφαγιασθέντων Δραμινών πατριωτών από τους Βουλγάρους.
Το απόγευμα πριν από την έναρξη του αγώνα προηγήθηκε παρέλαση των ποδοσφαιριστών υπό τους ήχους της προπορευόμενης στρατιωτικής μουσικής της Μεραρχίας, προσδίδοντας στη συνάντηση αυτή πανηγυρικό χαρακτήρα.
Ο πρόεδρος της Δόξας προσφώνησε τους φιλοξενούμενους ποδοσφαιριστές και στη συνέχεια αντηλλάγησαν αναμνηστικές σημαίες και ανθοδέσμες, ενώ οι φίλαθλοι στις κερκίδες χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό, περιμένοντας να παρακολουθήσουν έναν απολαυστικό αγώνα. Δυστυχώς, οι παίκτες και των δύο ομάδων, τους απογοήτευσαν. Διαιτητής του αγώνα ήταν ο κ. Γιαγτζόγλου Ιωάννης.
Στη συνέχεια ακολούθησαν τα πιο κάτω τέσσερα φιλικά παιχνίδια, στα οποία η διοίκηση της Δόξας δοκίμασε νεαρούς παίκτες σε διάφορες θέσεις, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια ισχυρή ομάδα αντάξια της ιστορίας της Δόξας.
►25η Αυγούστου 1946: ΔΟΞΑ – VΙΙ ΜΕΡΑΡΧΙΑ: 1-1
►15η Σεπτεμβρίου 1946: ΔΟΞΑ – ΑΕΚ ΚΑΒΑΛΑΣ: 0-1
►6η Οκτωβρίου 1946: ΔΟΞΑ – ΦΙΛΙΠΠΟΙ: 1-1
► 28η Οκτωβρίου 1946: ΔΟΞΑ – ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ: 1-1
28η Οκτωβρίου 1946: ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Την ημέρα αυτή η Δόξα όπως και άλλα σωματεία της πόλης της Δράμας, συμμετέχει με τη σημαία της στην παρέλαση που γίνεται προς τιμήν της Εθνικής γιορτής. Όλοι οι ποδοσφαιριστές της Α’ ομάδας, φορώντας τις ποδοσφαιρικές στολές τους, παρελαύνουν προ των επισήμων, καταχειροκροτούμενοι από τον κόσμο, σε όλη τη διαδρομή τους στην οδό Εθνικής Αμύνης.
Μέχρι το τέλος του έτους, ακολουθούν ακόμη τρία παιχνίδια:
► 3η Σεπτεμβρίου 1946: ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΕΡΡΩΝ – ΔΟΞΑ: 4-3,
►17η Σεπτεμβρίου 1946: ΔΟΞΑ – ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗΣ: 6-1, και
► 8η Δεκεμβρίου 1946: ΔΟΞΑ – ΑΡΗΣ: 2-0.
Στο τελευταίο αυτό παιχνίδι της Δόξας συμμετέχουν στη σύνθεσή της δύο νέοι ποδοσφαιριστές, ο Λάμπης Κοχαϊμίδης (μπακ) και ο Βύρων Βαλαβάνης (επιθετικός) στη θέση του Κέφη, που επέτυχε και τα δύο τέρματα στο 26ο και 34ο λεπτό.
►5η Ιανουαρίου 1947: ΔΟΞΑ – H.L.I.: 2-4
Με την έναρξη της νέας χρονιάς, ημέρα Κυριακή, παραμονή των Θεοφανείων, η Δόξα συναντάται με την Αγγλική στρατιωτική ομάδα των Σκωτσέζων. Παρούσα στο γήπεδο ήταν και η γνωστή μουσική τους (γκάϊδες), η οποία παιάνιζε κατά τα διαλλείματα προς τέρψιν των φιλάθλων, που είχαν κατακλείσει το στάδιο και με παρατεταμένα θερμά χειροκροτήματα ευχαριστούσαν τους μουσικούς.
Διαιτητής του αγώνα ήταν ο Κουγιουμτζής Γρηγόριος.
Στο Α’ ημίχρονο οι Σκωτσέζοι στρατευμένοι επέτυχαν τρία τέρματα έναντι ενός της Δόξας που πέτυχε ο Καραγαβριηλίδης Ν., ο οποίος σημείωσε και δεύτερο τέρμα στην επανάληψη του αγώνα. Στη συνέχεια από ένα λάθος του Κωνσταντινίδη που το εκμεταλλεύτηκαν οι Σκωτσέζοι επέτυχαν και τέταρτο τέρμα, γράφοντας το Δόξα – H.L.I. 2-4, που ήταν και το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα.
Οι Δοξαίοι έχουν παράπονα από τη διαιτησία, η οποία στο 40’ λεπτό του Β’ ημιχρόνου, ακύρωσε κανονικότατο γκολ της ομάδας των. Φαίνεται ότι τα φιλόξενα αισθήματα του διαιτητή προς τους φιλοξενούμενους υπερίσχυσαν της αγάπης του προς την παλιά του ομάδα.
►19η Ιανουαρίου 1947: ΔΟΞΑ – ΕΛΠΙΣ: 1-1
Ο αγώνας αυτός ήταν για το Κύπελλο Ελλάδος και έληξε ισόπαλος μετά και από την ημίωρη παράτασή του. Η Δόξα για τον αγώνα αυτό υπέβαλε ένσταση για κακή συμμετοχή του ποδοσφαιριστή της Ελπίδας Σπανίδη, η οποία όμως δεν έγινε δεκτή.
►2α Φεβρουαρίου 1947: ΕΛΠΙΣ – ΔΟΞΑ: 2-0
Ο επαναληπτικός αγώνας για το Κύπελλο Ελλάδος με διαιτητή τον κ. Ηλιάδη από τη Θεσσαλονίκη, έληξε με νίκη της Ελπίδος και με συνέπεια τον αποκλεισμό της Δόξας από τους εν συνεχεία αγώνες του Κυπέλλου Ελλάδος, με πικρά παράπονα ότι ο διαιτητής δεν ήταν δίκαιος σε πολλές από τις αποφάσεις του. Αναφέρω ότι όταν κατά την εξέλιξη του αγώνα και τον σοβαρό τραυματισμό του Γκιουζέλη ο οποίος παρέμενε στο έδαφος σχεδόν αναίσθητος, ο διαιτητής δεν διέκοψε τον αγώνα με τη Δόξα να παίζει με δέκα παίκτες, όπως επίσης αργότερα αποβάλλοντας άδικα τον Κωνσταντινίδη.
►23η Φεβρουαρίου 1947: ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ – ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ
Κατά τις διεξαχθείσες εκλογές για την ανάδειξη Διοικητικού συμβουλίου κατά την Γενική Συνέλευση της Δόξας, εξελέγησαν τα ακόλουθα μέλη που απετέλεσαν και το νέο διοικητικό συμβούλιο της Δόξας: Χίτογλου Διαμαντής, Παυλίδης Ιωάννης, Σκλάβης Πολ., Κέφης Ελευθέριος, Τσιμίδης Ζ., Κιρτσόγλου Ι., Αστεριάδης Λεωνίδας, Κτενάς Ι. και Παπαδόπουλος Βλαδίμηρος.
►16η Μαρτίου 1947: ΔΟΞΑ – ΕΛΠΙΣ: 5-0
Ήταν ένας φιλικός αγώνας μεταξύ των δύο άσπονδων αντιπάλων που δόθηκε για την οικονομική ενίσχυση του ταμείου της Ε.Π.Σ.Α.Μ.
Από το πρώτο λεπτό οι Μαυραετοί άπλωσαν τις φτερούγες τους και σαν μαύρη καταιγίδα επέπεσαν στην άμυνα της Ελπίδας σκορπίζοντάς την και γεμίζοντας ενθουσιασμό και χαρά τους οπαδούς της Δόξας, που δεν προλάβαιναν να χειροκροτούν τα επανωτά τέρματα που τους χάριζαν οι λεβέντες της αγαπημένης τους ομάδας.
Την αρχή έκανε ο Λαζαρίδης στο 10ο λεπτό, ακολούθησε ο Πανταζής στο 28ο λεπτό και πριν από τη λέξη του ημιχρόνου ο Τσακίρης γράφει το 3-0.
Αρχίζει το Β’ ημίχρονο και ο Βαλαβάνης στο 20΄λεπτό στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα της Ελπίδας, ενώ στο 38ο λεπτό πετυχαίνει το 5ο τέρμα. Ήταν μια πολύ μεγάλη νίκη που την πανηγύρισαν οι Δοξαίοι, ύστερα μάλιστα από την ήττα της ομάδας τους για το κύπελλο της Ελλάδας.
►23η Μαρτίου 1947: ΔΟΞΑ-ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ: 2-3
Ένας άλλος φιλικός αγώνας, για την ενίσχυση της Ε.Π.Σ.Α.Μ. και άλλη μια ήττα για τη Δόξα, ύστερα από το 1-2 του κατά την 2/3/1947 αγώνα. Τα παράπονα για τα λάθη του διαιτητή Περδικάρη δεν λείψανε, αυτό όμως δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ήττα της ομάδας.
►30η Μαρτίου 1947: ΔΟΞΑ-ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ: 4-1
Πριν από την έναρξη αυτού του αγώνα για το Πρωτάθλημα Αν. Μακεδονίας, προηγήθηκε παρέλαση όλων των επίσημων σωματείων του Νομού Δράμας.
Πρώτη η Δόξα και στη συνέχεια η Ελπίδα, ο Άρης, ο Βύρων και ο Ιάσων Προσοτσάνης.
Ο αντιπρόεδρος της Ε.Π.Σ.Α.Μ. Χατζόπουλος Αύγουστος κηρύττει την έναρξη διεξαγωγής του πρωταθλήματος και ως αρχηγός της ομάδας της Δόξας απαγγέλω τον όρκο του αθλητή.
Μετά το τελετουργικό η μπάλα στήνεται στο κέντρο του γηπέδου για να αρχίσει ο πρώτος αγώνας του πρωταθλήματος μεταξύ των ομάδων της Δόξας και του Άρη.
Στο Α’ ημίχρονο ο Τσακίρης πετυχαίνει το μοναδικό τέρμα του ημιχρόνου.
Στην επανάληψη και στο 10ο λεπτό ο Καλαϊτζής διπλασιάζει τα τέρματα της Δόξας με ένα ακόμη γκολ, που ευθύς αμέσως το ανταποδίδει ο Άρης, σημειώνοντας το Δόξα- Άρης 2-1. Στη συνέχεια ο Βαλαβάνης ανεβάζει το σκορ σε 3-1.
Μετά από αυτό το αποτέλεσμα δημιουργείται ένα θλιβερό επεισόδιο. Ο Σώζος ένας σκληρός παίκτης του Άρη κλωτσά εσκεμμένα και χωρίς λόγο τον Λαζαρίδη. Ο διαιτητής αποβάλλει τον Σώζο, για αυτή την απρεπή συμπεριφορά του. Αντί όμως ο Σώζος να σκύψει το κεφάλι και να δεχθεί αγόγγυστα τη δίκαιη ποινή του, ορμά οργισμένος και καταφέρει δύο ραπίσματα στον εμβρόντητο διαιτητή του αγώνα, κατά παράβαση του όρκου του αθλητή που είχε δώσει προηγουμένως.
Στο σημείο αυτό επεμβαίνει η Αστυνομία τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί έξω από το στάδιο.
Μετά από αυτό το θλιβερό επεισόδιο που αμαύρωσε το Δραμινό ποδόσφαιρο, επαναλαμβάνεται ο διακοπείς αγώνας και στο 38ο λεπτό ο Τσακίρης παραβιάζει την εστία του Άρη, γράφοντας το τελικό Δόξα-Άρης 4-1. Τα γκολ αυτά η Δόξα τα χρωστούσε από καιρό στον Άρη.
Μετά το τέλος του αγώνα έσπευσα να επιστρέψω στο Κέντρο Βασικής Εκπαίδευσης Δράμας (Κ.Β.Ε.Δ.), στο οποίο το ίδιο πρωί είχα καταταγεί στρατιώτης
►30η Μαρτίου 1947: Κατατάχθηκα στο Κ.Β.Ε. Δράμας για να εκπληρώσω τη στρατιωτική μου θητεία, η οποία δυστυχώς λόγω του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου κράτησε 40 ολόκληρους μήνες.
Κατά τη διάρκεια της βασικής μου εκπαίδευσης συμμετείχα στις δραστηριότητες της ομάδας μου.
Με το τέλος της βασικής εκπαίδευσης την 9/6/1947 και ενώ επιλέχθηκα για τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Σύρου, δεν έφθασα ποτέ εκεί, ενώ ο φάκελός μου τα κατάφερε. Και αυτό έγινε γιατί το Διοικητικό Συμβούλιο της Δόξας σκέφθηκε ότι αν γινόμουν αξιωματικός θα ήταν πολύ δύσκολο να μετατεθώ στη Δράμα ή να μετακινούμε σε αυτή για κάθε αγώνα, ενώ αν υπηρετούσα σαν απλός στρατιώτης αυτό θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Μου πρότειναν να γίνει το δεύτερο το οποίο δέχθηκα αφού αυτό ήταν το καλύτερο για την αγαπημένη μου ομάδα. Φρόντισαν για αυτό και έτσι έγινε. Δυστυχώς όμως στους 25 μήνες που υπηρέτησα έκτοτε σε Αθήνα και Ιωάννινα, ποτέ ούτε για μια φορά δε με έφεραν στη Δράμα, ασφαλώς και έτσι θέλω να πιστεύω, για λόγους οικονομικής δυσπραγίας του Συλλόγου. Έτσι, άδικα θυσιάσθηκαν τριάντα τόσοι μισθοί αξιωματικού που θα εισέπραττα, όπως και η καλύτερη διαβίωση ως αξιωματικού χάριν της αγάπης και μόνο για την αγαπημένη Δόξα.
Κατά την περίοδο της Βασικής μου Εκπαίδευσής μου στη Δράμα, έλαβα μέρος σαν στρατιώτης πλέον στα πιο κάτω παιχνίδια για το Πρωτάθλημα Ανατολικής Μακεδονίας:
►20η Απριλίου 1947: ΔΟΞΑ – ΦΙΛΙΠΠΟΙ: 2-2 (Στην Καβάλα).
►27η Απριλίου 1947: ΔΟΞΑ-ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ: 2-1.
Επίσης αγώνες με την ΕΛΠΙΔΑ και την ΑΕΚ Καβάλας, που τους περιγράφω πιο κάτω.
►4η Μαΐου 1947: ΔΟΞΑ-ΕΛΠΙΣ: 1-1.
Ο αγώνας αυτός έγινε με διαιτητή τον Μπαρίτσα από τη Θεσσαλονίκη. Το στάδιο ήταν κατάμεστο από το πλήθος των φιλάθλων, όπως κατά κανόνα συνέβαινε όταν κονταροχτυπιούνταν οι άσπονδοι αυτοί συμπολίτες. Όλη η Δράμα, άνδρες γυναίκες και παιδιά ήσαν στις κερκίδες του σταδίου. Στο Α’ ημίχρονο η Ελπίδα έχει την εδαφική υπεροχή. Έχει πραγματοποιήσει άπειρα τον αριθμό σουτ, που δεν έχουν όμως το ποθούμενο αποτέλεσμα. Η άμυνα της Δόξας αγωνίζεται σθεναρά και εξαναγκάζεται να παραχωρήσει πολλά κόρνερ. Η τοπική εφημερίδα «Αθλητισμός του Βορρά» γράφει την επόμενη μέρα: « Ο σωτήρ της Δόξας τερματοφύλακας Ζήσης υπήρξεν ο ήρωας της ομάδας του και του γηπέδου».
Στο Β’ ημίχρονο η Ελπίδα εξακολουθεί να έχει την υπεροχή, στο τελευταίο όμως τέταρτο, επιτέλους η Δόξα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και σημειώνει το πρώτο της τέρμα. Όμως πριν καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί των Δοξαίων στις κερκίδες, δέχεται την ισοφάριση. Έτσι, ο αγώνας λήγει με αποτέλεσμα, Δόξα-Ελπίς, 1-1.
►25η Μαΐου 1947: ΑΕΚ ΚΑΒΑΛΑΣ-ΔΟΞΑ: 2-3
Ο αγώνας αυτός του πρωταθλήματος, έγινε στην Καβάλα, παρουσία και πολλών Δραμινών που ακολούθησαν την ομάδα τους.
Μετά από αυτή τη νίκη η Δόξα ανέβηκε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στον πρώτο γύρω του πρωταθλήματος, με 13 βαθμούς και μάλιστα αήττητη. Τρείς νίκες και δύο ισοπαλίες με Ελπίδα και Φιλίππους.
Μετά από αυτό το παιχνίδι, φεύγω για τη νέα μου μονάδα στην Αθήνα, ελπίζοντας να γυρίσω γρήγορα πίσω στην ομάδα μου, ευχή όμως που δεν πραγματοποιήθηκε. Έτσι, μακριά από τη Δράμα, δεν μου απέμενε άλλο παρά να αλληλογραφώ με τους συμπαίκτες μου, τους φίλους μου και το Συμβούλιο της ομάδας, για να μαθαίνω τα νέα της Δόξας.
Αυτά που θα εξιστορήσω στη συνέχεια, είναι πληροφορίες παρμένες μέσα από αυτά τα γράμματα καθώς και από τις εφημερίδες.
Δυστυχώς τα νέα που λάμβανα δεν ήταν ευχάριστα για την ομάδα μου, γεγονός που αύξανε τη λύπη και τη στενοχώρια που προξενούσε η ξενιτειά.
►22η Ιουνίου 1947: ΔΟΞΑ-ΕΛΠΙΣ: 1-3.
Ο φιλικός αυτός αγώνας έγινε υπέρ της ΕΠΣΑΜ, στο Εθνικό Στάδιο της πόλης.Την ημέρα εκείνη έβρεχε από το πρωί καταρρακτωδώς. Το παιχνίδι ξεκίνησε με διαιτητή τον κ. Γιαγτζόγλου και πριν περάσουν τα 10’ πρώτα λεπτά η Δόξα δέχεται το πρώτο σε βάρος της τέρμα. Δόξα-Ελπίς, 0-1. Από αυτή τη στιγμή και μετά όμως, η Δόξα κυριαρχεί σε όλο το γήπεδο. Σπάνια η μπάλα κατεβαίνει από τους παίκτες της Ελπίδας τη σέντρα, αλλά παρά την υπεροχή της Δόξας αυτή δεν καταλήγει στα δίχτυα. Η ατυχία από μια μεριά, ο διαιτητής από την άλλη, αλλά και ο τερματοφύλακας της Ελπίδας δεν επιτρέπουν να παραβιασθούν τα δίχτυα της.
Στο Β’ ημίχρονο η Δόξα κατορθώνει να ισοφαρίσει με γκολ του Τσακίρη. Στη συνέχεια ο αγώνας διακόπτεται λόγω επεισοδίων μεταξύ των παικτών των δύο ομάδων αλλά και της κακής διαιτησίας. Οι παίκτες της Δόξας εκνευρίζονται και δίνουν έτσι τη δυνατότητα στους παίκτες της Ελπίδας στη συνέχεια του αγώνα να επιτύχουν άλλα δύο τέρματα, για να λήξει ο αγώνας με το βαρύ για τη Δόξα, παρά την υπεροχή της, σκορ 1-3.
Το κακό αυτό αποτέλεσμα οι φίλοι το απέδωσαν στην αστάθεια του τερματοφύλακά μας (Καρμερίδης Γ.), στη μεροληπτική διαιτησία και στην κακή μας τύχη (επιστολές 1ης και 4ης Ιουλίου 1947).
►29η Ιουνίου 1947: ΔΟΞΑ-ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ: 3-3.
Ο αγώνας έγινε στην Καβάλα. Στα πρώτα 10’ λεπτά η Δόξα πετυχαίνει το πρώτο της τέρμα και εκπτύσσοντας ένα ωραίο τεχνικό παιχνίδι σκοράρει άλλες δύο φορές. Στα τελευταία όμως 5’ λεπτά του ημιχρόνου, ο Ηρακλής πετυχαίνει δύο τέρματα, το δεύτερο από κόρνερ, για να λήξει έτσι το ημίχρονο, Δόξα-Ηρακλής: 3-2.
Στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα, ένας δυνατός αέρας ευνοϊκός για τον Ηρακλή, του επέτρεψε να σημειώσει ένα ακόμη τέρμα έτσι που η συνάντηση έληξε ισόπαλη. Δόξα-Ηρακλής: 3-3. Τερματοφύλακας της Δόξας ήταν ο Ανδρεάδης Γεώργιος ο οποίος πριν από τον πόλεμο είχε τη θέση τερματοφύλακα στη δεύτερη ομάδα (επιστολή 4/7/1947).
►6η Ιουλίου 1947: ΔΟΞΑ-ΕΛΠΙΣ: 1-2
Μετά και από την ήττα αυτή, η Δόξα σε επτά αγώνες πρωταθλήματος, συγκεντρώνει 13 βαθμούς, ενώ η Ελπίς και η ΑΕΚ Καβάλας που ισοβαθμούν στην πρώτη θέση, έχουν από 16 βαθμούς, σε ισάριθμους αγώνες.
Διαδίδεται ότι το πρωτάθλημα θα διακοπεί, κάτι που συμφέρει στη Δόξα, γιατί υπάρχει ο φόβος ότι μετά και τους αγώνες που υπολείπονται θα καταλάβει μια από τις τελευταίες θέσεις. Πραγματικά, μετά από ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε στην ΕΠΑΣΜ, αποφασίσθηκε να διακοπεί το πρωτάθλημα. Βούτυρο στο ψωμί των Δοξαίων (επιστολές 4/7/1947 και 4/8/1947).
►14η Αυγούστου 1947: ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Στους αγώνες αυτούς που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, στο στάδιο της ΧΑΝΘ, η Δόξα εκπροσωπήθηκε με τους αθλητές: Κοχαϊμίδη Λάμπη, Σεφεριάδη Σ, Ωραιόπουλο Β, Βασιλειάδη Η, και Ζαπαρτίδη, με συνοδό τον παλαιό αθλητή και σύμβουλο Σκλάβη Πολ. Τα έξοδα για τη μετακίνηση και την παραμονή των Δραμινών αθλητών στη Θεσσαλονίκη τα πλήρωσε ο Δήμος Δράμας. Οι αθλητές κατέλυσαν στο ξενοδοχείο «Θεσσαλικό».
Στην παρέλαση, σημαιοφόρος της Δόξας ήταν ο Σεφεριάδης και παραστάτες οι Ζαπαρτίδης και Κοχαϊμίδης.
Με τη λήξη των αγώνων ο απολογισμός της Δόξας ήταν: Βασιλειάδης, 3ος στα 500 μέτρα, Ωραιόπουλος που τον θαύμασε όλη η Θεσσαλονίκη, 2ος στα 3.000 μέτρα, 4ος στα 1.500 μέτρα και 4ος στα 15.000 μέτρα. Οι άλλοι αθλητές μας δεν πέτυχαν κάτι το αξιόλογο. Με τις επιδόσεις αυτές η Δόξα συγκέντρωσε 7 βαθμούς, ο Άρης 1 βαθμό και η Ελπίς 0 βαθμούς (επιστολή, 21η Αυγούστου 1947).
Παραπομπές
[17]. ΝΙΚΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ. Ο προπονητής που έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της πλέον αναγνωρίσιμης ομάδας μαζί με τον Ολυμπιακό τη δεκαετία του ΄50. Ανέλαβε τη Δόξα το 1948 και για τέσσερα χρόνια η Δόξα έβγαινε πρωταθλήτρια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Ήταν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και η ομάδα ήταν σε άθλια κατάσταση. Η Δράμα είχε περάσει μια άσχημη κατοχή, είχε ρημάξει το γήπεδο και είχε μετατραπεί σε στάβλους και ο Κυρ Νίκος έριξε το σύνθημα για το φτιάξιμο του γηπέδου. Όλη η Δράμα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Από τις 6 το πρωί μέχρι το βράδυ δούλευαν όλοι με φτυάρια και τσουγκράνες, ακόμα και αξιωματικοί, γιατροί, δικηγόροι.
Ο Πάγκαλος δούλεψε πολύ στον τομέα της ψυχολογίας, δημιούργησε μια αγαπημένη οικογένεια, σε έναν σύλλογο που δεν υπήρχε το αντιπολιτευτικό στοιχείο, οι διοικούντες ήταν άνθρωποι με ιδανικά και πάνω από όλα πίστευαν στον αθλητισμό. Ο μεγάλος σέντερ μπακ της χρυσής ομάδας Μιχάλης Τόλιος είχε πει: «Στους πατεράδες μας μπορεί να λέγαμε όχι, στον Πάγκαλο όμως ποτέ». Ήταν για εμάς ένας ιδανικός πατέρας. Όταν πηγαίναμε στην Αθήνα μας έβαζε στη σειρά και μας πήγαινε στο θέατρο ή στον κινηματογράφο για να ξεσκάσουμε. Καταφέραμε και κάναμε δοξαίους πολλούς ηθοποιούς της εποχής εκείνης, όπως το Βουτσά και το Χατζηχρήστο. Αυτή η διασκέδαση ήταν για εμάς και ένα είδος πριμ, σε μια εποχή με πενιχρά οικονομικά μέσα. Ο πληρέστερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών Τάκης Λουκανίδης, θυμάται την εποχή που ήρθε από την ΑΕ Κομοτηνής, το 1954, όταν ο Πάγκαλος τον παρουσίασε στην καλή ομάδα και μπροστά στους παίκτες είπε: «Μια μέρα αν έχω 11 Λουκανιδαίους, θα κάνω την Εθνική Ελλάδας». Ο Τάκης είχε ντραπεί, κοκκίνησε και ο Κυρ Νίκος του λέει: «Φύγε, πήγαινε να φας ένα γλυκό στο ζαχαροπλαστείο». Τότε το γλυκό ή ένα γιαούρτι, ήταν η ανταμοιβή στις επιτυχίες της ομάδας. Ελάχιστες φορές ήταν και χρηματικό, πότε 50 και πότε 100 δραχμές. Μόνο το 1959 όταν η Δόξα νίκησε τον Ολυμπιακό με 1-0 και η Διοίκηση είχε υποσχεθεί να μοιράσει στους παίκτες το καθαρό μερίδιο από τις εισπράξεις, πήρε ο κάθε ένας 1.550 δραχμές. Το 1952 ο Πάγκαλος έφυγε και τον διαδέχτηκε ο καθηγητής της τακτικής, ο πανούργος Πάνος Μάρκοβιτς, σε ηλικία μόλις 28 ετών. Μετά από 4 χρόνια ο Κυρ Νίκος επέστρεψε για να βάλει και πάλι τη δική του σφραγίδα. (Πηγές: Ελευθεροτυπία Γιάννης Ξενάκης 26 και 27 Μαΐου 1988)
