Ζήσης Γουδεσίδης
Επιμέλεια: Κώστας Σαμαρτζίδης
ΜΕΡΟΣ VΙΙI
Με κουρασμένους τους παίκτες και των δύο ομάδων από τις προσπάθειες του Α’ ημιχρόνου, μέσα σε ένα γήπεδο γεμάτο λάσπες, άρχισε το Β’ ημίχρονο. Η μπάλα «μεθυσμένη» πηγαινοέρχονταν πότε στη μια και πότε στην άλλη εστία του γηπέδου, κουρασμένη και αυτή από το βάρος που της πρόσθεσε το άφθονο νερό που είχε ρουφήξει το δέρμα της.
Στη λασπομαχία λοιπόν αυτή, ο κεντρικός κυνηγός των φιλοξενούμενων καταφέρνει να ξεφύγει δύο φορές από το στενό μαρκάρισμα των αμυντικών της Δόξας και πετυχαίνει δύο τέρματα, τα οποία χάρισαν και τη νίκη στη στρατιωτική ομάδα κι’ αυτό γιατί ένα τέταρτο γκολ που πέτυχαν οι παίκτες της Δόξας, μετά από εκτέλεση πέναλτι, δεν ήταν αρκετό, ώστε να ισοφαρίσουν το σκορ του αγώνα. Για το πέναλτι αυτό διαμαρτυρήθηκαν οι φιλοξενούμενοι. με τον ισχυρισμό ότι το φάουλ σημειώθηκε επάνω στην επανορθωτική γραμμή.
Τελικά ο αγώνας αυτός έληξε με νίκη του Γ’ Σώματος Στρατού με πέντε τέρματα, έναντι τεσσάρων της Δόξας.
Η Δόξα αγωνίσθηκε με την ακόλουθη σύνθεση: Ζ. Γουδεσίδης, Π. Γρηγοριάδης, Ν. Νικολαΐδης, Δ. Παναγιωτίδης, Μ. Τόλιος, Θ. Γκιουζέλης, Δ. Καλαϊτζής, Β. Καραλάζος, Χ. Κουϊρουκίδης, Β. Καλαϊτζίδης, και Ι. Καρατζόγλου. Αναπληρωματικοί ήταν οι: Κ. Κολοβός και Μούτσιος.
Τώρα, μετά τρία ολόκληρα χρόνια ξενιτειάς, ξαναβρίσκομαι κοντά στην αγαπημένη μου ομάδα. Έχω μετατεθεί σε στρατιωτική μονάδα (667.Ο.Α.), με έδρα την Καβάλα.
► 27η, 30η Μαΐου 1950:
ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
Ήταν οι τελευταίες μέρες του Μαΐου του 1950. Οι φίλοι της Δόξας αλλά και άλλοι συμπολίτες εκείνη την εβδομάδα δεν συζητούσαν τίποτε άλλο παρά μόνο για το μακρινό ταξίδι που προετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει η ομάδα τους στο άλλο άκρο της πατρίδας μας, στην Κρήτη. Θα επιβεβαιώσει άραγε τη φήμη της; Αυτό το ερώτημα κυριαρχούσε στις συζητήσεις τους.
Το ταξίδι αυτό θα γινόταν μετά από την πρόσκληση των δύο ισχυρών ομάδων του Ηρακλείου, του «Εργοτέλη» και του «ΟΦΗ», για την πραγματοποίηση δύο αγώνων, ώστε να γνωρίσουν οι Κρητικοί φίλαθλοι την Πρωταθλήτρια της Ανατολικής Μακεδονίας, μια από τις καλύτερες τότε ομάδες του Βορά, φημισμένης τότε για το τεχνικό της παιχνίδι.
Η μετακίνηση της ομάδας έγινε με στρατιωτικό αεροπλάνο τύπου «Ντακότα», που παραχωρήθηκε από την κυβέρνηση, μετά από ενέργειες του Γεωργίου Κοιμήση,υιού του στρατηγού Μ. Κοιμήση, θεμελιωτή του σταδίου της Δόξας, αλλά ασφαλώς και της φήμης της ομάδας που είχε εξαπλωθεί σε όλο το μήκος και το πλάτος της πατρίδας μας.
Από την άλλη πλευρά, εμείς οι ποδοσφαιριστές εκτός από τις εντατικές προπονήσεις, περιμέναμε με λαχτάρα και ανυπομονησία να ξημερώσει εκείνο το Σάββατο, η ημέρα της αναχώρησης, που δεν άργησε να έλθει.
Πρωί πρωί συγκεντρωθήκαμε στα γραφεία μας, που τότε ήταν στην οδό Μητροπολίτη Αγαθαγγέλου, επάνω από το κατάστημα του Αθαν. Αθανασιάδη, περιτριγυρισμένοι από δεκάδες φανατικών φιλάθλων μας μεταξύ των οποίων ήταν και οι γονείς και τα αδέλφια των ποδοσφαιριστών, που όλοι τους ήρθαν για να μας ευχηθούν «καλό και νικηφόρο ταξίδι».
Αφού φορτώθηκαν στο λεωφορείο μας ο ιματισμός, οι μπάλες, οι ανθοδέσμες και όλα όσα ήταν απαραίτητα γι’ αυτό το ταξίδι, επιβιβαστήκαμε και οι ποδοσφαιριστές μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρά μας.
Επιβιβάσθηκαν και οι συνοδοί μας, ο Αντιπρόεδρος Απ. Γιαγτζόγλου, ο Γενικός Γραμματέας Πολ. Σκλάβης, ο πρόεδρος Κτενάς και ο Προπονητής μας Νίκος Πάγκαλος.
Συμμετείχαν ακόμη στην αποστολή, ο Γιώργος Κοιμήσης και η σύζυγος του Νίκου Γραμμενίδη που ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου «για να μας δείξει το δρόμο για τη Μεγαλόνησο» σαν Κρητικοπούλα που ήταν, όπως μας έλεγε χαριτολογώντας.
Επί τέλους, ξεκίνησε το λεωφορείο με τον ύμνο της Δόξας που τραγουδούσαμε όλοι, επιβαίνοντες και μη, για το αεροδρόμιο που την εποχή εκείνη ήταν στον Αμυγδαλεώνα. Πριν από τον πόλεμο, το αεροδρόμιο ήταν στη Δράμα, στον Αρκαδικό, εκεί που σήμερα είναι τα ψυγεία Παυλίδη.
Το λεωφορείο μας το ακολούθησαν πολλοί φίλαθλοι, οπαδοί της Δόξας, άλλοι με τα αυτοκίνητά τους και άλλοι με μοτοσυκλέτες, σχηματίζοντας μια πανηγυρική πομπή, με συνεχή κορναρίσματα, λες και πηγαίναμε να παραλάβουμε τη νύφη.
Όταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο, μετά και τον σχετικό έλεγχο, αρχίσαμε ένας ένας να ανεβαίνουμε τη σκάλα του αεροπλάνου, άλλοι με θάρρος και άλλοι, αυτοί που θα πετούσαν για πρώτη φορά με ένα μικρό φόβο και διστακτικοί, που τον κρατούσαν μυστικό.
Το αεροπλάνο, τροχοδρόμησε στην πίστα του αεροδρομίου, πήρε «φόρα», όπως λέγαμε μικροί, μουγκρίζοντας και αγκομαχώντας, ολόκληρη «Δοξάρα» κουβαλούσε και ξαφνικά βρεθήκαμε στον αέρα. Θαυμάσαμε από ψηλά την πόλη της Καβάλας και προσπερνώντας την βρεθήκαμε επάνω από το πέλαγος, έχοντας αριστερά τη Θάσο και δεξιά μας το Άγιο Όρος.
Ο καιρός ήταν καλός, ο ουρανός πεντακάθαρος και έτσι σαν σε κινηματογραφική ταινία βλέπαμε τα νησάκια του Αιγαίου που προσπερνούσαν ένα ένα με τα κάτασπρα σπιτάκια τους. Ο δρόμος μας όμως δεν ήταν πάντοτε ομαλός, είχε λακκούβες (κενά αέρος), το αεροπλάνο έχανε ύψος ξαφνικά και μας έκοβε την αναπνοή, για λίγο όμως. Μερικοί δε μπορούσαν να κρατηθούν και εκτόξευαν αρωματικούς πυραύλους. Η ναυτία έκανε τη δουλειά της.
Με αστεία, πειράγματα και ιστορίες φθάσαμε στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου στο οποίο και προσγειωθήκαμε. Μας υποδέχθηκαν μέλη του ΔΣ και ποδοσφαιριστές των δύο συλλόγων που μας είχαν προσκαλέσει, μας υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα αγκαλιές και λουλούδια, που τους τα ανταποδώσαμε εμείς με τη σειρά μας.
Μετά το καλωσόρισμα, επιβιβασθήκαμε όλοι, Δραμινοί και Κρητικοί στο λεωφορείο που μας περίμενε και μας μετέφερε στο ξενοδοχείο «Ελβετία». Ήταν καιρός. Το μεσημέρι είχε περάσει εδώ και δύο ώρες και όπως ήταν φυσικό, πεινούσαμε.
Την επόμενη μέρα που ήταν Κυριακή, το πρωί, μετά το τέλος της Εκκλησίας, όλη η ομάδα, τακτικοί και αναπληρωματικοί, φορώντας τα άσπρα κοντομάνικα μπλουζάκια με το σήμα της Δόξας στο στήθος, ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας, παρατεταγμένοι ανά δύο για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μπροστά, ο αρχηγός της ομάδας, με το δάφνινο στεφάνη στο χέρι και από πίσω του όλη η ομάδα, έχοντας δίπλα της διμοιρίτη τον προπονητή μας.
Παρελάσαμε στους κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου, καμαρωτοί, με βηματισμό και γίναμε αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων από τους κατοίκους. Όλοι μας χειροκροτούσαν.
Στο μνημείο, οι στιγμές ήταν πολύ συγκινητικές. Μια ομάδα παιδιών του Βορά, γονυκλινείς, καταθέτουν δάφνινο στεφάνι, αποτίοντας έτσι φόρο τιμής στους ηρωικούς νεκρούς που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας. Παρόμοιες στιγμές τις ζει κανείς σπάνια.
Στη επιστροφή μας περίμενε στρωμένο το τραπέζι για το γεύμα. Παρ’ όλη τη ζέστη, εντολή του προπονητή μας προς τους σερβιτόρους ήταν να μη μας σερβίρουν, ούτε μια σταγόνα νερό. Γκρινιάξαμε, αλλά με τίποτε δεν πρέπει να βαραίνουμε μας έλεγε. Λέγεται ότι ο Θεός αγαπά το νοικοκύρη και αυτό συνέβη, όταν ήρθε η ώρα του φρούτου. Μας τα σέρβιραν μέσα σε ατομικά μπολ. Ήταν ωραία κεράσια που κολυμπούσαν μέσα σε παγωμένο, καθαρό νεράκι. Όσοι τυχεροί πρόλαβαν πριν αρχίσουν οι φωνές του προπονητή μας, είχαν σηκώσει τα μπολ και ήπιαν το νεράκι τους και δροσίστηκαν. Κάποιο άλλοι όμως δεν πρόλαβαν. Κατά τον προπονητή μας το κακό είχε γίνει. Για ποιους όμως; Γι’ αυτούς που ήπιαν ή για τους άλλους;
►28η Μαΐου 1950:
ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ[21]-ΔΟΞΑ: 4-5
Την Κυριακή το μεσημέρι ανάπαυση, όχι όμως και ύπνος, άλλο μαρτύριο και αυτό, ντυμένοι με τη ποδοσφαιρική στολή, ανηφορίσαμε για το στάδιο του Εργοτέλη. Στο δρόμο μας, ένας νεαρός μας πλησίασε και μας είπε απαιτητικά «να του τη κάτσετη του Εργοτέλη», το υποσχεθήκαμε και το κάναμε. Φαίνετε ότι και στο Ηράκλειο οι οπαδοί των δύο τοπικών ομάδων βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση.
Όπως είχε συμφωνηθεί, ο πρώτος αγώνας έγινε με τον Εργοτέλη. Η κρητική Ηρακλείωτικη αυτή ομάδα, πήρε το όνομά της από τον φημισμένο Κρητικό Εργοτέλη του Φιλάνορος Ολυμπιονίκη στο δόλιχο δρόμο,αγώνισμα μικτό, στην 77η Ολυμπιάδα το 472 π.Χ. και δεύτερη φορά το 464 π.Χ. Ο δόλιχος είναι αγώνισμα ταχύτητας και αντοχής μεγάλων αποστάσεων. Νικητής υπήρξε επίσης δύο φορές στα Πύθια, τα Ίσθμια και τα Νέμεα.
Με το σφύριγμα του διαιτητή Σεβδαλή, πρώτη εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο η Δόξα, μέσα σε ζητωκραυγές και επευφημίες όλων των φιλάθλων.
Ακολούθησε ο Εργοτέλης, ο οποίος ξεσήκωσε το γήπεδο, που ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Ήταν φυσικό να έρθουν όλοι οι οπαδοί του Εργοτέλη αλλά και άλλων ομάδων, αδημονώντας να θαυμάσουν την Πρωταθλήτρια της Ανατολικής Μακεδονίας, που τόσα πολλά λέγονταν και γράφονταν γι’ αυτήν τον καιρό εκείνο.
Μετά από τις προσφωνήσεις οι δύο ομάδες αντάλλαξαν ανθοδέσμες και αναμνηστικά λάβαρα. Η Δόξα πρόσφερε επίσης στους παίκτες του Εργοτέλη και από ένα σήμα της.
Το παιχνίδι άρχισε, η Δόξα στα πρώτα λεπτά φαινόταν μουδιασμένη, αν και ο Κουϊρουκίδης στα πρώτα αυτά ήδη λεπτά σημείωσε το πρώτο της τέρμα. Σ’ αυτό ίσως συντέλεσαν, η κόπωση του μακρινού ταξιδιού, η αλλαγή του κλίματος ακόμη και το άγνωστο γήπεδο.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχει ο Εργοτέλης την πρωτοβουλία και πριν από τη λήξη του ημιχρόνου να σημειώσει τρία τέρματα και να μας βρει το τέλος του Α’ ημιχρόνου ηττημένους με το αποτέλεσμα: ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ-ΔΟΞΑ: 3-1.
Με την έναρξη του Β’ ημιχρόνου, οι παίκτες της Δόξας μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο αποφασισμένοι να νικήσουν. Νομίζει κανείς ότι ξύπνησαν από ένα λήθαργο, γιατί κινήθηκαν δυναμικά, ανέπτυξαν ένα ταχύ, δυνατό και συνάμα τεχνικό παιχνίδι, με αποτέλεσμα να αναλάβουν από την αρχή του ημιχρόνου την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων, ανατρέποντας το εις βάρος τους αποτέλεσμα του Α΄ ημιχρόνου. Στα πρώτα λεπτά ο Κουϊρουκίδης σημειώνει δύο τέρματα ισοφαρίζοντας τον αγώνα. Στη συνέχεια ο Καραλάζος πετυχαίνει τέταρτο τέρμα, ενώ στα μέσα του ημιχρόνου, ο Κουϊρουκίδης σκοράρει για μια ακόμη φορά. Αυτό ήταν το πέμπτο γκολ της Δόξας και μετά πριν να λήξει αυτός ο ωραίος αγώνας που πρόσφερε στους φιλάθλους γκολ και υπέροχο θέμα, ο Εργοτέλης επιτυγχάνει το τέταρτο του τέρμα, διαμορφώνοντας το τελικό αποτέλεσμα, Εργοτέλης-Δόξα: 4-5. ΦΩΤΟ.29,30,31,32,33.
► 29η Μαΐου 1950:
Ο.Φ.Η[22]-ΔΟΞΑ: 1-5
Την επόμενη ημέρα, Δευτέρα το απόγευμα, η Δόξα δίνει τον δεύτερο και τελευταίο της αγώνα στην Κρήτη, με αντίπαλο την άλλη ομάδα του Ηρακλείου, τον όμιλο φιλάθλων Ηρακλείου τον Ο.Φ.Η. Παρά το εργάσιμο της ημέρας, το γήπεδο είναι σχεδόν γεμάτο από φιλάθλους που καταχειροκροτούν την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο. Διαιτητής ο ίδιος του αγώνα της προηγούμενης ημέρας. (Σεβδαλής).
Το παιχνίδι είναι πολύ τεχνικό και από τις δύο ομάδες, γρήγορα όμως η Δόξα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία, επιβάλλει το παιχνίδι της, «κεντάει» στο γήπεδο και «βομβαρδίζει» την αντίπαλη εστία, χαρίζοντας στους θεατές εκτός από θέαμα και ωραιότατα γκολ.
Στα πρώτα ήδη λεπτά ο Καρατζόγλου σημειώνει τρία τέρματα (10ο 19ο και 20ο λεπτό).Το αποτέλεσμα του αγώνα έχει ήδη κριθεί από το Α΄ ημίχρονο με ένα σκορ, ΔΟΞΑ-ΟΦΗ: 0-3.
Με την έναρξη του Β’ ημιχρόνου, συνεχίζει το ταχύ και άριστο σε συνδυασμούς παιχνίδι, που παρασύρει τους θεατές σε αυθόρμητες επευφημίες.
Ο Καλαϊτζίδης ύστερα από πάσα του Καραλάζου, σημειώνει το τέταρτο τέρμα στο 24ο λεπτό, το οποίο όμως αμέσως ανταποδίδει ο ΟΦΗ με το μοναδικό τέρμα του, γράφοντας το τελικό αποτέλεσμα, ΟΦΗ-ΔΟΞΑ: 1-4. Στο σημείο αυτό τοποθετείται στη θέση του έξω δεξιά, αναπληρωματικός παίκτης της Δόξας, Στεφανίδης, ο οποίος στο 38ο λεπτό σημειώνει το τέταρτο και τελευταίο τέρμα του αγώνα, ο οποίος λήγει με το τελικό αποτέλεσμα: ΟΦΗ-ΔΟΞΑ: 1-4. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα φυσούσε ζεστός και δυνατός αέρας, ο πασίγνωστος από το στρατό λίβας, που όπως τραγουδούσαμε στο στρατό «καίει τα σπαρτά», αυτή τη φορά όμως είχε κάψει τις ελπίδες των Ηρακλειωτών για νίκη.
Η Δόξα και στους δύο αγώνες παρατάχθηκε με τους εξής ποδοσφαιριστές: Ζ. Γουδεσίδης, Π. Γρηγοριάδης, Μ. Τόλιος, Ν. Νικολαΐδης, Κ. Κολοβός, Θ. Γκιουζέλης, Δ. Καλαϊτζής, Β. Καραλάζος, Χ. Κουϊρουκίδης, Β. Καλαϊτζίδης και Ι. Καρατζόγλου.
Αναπληρωματικοί: Κ. Παπακυριακού και Στεφανίδης.
Κατά την παραμονή μας στο Ηράκλειο, ήρθαν κοντά μας πολλοί Μακεδόνες, για να μας γνωρίσουν και να μας συγχαρούν. Μια συνάντηση όμως, τελείως απρόβλεπτη, ήταν πολύ συγκινητική και δακρύβρεκτη. Ένα γειτονόπουλό μου, με το όνομα Φιτσιώρης, μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια που είχε φύγει κατά την επιστράτευση από τη Δράμα το 1940. Το πώς βρέθηκε και εγκαταστάθηκε στην Κρήτη, χωρίς να επιστρέψει έκτοτε στη Δράμα είναι μια μεγάλη ιστορία. Ήταν τυχερό να ξανασυναντηθούμε ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια.
Αγκαλιασθήκαμε και του μετέφερα όλα τα νέα της Δράμας που γνώριζα, που πάντοτε μου είπε πως τη νοσταλγούσε. Αγκαλιασθήκαμε και πάλι πριν αποχωριστούμε, ίσως για πάντα.
Οι σύμβουλοι των σωματείων που μας φιλοξένησαν, μας ξενάγησαν στα αξιοθέατα της πόλης του Ηρακλείου, χωρίς βέβαια να παραλείψουν και τις συγκλονιστικές αρχαιότητες τις Κνωσού. Μας συνόδευσαν εκεί, για να επισκεφτούμε τα ανάκτορα του Μίνωα. Περιπλανηθήκαμε στο Λαβύρινθο, χωρίς ευτυχώς να χαθούμε ή να συναντήσουμε για κακή μας τύχη το Μινώταυρο. Πριν αναχωρήσουμε από τα ανάκτορα με τα πολλά δωμάτια, δεν αποφύγαμε το πειρασμό, να καθίσουμε ένας ένας στο μαρμάρινο θρόνο του Μίνωα για να φωτογραφηθούμε σαν βασιλιάδες.
Όπως όμως συμβαίνει πάντα, τα καλά και ωραία πράγματα περνούν γρήγορα με κινηματογραφική ταχύτητα, αφήνουν όμως πίσω τους αλησμόνητες ευχάριστες αναμνήσεις. Το ταξίδι μας αυτό θα μείνει σε όλους μας αξέχαστο, όπως και η φιλοξενία των Κρητικών.
Την άλλη μέρα, Τρίτη 30/5/1950, μετά τους συγκινητικούς αποχαιρετισμούς, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο μας και πάλι, που μας περίμενε και αναχωρήσαμε για την επιστροφή, έχοντας τώρα στα κασελάκια ιματισμού προσθέσει τη χαρά μας για τις νίκες και την ικανοποίηση ότι κρατήσαμε το τριφύλλι μας θαλερό.
Ο καλός καιρός προμήνυε ένα ευχάριστο ταξίδι, όταν όμως φθάσαμε επάνω από τις Κυκλάδες, μια ξαφνική κάθοδος του αεροπλάνου, όμοια με εκείνες των Γερμανικών στούκας, μας «κοκάλωσε». Είπαμε μέσα μας, «πάει, θα καρφωθούμε στο νησί». Γρήγορα όμως, το αεροπλάνο, μουγκρίζοντας, άρχισε να ανηφορίζει, και η καρδιά μας ήρθε στη θέση της. Όπως μας πληροφόρησαν μετά από το επεισόδιο, κάτι που έπρεπε να κάνουν πριν μας πανικοβάλουν, ο πιλότος προέβη σε αυτή την κατακόρυφη σχεδόν κάθοδο, με σκοπό να ρίξει σε ένα Κυκλαδίτικο νησί, όπου ζούσε η μητέρα του ένα γράμμα, τοποθετημένο μέσα σε ένα σακουλάκι με άμμο.
Καθώς συνεχίζαμε το ταξίδι μας προς το Βορά, ο καιρός άρχισε να χαλάει, φυσούσε δυνατός αέρας και το αεροπλάνο μας άρχισε να χοροπηδάει σα βαρκούλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Άρχισε να μας κυριεύει έναν έναν ναυτία και τότε άρχισαν τα «όργανα». Εκτοξεύσεις ρουκετών και πυραύλων. Και σαν να μην έφθανε αυτό, μαθαίνουμε ότι το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα είχε κλείσει, λόγω της κακοκαιρίας, με συνέπεια ο πιλότος μας να κάνει αναγκαστική προσγείωση στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Με το που ακούμπησαν οι ρόδες στο διάδρομο και άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, πεταχτήκαμε πατείς με πατώσε έξω σαν τους ναυαγούς που τους ξέβρασε το κύμα στη στεριά. Ξαπλώσαμε ανάσκελα δίπλα στο αεροπλάνο, επάνω στο χορτάρι, χωρίς δύναμη να κάνουμε ούτε ένα βήμα. Είμαστε για κλάματα, κίτρινοι σα φλουριά Κωνσταντινάτα. Μάλιστα, ένας μας ήταν τόσο πολύ κίτρινος, που ο Πάγκαλος τον αποκάλεσε Τσιάνγκ Κάι Σεκ. Ονόματα δε μαρτυράμε. Το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα άνοιξε σύντομα, μπήκαμε και πάλι στο αεροπλάνο μας και σε λίγο προσγειωθήκαμε σε αυτό. Εδώ μας περίμεναν τα μέλη του ΔΣ, συγγενείς και οπαδοί της Δόξας με ανθοδέσμες. Μας υποδέχθηκαν σαν ήρωες, με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Το ίδιο έγινε και όταν φθάσαμε στη Δράμα που τη διασχίσαμε τραγουδώντας τα τραγούδια της Δόξας μας. Έτσι, τελείωσε ένα νικηφόρο, μακρινό ταξίδι της ομάδας.
► 7η Αυγούστου 1950:
ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΣΙΓΦΛΙΚΙ
Μετά από προσπάθειες που κατέβαλε το ΔΣ της Δόξας και του ακάματου προπονητή μας, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στα χρονικά της περιοχής μας, παραθερισμός των παικτών της, στο παρθένο εκείνη την εποχή και καταπράσινο Παλιό Τσιφλίκι. Στόχος ήταν η ξεκούρασητων παικτών από την κόπωση της ποδοσφαιρικής περιόδου, αλλά και η σύσφιξη επίσης των μεταξύ τους σχέσεων.
Κυριακή πρωί, αφού φορτώθηκαν τα απαραίτητα «συμπράγκαλα» και οι απαραίτητες μπάλες, το λεωφορείο έφθασε με χαρές και τραγούδια μέχρι την Καβάλα. Εκεί περίμενε την ομάδα ο καπετάν Θανάσης φορώντας το ναυτικό του κασκέτο, με το πλεούμενό του. Ήταν γεμάτος περηφάνια που θα μετέφερε τη θρυλική Δόξα στο χωριό.
Παραπομπές
[20]. ΘΕΚΛΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ: Γεννήθηκε: 24-06-1924 Πέθανε: 2007 : Η Θέκλα Λαζαρίδου (το γένος Κωνσταντινίδου) γεννήθηκε στη Σάμο στις 24/6/1924 και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Κατά τα γυμνασιακά της χρόνια στη Σάμο έκανε μαθήματα πιάνου, φωνητικής και όταν ήρθε στην Αθήνα ξεκίνησε να τραγουδάει σε νεαρή ηλικία 18 ετών στο πλάι μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής και έγινε πολύ γνωστή σε πολλές επιτυχίες που είχε γράψει για την ίδια ο Μανώλης Χιώτης. Η καριέρα της κυρίως αναπτύχθηκε στο εξωτερικό.
[21]. Ο Γ.Σ. ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ είναι ιστορικό αθλητικό σωματείο με έδρα το Ηράκλειο Κρήτης. Το όνομα της ομάδας προέρχεται από τον αρχαίο Κρητικό αθλητή Εργοτέλη, που στέφθηκε ολυμπιονίκης το 472 π.Χ.. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1929 και αγωνίζεται με χρώματα το κίτρινο και το μαύρο. Διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, ανδρικό και γυναικείο, καθώς και τμήματα καλαθοσφαίρισης όλων των ηλικιών.
[20]. ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ Ο ΚΝΩΣΙΟΣ: Ολυμπιονίκης από την Κνωσό. Νίκησε στην ολυμπία, σε αγώνες δολιχοδρομίας, και τον ύμνησε ο Πίνδαρος. Νίκησε επίσης στα Πύθια και τα Ίσθμια.
[22]. ΟΦΗ [Όμιλος Φιλάθλων Ηρακλείου] είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην πόλη του Ηρακλείου, στον ομώνυμο νομό, όπου και βρίσκεται η έδρα του. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1925 και χρώματά του το μαύρο και το λευκό. Ο σύλλογος διατηρεί τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης, υδατοσφαίρισης, κολύμβησης, άρσης βαρών, στίβου και σκακιού.