Ζήσης Γουδεσίδης
Επιμέλεια: Κώστας Σαμαρτζίδης
ΜΕΡΟΣ VI
►14η Σεπτεμβρίου 1947:
ΔΟΞΑ-ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ: 2-4
Ο αγώνας αυτός διοργανώθηκε για να διαγωνισθούν οι τρεις τοπικές ομάδες της Δράμας μεταξύ τους. Το έπαθλο ήταν κύπελλο που αθλοθετήθηκε για τον νικητή από το Δήμαρχο Δράμας. Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας μεταξύ των ζευγαριών και ο νικητής του αγώνα θα αγωνιζόταν με την Ελπίδα στο δεύτερο και τελευταίο παιχνίδι.
Η σύνθεση της Δόξας σ’ αυτό τον αγώνα ήταν η εξής: Καρμερίδης, Κοχαϊμίδης, Ράπτου (νέος παίκτης), Γκιουζέλης, Καραγαβριηλίδης, Τσακίρης Στ, Πανταζής, Στογιάννης (της Β’ ομάδας), Τσακίρης Δ, Παρχαρίδης και Καλαϊτζής.
Στο πρώτο 10λεπτο του αγώνα, ο Πάγκαλος που ήταν προπονητής και παίκτης συγχρόνως του Άρη, σκοράρει δύο φορές από κοντινές αποστάσεις. Μετά από την επιτυχία εκ μέρους του Άρη των δύο αυτών τερμάτων ο Άρης συνεχίζει να υπερέχει. Η Δόξα αμύνεται, πραγματοποιεί μερικές αλλαγές θέσεων και προς το τέλος του ημιχρόνου σημειώνει το 1ο της τέρμα, με τον Παρχαρίδη, για να λήξει το ημίχρονο με σκορ, Δόξα-Άρης, 1-2.
Στο Β’ ημίχρονο οι παίκτες της Δόξας συνεχίζουν να αλλάζουν συνεχώς θέσεις μεταξύ τους, ενώ συγχρόνως ο Άρης κάνει και αυτός αλλαγές, αλλά όχι θέσεων, κάνει αλλαγές παικτών. Όποιος κουραζότανε ο Πάγκαλος τον αντικαθιστούσε με νέο ξεκούραστο ποδοσφαιριστή. Αυτό προκάλεσε τις διαμαρτυρίες των συμβούλων της Δόξας, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Ο Άρης σημείωσε άλλα δύο τέρματα και η Δόξα μόνο ένα προς το τέλος του αγώνα. Η λήξη βρήκε τον Άρη νικητή με τέρματα 4 έναντι 2 και φυσικά ήταν αυτός που προκρίθηκε για να αντιμετωπίσει την Ελπίδα στον επόμενο αγώνα.
►21η Σεπτεμβρίου 1947:
ΕΛΠΙΣ-ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ: 3-2
Την Κυριακή που ακολούθησε πραγματοποιήθηκε ο δεύτερος αγώνας, μεταξύ των ομάδων του Άρη και της Ελπίδος. Ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι με καλύτερο τον Άρη στο Α’ ημίχρονο, στο οποίο επέτυχε 2 τέρματα, με την Ελπίδα να πετυχαίνει ένα με πέναλτι.
Στο Β’ ημίχρονο, η Ελπίδα σημείωσε 2 τέρματα, το ένα από θέση οφ-σαϊντ, ενώ το δεύτερο ήταν από τα γκολ «θαύμα».
Έτσι, η λήξη του αγώνα βρήκε νικήτρια την Ελπίδα με σκορ 3-2 στην οποία και απονεμήθηκε το κύπελλο του Δημάρχου, ο οποίος προς μεγάλη του χαρά, ήταν και ο Πρόεδρος της Ελπίδας.
► Στο διάστημα αυτών των ημερών, έχουν κληθεί να καταταγούν στο στράτευμα τέσσερες κλάσεις, αυτές του 1944 έως και 1947.
Οι Κοχαϊμίδης, Τσακίρης και άλλοι ποδοσφαιριστές θα φορέσουν το χακί σε λίγες μέρες. Ο Κωνσταντινίδης έχει διακόψει το ποδόσφαιρο, ο Καρμερίδης μετατίθεται σε στρατιωτική μονάδα στην Αθήνα. «Η Δόξα βρίσκεται σε κακά χάλια» και παρακάτω διαβάζω «είμαστε σα σπασμένα καράβια». (επιστολές, 15/9/1947 και μια χωρίς ημερομηνία).
► 28η Σεπτεμβρίου
1947: ΔΟΞΑ-ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ
Ο αγώνας αυτός του πρωταθλήματος διακόπηκε λίγο πριν από τη λήξη του λόγω σκότους, με τον Άρη να προηγείται της Δόξας με σκορ 3-2 (επιστολή, 6/10/1947).
► 5η Οκτωβρίου 1947:
ΔΟΞΑ-ΦΙΛΙΠΠΟΙ: 0-0
Στον αγώνα αυτό του πρωταθλήματος, η Δόξα παρά το ότι υπερείχε στη διάρκεια και των δύο ημιχρόνων, υπήρξε άτυχη. Η σύνθεσή της ήταν ή εξής: Στη θέση τερματοφύλακα έπαιξε ένα γυμνασιόπαιδο, εξαιρετικά, που κράτησε τα δίκτυα του ανέπαφα, Ράπτου, Κοχαϊμίδης, Τσακίρης Σ, Καραγαβριηλίδης, Γκιουζέλης, Καλαϊτζής, Βαλαβάνης, Τσακίρης Δ, Δερεμπούκας και Πανταζής (επιστολή, 6/10/1947).
► 12η Οκτωβρίου 1947:
ΔΟΞΑ-ΑΕΚ Καβάλας: 1-0
Ο αγώνας αυτός πραγματοποιήθηκε στην Καβάλα για το Πρωτάθλημα. Νικήτρια αναδείχθηκε η Δόξα με 1-0. Επιτέλους και μια νίκη. (επιστολή 29/10/1947).
► 26η Οκτωβρίου 1947:
ΔΟΞΑ-ΒΥΡΩΝ: 2-3
Ο αγώνας αυτός ήταν για το Κύπελλο Ελλάδος και πραγματοποιήθηκε στο Εθνικό Στάδιο κάτω από συνεχή και δυνατή βροχή. Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού υπερείχε η Δόξα, παρ’ όλα αυτά όμως ο Βύρων με ένα πέναλτι και δύο φάουλ σημείωσε τρία τέρματα, ενώ η Δόξα δύο μόνο και έτσι, αποκλείσθηκε από τους επόμενους αγώνες.
Ήταν μια οδυνηρή ήττα και μάλιστα από μια νεοσύστατη ομάδα χωρίς ιστορία και πείρα. Οι οπαδοί της Δόξας τρίβουν τα μάτια τους και δε μπορούν να το πιστέψουν.
Στο παιχνίδι αυτό δεν συμμετείχαν οι Κοχαϊμίδης, Καραγαβριηλίδης και Δερεμπούκας, αυτό όμως δε δικαιολογεί τη συντριβή της ομάδας. (Επιστολή: 29/10/1947).
►28η Οκτωβρίου 1947:
ΜΙΚΤΗ ΔΡΑΜΑΣ-ΜΙΚΤΗ ΚΑΒΑΛΑΣ: 3-2.
Φιλικός αγώνας για την επιλογή των καλλίτερων ποδοσφαιριστών με σκοπό τη συγκρότηση της Μικτής ομάδας Ανατολικής Μακεδονίας η οποία θα συμμετείχε στο Κύπελλο Πόλεων.
Στο παιχνίδι αυτό νίκησε η Δραμινή ομάδα με 3-2. Η επιλογή όμως των επίλεκτων, δεν υπήρξε καθόλου δίκαια. Από τη μικτή Δράμας επελέγησαν μόνο τρεις ποδοσφαιριστές, Τσακίρης και Καραγαβριηλίδης της Δόξας και Δώδος από την Ελπίδα. Οι άλλοι οκτώ ποδοσφαιριστές όλοι ήταν από Καβαλιώτικες ομάδες. Αυτό δυσαρέστησε και εξόργισε τους ιθύνοντες και τους φιλάθλους της Δράμας. (Επιστολή: 29/10/1947).
►Δεκέμβριος 1947:
ΔΟΞΑ-ΕΛΠΙΣ: ΙΣΟΠΑΛΙΑ
Το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δε μπόρεσα να το μάθω. Έγινε τις ημέρες των Χριστουγέννων και ήταν εξαιρετικός. Ο διαιτητής όμως τα έκανε θάλασσα. Όπως γράφουν, «καλύτερα ήταν συνδυασμένη η Δόξα από κάθε άποψη».
7η Φεβρουαρίου 1948:
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΩΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ.
Η επιστολή αυτή είναι γραμμένη από πρώην σύμβουλο του Δ.Σ. της Δόξας και περιέχει τόσο δυσάρεστα, όσο και ελπιδοφόρα νέα για την ομάδα μας. Με λύπησε πάρα πολύ. Γράφει λοιπόν, «από τότε που έφυγες, δυστυχώς ο σύλλογός μας πάει όλο και πιο πίσω…» και παρακάτω, «μας εκβιάζουν σχεδόν οι περισσότεροι των παικτών και έφθασαν στο σημείο να απειλούν και αυτό το συμβούλιο. Ο Κώστας χωριστά είχε την κλίκα, ο Τσακίρης τα ίδια, τα ίδια και ο Γρηγόρης. Ποιος από τους τρεις να προπονεί την ομάδα…».
Το κλίκα δε μου άρεσε. Το σωστό μάλλον ήταν ότι ο καθένας είχε τις συμπάθειές του ανάμεσα στους παίκτες, όπως ήταν φυσικό.
Με πληροφορεί πιο κάτω, ότι ο Κωστάκης έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ο Τσακίρης Δ. ετοιμάζεται να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του και ο Καραγαβριηλίδης έχει άλλα ενδιαφέροντα. «Δυστυχώς σε όλες τις συναντήσεις βγήκαμε από το γήπεδο, ηττημένοι».
Όσον αφορά τα ευχάριστα νέα, αυτά είναι ότι πριν από ημέρες εξελέγη νέο Διοικητικό Συμβούλιο, που το απαρτίζουν οι εξής: Πρόεδρος, Καρακάσης (Ταγματάρχης), Αντιπρόεδρος Κάλφας (Δικηγόρος), Γενικός Γραμματέας, Χαϊδίρογλου, Ταμίας, Κιρτσόγλου Ιωάννης (ο μόνος από το παλιό συμβούλιο), Έφορος ποδοσφαίρου, Μελαχρινός, Έφορος Κλασικού Αθλητισμού, Βέργουλας (της Μηχ. Καλλιέργειας), Πρώτος Αντιπρόεδρος, Δαδάκης (της ΥΣΥΕΜ), Αποθηκάριος, Ελευθέριος (της Ένωσης Μεταφορών), Ιωσηφίδης Ανδρέας (Εργολάβος Δημοσίων Έργων), και Γραμμενίδης Νικόλαος (Έμπορος), οι δύο τελευταίοι ως Σύμβουλοι.
Το νέο Συμβούλιο ξεκίνησε με όρεξη για δουλειά, σκέπτεται να προσλάβει τον Τσαγανέα για προπονητή (μπακ του Ηρακλή Θεσσαλονίκης) και προπάντων να επιβάλλει την τάξη στην ομάδα.
Οι εργασίες αποπεράτωσης του σταδίου μας συνεχίζονται με πρωτεργάτη τον Γραμμενίδη, ελπίζοντας ότι στη νέα ποδοσφαιρική περίοδο, η ομάδα θα παίζει στο δικότης «σπίτι».
Το γράμμα αυτό με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Σκεφτόμουν ότι η ομάδα μου είχε γεράσει. Οι παλαιοί συμπαίκτες μου είχαν αποχωρήσει είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω κόπωσης. Οι νέοι δεν είχαν αποκτήσει ακόμη την απαραίτητη πείρα και τεχνική κατάρτιση, ελλείψη προπονητού. Η ομάδα δεν είχε στεριώσει τερματοφύλακα και ο ένας διαδεχόταν τον άλλο. Από τον Ιούνιο του 1947 μέχρι το Φεβρουάριο του 1950, τα δίχτυα της ομάδας υπερασπίσθηκαν οκτώ τερματοφύλακες. Αυτοί ήταν, οι Γ. Ανδρεάδης, Γ. Καρμερίδης, ένας Μαθητής, Μεγάλος, Λ. Τσιγγέλης, Κων. Μακρίδης, Κ. Παπακυριακού και ο εξάδελφός μου Γεώργιος Γουδεσίδης. Φυσική συνέπεια των ανωτέρω ήταν να μη «τραβά» η ομάδα και έτσι παρηγορήθηκα κάνοντας και μια ευχή. Να επιτύχει το νέο Διοικητικό συμβούλιο στο έργο του και η Δόξα «Πάντα να νικά», όπως λέει και ο ύμνος της.
►23η Μαΐου 1948:
ΔΟΞΑ-Κ.Β. Ε. Δ: 3-2
Η ομάδα του Κέντρου Βασικής Εκπαιδεύσεως Δράμας, απαρτίζονταν από ονομαστούς παίκτες των μεγάλων ομάδων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και του Άρεως Δράμας. Ήταν μια πολύ καλή ομάδα όσον αφορά τον καθένα ποδοσφαιριστή ατομικά, κάτι όμως που δεν αποτελεί εγγύηση γιά το σύνολο και αυτός είναι ο λόγος που η ομάδα αυτή ηττήθηκε από τη Δόξα με 3-2.
Προηγουμένως, μια ή δύο εβδομάδες νωρίτερα, την 19η ή την 16η Μαΐου, η συμπολίτισσα Ελπίδα, είχε νικήσει μέσα στη Θεσσαλονίκη τον Μέγα Αλέξανδρο με τέρματα 2-1, σε αγώνα για το Κύπελλο Ελλάδος. Η Δόξα όπως προείπα, είχε αποκλεισθεί νωρίς-νωρίς από τον Βύρωνα.
Ο Δήμαρχος Δράμας, κ. Νικηφορίδης που ήταν και Πρόεδρος του Δ.Σ. της Ελπίδας, την επόμενη ημέρα του αγώνα, επεφύλαξε θερμότατη υποδοχή στους νικητές ποδοσφαιριστές της ομάδας του. Η Φιλαρμονική του Δήμου μπροστά, παιανίζουσα, ακολουθούμενη από τους νικητές ποδοσφαιριστές, με τη σημαία του συλλόγου και στη συνέχεια ένα πλήθος κόσμου παρέλασαν από το Σιδηροδρομικό Σταθμό μέχρι την Κεντρική Πλατεία «Ελευθερίας», καταχειροκροτούμενοι επάξια, από το πλήθος.
Η νίκη αυτή οδήγησε την Ελπίδα στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο της Αθηναϊκής ομάδας (Λεωφόρος Αλεξάνδρας), την 6/6/1948. Εκείνη την εποχή υπηρετούσα στην Αθήνα. Παρότρυνα λοιπόν όλους τους Μακεδόνες στρατιώτες να πάμε στο γήπεδο, για να δώσουμε θάρρος και κουράγιο στους συμπατριώτες μας στο δύσκολο αυτό αγώνα τους. Πριν από την έναρξη του αγώνα, πειράζαμε τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, αλλά μόλις άρχισαν να σημειώνεται «βροχή» από γκολ του Παναθηναϊκού, σκορπίσαμε μέσα στον κόσμο για να κρυφθούμε. Ο αγώνας έληξε με σκορ, Παναθηναϊκός-Ελπίς: 7-1. (Επιστολές: 25/5//1948 και 11/6/1948).
►15η Αυγούστου 1948:
ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Οι πιο κάτω υποψήφιοι εξελέγησαν για το ΔΣ του Συλλόγου: Πρόεδρος: Καρακάσης, Α’ Αντιπρόεδρος: Δαδάκης, Β’ Αντιπρόεδρος: Σκλάβης, Γεν. Γραμματέας: Ιωσηφίδης, Μέλη: Κτενάς, Βάντσης, Κασάπης, Τσελίκα (εξαδέλφη μου), και Κοστώφ.
Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουν στο ΔΣ δύο γυναίκες. Είθε να είναι γουρλίδικο το ποδαρικό τους. (Επιστολή: 20/8/1948).
►19η Αυγούστου 1948:
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΜΑΣ
Ημέρα Πέμπτη έγινε η πρώτη επίσημη προπόνηση της ομάδας στο γήπεδό της, για τη νέα ποδοσφαιρική περίοδο, με τον νεοαποκτηθέντα προπονητή τον Νίκο Πάγκαλο, παρουσία πλήθους φιλάθλων.
Ο αγωνιστικός χώρος είχε αποκατασταθεί και περιφραχθεί. Τοποθετήθηκαν οι εστίες, ξύλινες, βαμμένες ασπρόμαυρες για «να τους πιάνει πυρετός» τους αντιπάλους μας, όπως λέει και το τραγούδι μας.
Πίσω επίσης από τη βορινή εστία, δημιουργήθηκε χώρος για γήπεδο μπάσκετ και για βόλεϊ, στα οποία γυμνάζονταν καθημερινά πολλά κορίτσια, που είχαν γραφεί μέλη του αθλητικού τμήματος του συλλόγου, προς μεγάλη χαρά και τέρψη των προπονούμενων ποδοσφαιριστών.
Στη διάρκεια της αναφερόμενης πρώτης προπόνησης στο αποκατεστημένο μας γήπεδο συνέβη ένα δυσάρεστο γεγονός. Ο Παρχαρίδης υπέστη κάταγμα κνήμης του δεξιού του ποδιού και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Νοσοκομείου Δράμας όπου και τοποθετήθηκε γύψος στο πόδι του. (Επιστολή: 20/8/1948).
► Σεπτέμβριος 1948:
ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΔΟΞΑΣ
Πολύ νωρίς μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους κατακτητές και την ανασυγκρότηση της ποδοσφαιρικής ομάδας της Δόξας, κύριο μέλημα των εκάστοτε Διοικήσεων αποτέλεσε η επιδίωξη να αποκτήσει η Δόξα, το δικό της «σπίτι», ώστε να μπορεί να προπονείται όποια ημέρα ήθελε, να δίνει επίσης αγώνες με άλλες ομάδες χωρίς να εξαρτάται η ημερομηνία τέλεσής τους από τη βούληση του Αδελφάτου του Εθνικού Σταδίου.
Το έργο αυτό ήταν τεράστιο για τις δυνατότητες που υπήρχαν τότε. Απαιτούντο πολλά χρήματα και αυτά δεν υπήρχαν. Έτσι, οι εργασίες προχωρούσαν με πολύ αργό ρυθμό και σταδιακά. Χρειάσθηκε να περάσουν χρόνια για να υλοποιηθεί το όνειρο όλων των Δοξαίων.
Στην αρχή έπρεπε να ανακατασκευασθούν τα ερειπωμένα αποδυτήρια για να απαλλαγούν οι παίκτες από την ταλαιπωρία μεταφοράς του ιματισμού τους με τα μαύρα ξύλινα κασελάκια που είχαν ζωγραφισμένο το τριφύλλι στο επάνω μέρος τους. Τα κασελάκια αυτά οι παίκτες τα μετέφεραν συνεχώς στις διαδρομές σπίτι-Εθνικό Στάδιο.
Από τα αποδυτήρια είχαν απομείνει τέσσερεις γυμνοί τοίχοι, χωρίς σκεπή και κουφώματα, μετά τη λαίλαπα της εχθρικής κατοχής.
Ο στίβος έπρεπε να ανασκαφεί και να ισοπεδωθεί και τέλος μακρινό όνειρο φάνταζε εκείνη τη στιγμή η κατασκευή των κερκίδων.
Για το σκοπό αυτό, της κατασκευής του «σπιτιού» της Δόξας, επιστρατεύτηκαν όλοι οι Δοξαίοι, Σύμβουλοι και ποδοσφαιριστές, προσφέροντας αφιλοκερδώς την προσωπική τους εργασία αλλά και χρήματα ή υλικά κατασκευής. Στο κάλεσμα αυτού του σκοπού, ανταποκρίθηκαν όλοι και με τσάπες, φτυάρια και καροτσάκια, ρίχθηκαν στη δουλειά στον ελεύθερο χρόνο τους. Σκάβουν, αφαιρούν πέτρες, ισοπεδώνουν τον ανασκαμμένο χώρο και το έργο, προχωρεί. Πολλοί είναι και οι δωρητές. Οι σιδηρόδρομοι (Σ.Ε.Κ.), προσφέρουν σιδηροδοκούς, για την κατασκευή της περίφραξης του στίβου. Το εργοστάσιο ασβέστου «Αίμος», στέλνει τον ασβέστη, οι κεραμοποιοί της περιοχής Νέα Αμισός, τα τούβλα και τα κεραμίδια και οι αυτοκινητιστές που διαθέτουν φορτηγά αυτοκίνητα, μεταφέρουν την άμμο και τα άλλα οικοδομικά υλικά.
Αρχικά ανακατασκευάζονται τα αποδυτήρια, επάνω στα προϋπάρχοντα ερείπια των παλιών αποδυτηρίων, με το ίδιο σχέδιο όπως και τα προηγούμενα. Τοποθετείται η σκεπή και επάνω από αυτή ένα σιδερένιο βαρέλι νερού, καθώς και οι πόρτες και τα παράθυρα. Έτσι, ολοκληρώνεται ένα ορθογώνιο οίκημα στη Νοτιοδυτική γωνία του οικοπέδου το οποίο έχει προσανατολισμό από Βορρά προς Νότο. Το οίκημα αποτελείται από ένα διάδρομο και τρία δωμάτια.
Στο πρώτο προς Βορρά δωμάτιο φυλάσσονται τα επίσημα ρούχα των Κυριακάτικων αγώνων της ομάδας, ενώ χρησιμοποιείται επίσης για γραφείο των Διαιτητών, όταν αυτοί κάνουν τον έλεγχο των ποδοσφαιρικών δελτίων, συντάσσουν το φύλλο αγώνος καιπαραλαμβάνουν τις τυχόν ενστάσεις.
Στο δεύτερο κατά σειρά δωμάτιο φυλάσσεται μέσα σε ντουλαπάκια ο πρόχειρος ιματισμός, των προπονήσεων και σε αυτό ντύνονται όλοι οι ποδοσφαιριστές, εκτός από εκείνες τις ημέρες που υπάρχοντος αγώνα, αυτό παραχωρείται στη φιλοξενούμενη ομάδα, οπότε οι ποδοσφαιριστές της Δόξας χρησιμοποιούν το Βορεινό δωμάτιο.
Το τρίτο τέλος δωμάτιο, είναι το λουτρό, στο οποίο πλένονται οι παίκτες μετά από τις προπονήσεις και τους αγώνες τους, με νερό που έρχεται στη ντουζιέρα από το βαρέλι της οροφής. Το χειμώνα το νερό αυτό, παγωμένο έκανε τα σώματά μας να αχνίζουν και να τρέμουν. Αυτές ήταν την εποχή εκείνη οι ανέσεις μας.
Στη συνέχεια των αποδυτηρίων και έξω από το κυρίως κτίσμα, υπήρχε μια μικρή, κολλημένη με το Νότιο τοίχο τουαλέτα.
Υπεύθυνος των αποδυτηρίων και φύλακας του σταδίου προσελήφθη ο Θόδωρος Αλεξιάδης, τον οποίο για να έχουμε καλή σχέση μαζί του αποκαλούσαμε «υπουργό», γιατί από αυτόν εξαρτιότανε το αν στις προπονήσεις μας θα φορούσαμε ατρύπητες κάλτσες και ποδοσφαιρικά που να μη είναι σαραβαλιασμένα και να ταιριάζουν στα πόδια μας. Τα καλά και μοναδικά ρούχα τα είχε κλειδωμένα, για τον αγώνα της Κυριακής. Φτώχια και άγιος ο θεός.
Αργότερα, όταν θα ολοκληρωθούν οι εργασίες του σταδίου, ο Θόδωρος θα αναλάβει και τη γραμμογράφηση του στίβου. Με μια ποτίστρα με λειωμένο ασβέστη, χωρίς χάρακα και διαβήτη, χάραζε τις πιο ίσιες γραμμές και μάλιστα τρέχοντας. Πραγματικός καλλιτέχνης!
Αναφέροντας τα «σαραβαλιασμένα» ποδοσφαιρικά, θυμήθηκα ένα γεγονός που μας στέρησε την απόλαυση να αγωνισθούμε με ολοκαίνουργια ποδοσφαιρικά, γεγονός σπάνιο, σε ένα δύσκολο και γεμάτο αγωνία παιχνίδι μας με την Ελπίδα.
Πριν από ημέρες το ΔΣ αποφάσισε να αγοράσει καινούργια παπούτσια, γι’ αυτό τον αγώνα, πιστεύοντας ότι θα μας πρόσφερε χαρά και αισιοδοξία που είναι σημαντικοί παράγοντες για τη νίκη. Τα ποδοσφαιρικά μας παραγγέλθηκαν σε ένα τσαγκάρη της πόλης, δεν ξέρω όμως ποιού ήταν η φαεινή ιδέα, να χρησιμοποιηθεί για τους «πομπέδες» (Toe-puffs, μίντες) εσωτερικά για υλικό, λαμαρίνα και όχι σκληρό και χονδρό δέρμα, όπως συνηθιζόταν, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο, η μύτη του παπουτσιού, θα γινόταν σκληρή και «ντούρα» και συγχρόνως, άφθαρτη. Τον καιρό εκείνο τα «μίτο» (σουτ με τη μύτη του ποδοσφαιρικού) κυριαρχούσαν, ήταν τα πιο ισχυρά σουτ. Για παράδειγμα, το «μίτο» του Φίλιππα, ήταν ένας κεραυνός και αλλοίμονο στον τερματοφύλακα που θα το συναντούσε.
Τα ποδοσφαιρικά ετοιμάσθηκαν και όπως ήταν φυσικό, τα φορέσαμε σε μια προπόνηση, πριν από τον επίσημο αγώνα. Στην προπόνηση αυτή αποφασίσθηκε να κάνουμε και ένα «διπλό», δηλαδή από τη μια πλευρά, οι επιθετικοί της Α’ ομάδας μαζί με τους αμυντικούς της Β’ ομάδας, αντίπαλοι με τους Επιθετικούς της Β’ ομάδας που έπαιζαν έχοντας για αμυντικούς τους παίκτες της Α’ ομάδας.