Συνέντευξη με τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Δόξας Δράμας Γιάννη Χλωρό
Στα «Χ» μίλησε ο παλαίμαχος παίκτης της Δόξας Δράμας Γιάννης Χλωρός, ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία των «Μαυραετών» που φόρεσε τη φανέλα της Δόξας Δράμας.
Τον Γιάννη Χλωρό τον θυμόμαστε από τις δύο σεζόν κατά τις οποίες αγωνίστηκε στη Δόξα Δράμας τη διετία 2009-2011 και τη βοήθησε στην άνοδο στη Σούπερ λιγκ σημειώνοντας συνολικά στα δύο χρόνια που αγωνίστηκε στη Δόξα 13 τέρματα. Αγωνιζόταν στον χώρο της επίθεσης και ήταν ένας ταχυδύναμος ποδοσφαιριστής με χάρισμα στο γκολ.
Μεγάλη καριέρα έκανε με το Αιγάλεω στο οποίο αγωνίστηκε από το 2000 μέχρι τον Ιανουάριο του 2006 αποτελώντας όλα αυτά τα χρόνια βασικό στέλεχος της ομάδας και πανηγυρίζοντας αρκετές επιτυχίες, όπως την άνοδο το 2001 στην Α’ Εθνική, την πρόκριση στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος το 2003, καθώς και την έξοδο στο Κύπελλο UEFA χάρη στην κατάκτηση της 5ης θέσης την περίοδο 2003/04.
Ήταν μέλος της δωδεκάδας της Δόξας Δράμας, που κατέβηκε στην Αθήνα στα μπαράζ ανόδου στην Α’ εθνική, τα οποία είχαν γίνει τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου και κέρδισε την άνοδο στην Σούπερ λιγκ, μια ομάδα η οποία μαζεύτηκε κυριολεκτικά από τις παραλίες και έκανε το θαύμα.
Στα «Χ» λοιπόν ο παλαίμαχος παίκτης της Δόξας Δράμας Γιάννης Χλωρός μίλησε με τι ασχολείται σήμερα και αν έχει ενασχόληση με το ποδόσφαιρο, πώς βλέπει τη Δόξα Δράμας τη φετινή χρονιά, αν επισκέπτεται τη Δράμα, τους λόγους που τον έκαναν το 2009 να αποδεχτεί την πρόταση των «Μαυραετών», για τις φιλίες που έκανε στη Δράμα και για τον καλό του φίλο Χρήστο Ρούτση, για ένα συμβάν που είχε συγκινήσει όλη την οικογένεια των «Μαυραετών» και φυσικά όλη την ιστορία για το πώς η ομάδα μαζεύτηκε και πήγε στα μπαράζ ανόδου το καλοκαίρι του 2011.
Πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση στη Δόξα Δράμας;
Αυτή τη στιγμή η Δόξα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη μεταβατική διοικητική και αγωνιστική περίοδο. Χρειάζεται στήριξη η προσπάθεια του Κ. Βασιλακάκη και των παικτών για να σώσουν την ομάδα.
Έχεις δει φέτος από κοντά είτε στην τηλεόραση τη Δόξα Δράμας;
Έχοντας πρακτορείο πλέον στο Αιγάλεω με τον παλιό συμπαίκτη μου τον Γιώργο Μπαρκογλου, όσες φορές τα ματς της Δόξας είναι τηλεοπτικά τα παρακολουθούμε. Ολόκληρο παιχνίδι δεν έχω δει, αλλά διάφορα χρονικά διαστήματα. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να πάω από κοντά στη Ριζούπολη να τους δω μιας και είχα ο ίδιος προπόνηση. Η ομάδα έχει περάσει από χίλια κύματα από την προετοιμασία με τη διοικητική αβεβαιότητα. Δεν είχε κακές εμφανίσεις με τον Ανυφαντάκη, αλλά της έλειψαν τα αποτελέσματα και βρέθηκε πίσω. Οι διαφορές των ομάδων, εκτός από τα Γιάννενα που κάνουν τη διαφορά και τον Απόλλωνα, είναι μικρές. Με 3-4 πιο τυχερά αποτελέσματα η ομάδα θα μπορούσε να είναι και στην 6αδα. Με τον πιστό στρατιώτη επί παντός καιρού κ. Βασιλακάκη και παρά την αποδυνάμωση θεωρώ του ρόστερ μετά τον Ιανουάριο δείχνει πιο μαχητική βάσει των συνθηκών. Έκανε 2 μεγάλες νίκες επί της Παναχαϊκής και του Πλατανιά. Εύχομαι να πετύχουν τον στόχο της σωτηρίας.
Επισκέπτεσαι τη Δράμα;
Τελευταία φορά που βρέθηκα στη Δράμα ήταν τον Δεκέμβριο του ΄18. Έφυγα από τη Δράμα το ΄12 γιατί, αν και το ΄12 έπαιζα στην Καβάλα, ήμουν μέρα παρά μέρα στη Δράμα. Από τότε την έχω επισκεφθεί 3-4 φορές. Έχω κάνει πολλούς φίλους εκεί και, όταν μπορώ και το επιτρέπουν οι συνθήκες, με χαρά ανεβαίνω επάνω.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αποδεχθείς την πρόταση της Δόξας Δράμας το 2009;
Το καλοκαίρι του 2009 έχοντας τελειώσει τη σεζόν με τον Θρασύβουλο στη Σούπερ λιγκ είχα 2-3 προτάσεις από τη Σούπερ Λιγκ χωρίς καμία να μου αρέσει. Τότε ήρθε η πρόταση από τη Δόξα. Συνήθως τέτοια εποχή ή είχα ακόμα συμβόλαιο στην ομάδα που ήμουν ή είχα πολύ πιο πριν συμφωνήσει. Ήμουν 31 πλέον και είχα 2 παιδιά, 7 και 5 χρόνων τότε, με την πρόταση της Δόξας να είναι σε διπλάσιες απολαβές από τις υπόλοιπες συν ότι τελευταία φορά που έπαιξα στη Β’ Εθνική ήτανε ακριβώς 10 χρόνια πριν που βγήκαμε πρωταθλητές και πήραμε άνοδο με τα Τρίκαλα. Αυτά τα συναισθήματα του πρωταθλητισμού σίγουρα κάποια από τα κίνητρα στο να αποφασίσω να πάω στην Δόξα.
Η πρώτη σου χρονιά στην ομάδα σημαδεύτηκε από την επιστροφή της Δόξας στη Β’ Εθνική με τον κόσμο να είναι πολύ θερμός και να στηρίζει την προσπάθεια της ομάδας. Ήταν κάτι που σας έδινε τότε επιπλέον κίνητρο;
Η παρουσία των φιλάθλων εμψυχώνει πάντα όλους τους ποδοσφαιριστές. Ήταν ο 12ος παίχτης μας. Υπήρχε μεγάλη παρουσία εντός αλλά και εκτός έδρας. Μας έδειχνε την αγάπη του καθημερινά στους δρόμους της πόλης. Θα πρέπει να καταλάβουν οι φίλαθλοι της Δόξας αλλά και γενικά όλων των ομάδων πως πρέπει να δείχνουν την αγάπη τους για την ομάδα με την παρουσία τους στο γήπεδο και όταν πάνε όλα καλά, αλλά περισσότερο όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και όχι με αναρτήσεις διαμαρτυρίας στα κοινωνικά δίκτυα ή τις καφενειακές συζητήσεις. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι φιλότιμος και εκτιμάει τα πράγματα και θα προσπαθήσει να ανταποδώσει στο διπλάσιο όταν μπορέσει. Όταν δεν πάνε καλά τα πράγματα, στεναχωριέται και αυτός όπως και οι φίλαθλοι, γιατί είναι αφοσιωμένος στο σήμα μπροστά στη φανέλα της ομάδας και της πόλης στην οποία αγωνίζεται.
Την περίοδο εκείνη που ήσουν στη Δόξα υπήρχε, από ό,τι ξέρουμε, καλό κλίμα στον σύλλογο. Το καλό κλίμα σε μια ομάδα, πιστεύεις, είναι το κλειδί για να πάει καλά μια ομάδα και να πραγματοποιήσει τους στόχους της;
Το κύριο συστατικό επιτυχίας σε μια ομάδα που συνέβη και σ’ εμάς είναι η χημεία και η ποιότητα των ποδοσφαιριστών. Ήρθαν στην ομάδα 15 παίκτες που ένας προς έναν ήταν άψογοι χαρακτήρες και εννοείται καλοί ποιοτικά παίχτες, συν τα παιδιά που βρήκαμε εκεί. Ήμασταν οικογένεια. Η φράση που έχει πει ο Φέργκιουσον δεν ισχύει για εμένα το «φέρτε μου το Ζιντάν και 10 κούτσουρα και θα κατακτήσω τα πάντα». Η δεύτερη χρόνια ήταν πιο επιτυχημένη και ο κόσμος απόλαυσε την ομάδα, γιατί έδεσε όλους τους τομείς αρμονικά: Διοίκηση – Προπονητή – παίκτες – κόσμο.
Όταν ήσουν στη Δόξα Δράμας με τον Χρήστο Ρούτση, από ό,τι ξέρουμε, είχες δεθεί λίγο παραπάνω σε σχέση με τους άλλους συμπαίκτες σου και ήταν ο «συνεργός» σου σε πολλές φάρσες που κάνατε τότε. Πες μας δύο λόγια για τον Χρήστο Ρούτση και αν κρατάτε ακόμα επαφές;
Με τον Χρήστο δέσαμε την τρέλα μας. Δημιουργήσαμε και τους «Dumb & Dumber» από την ομώνυμη ταινία. Βγάζαμε μια φωτογραφία πριν από τον αγώνα. Βγάλαμε την πρώτη και κερδίσαμε. Βγάλαμε άλλες 7-8 και ήμασταν αήττητοι. Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι στον αγώνα που δεν βγάλαμε χάσαμε μετά από καιρό. Το συνεχίσαμε στα μπαράζ ανόδου στην Αθήνα και η ομάδα ανέβηκε στην Α’ εθνική. Έχουμε επαφή και μιλάμε με το Χρήστο όταν έχουμε τη δυνατότητα.
Το καλοκαίρι του 2011 η Δόξα Δράμας έπαιξε στα μπαράζ για την άνοδο στην Α’ Εθνική και είχατε πάει τότε στην Αθήνα μόλις 12 άτομα, σε εκείνη τη «Συμμορία των 12», όπως γραφόταν τότε στον τύπο. Πόσο δύσκολο ήταν εκείνο το επίτευγμα;
Μου δίνεις την ευκαιρία να πω τι έγινε και η ομάδα κατέβηκε σε αυτά τα μπαράζ που σίγουρα ο κόσμος δεν γνωρίζει. Το πρωτάθλημα είχε τελειώσει, αλλά στο άμοιρο Ελληνικό ποδόσφαιρο που παίζαμε δεν γνωρίζαμε αν θα γίνουν μπαράζ ή αν θα ανέβουν κατευθείαν κάποιες ομάδες. Ο Γρηγορίου μάς κράτησε 10 μέρες, γιατί πίστευε πως θα γίνουν τα μπαράζ. Οι παίκτες είχανε κάποια χρωστούμενα από τη διοίκηση και, για να μην αυξηθούν αυτά, μας άφησαν να φύγουμε για διακοπές. Τελικά μετά από ένα μήνα αποφασίζουν να γίνουν τα μπαράζ, ενώ τα συμβόλαια μας είχαν τελειώσει και σε πολλούς είχαν επικοινωνήσει για να κάνουν μειώσεις για να μείνουν και σε άλλους είπαν πως απλά δεν υπολογίζονται. Υπήρχαν 2-3 παίχτες διαθέσιμοι για τα μπαράζ. Τότε ξεκίνησε μια διαδικασία για να πείσει όσους μπορεί ο Γρηγόρης και ο Τσεπίδης (ιδιοκτήτης γνωστού μαγαζιού στην Δράμα όπου μαζεύονταν καθημερινά όλοι εκεί). Σχεδόν όλοι ήταν αρνητικοί να κατέβουν να παίξουν χωρίς συμβόλαιο, αλλά και το κυριότερο, ανασφάλιστοι. Κατάφερε να πείσει τους μικρούς και ήταν οι πρώτοι 5-6. Τότε, όπως μου είπε, σκέφτηκε πως αν κατόρθωνε να πείσει εμένα θα βρίσκαμε τρόπο να πείσουμε μερικούς ακόμα. Με πήρε τηλέφωνο και προσπάθησε να με πείσει αναφέροντας αναμνήσεις και μιλώντας για την ιστορία της ομάδας. Του είπα ότι θα το σκεφτώ. Μου έστειλε ένα μήνυμα μετά από 10 λεπτά τάζοντάς μου ένα προσωπικό πριμ, όχι χρήματα, κάτι που γνωρίζουμε μόνο εγώ και αυτός, αν καταφέρναμε να ανεβάσουμε την ομάδα. Η ομάδα ανέβηκε και ακόμα περιμένω το πριμ του, είναι η αλήθεια. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ότι ανεβαίνω. Ένας-ένας κατορθώσαμε να γίνουμε 10. Ο τελευταίος που πείσαμε ήτανε ο αρχηγός Τσιμπλίδης και αυτό έγινε το τελευταίο βράδυ και αργά το βράδυ στο γνωστό μας στέκι. Ενημερώσαμε τη διοίκηση πως κατεβαίνουμε. Τελικά μαζευτήκαμε 12. Ήμασταν έξω εκείνο το βράδυ μέχρι τις 4 και 6-7 φεύγαμε για την Αθήνα, όπου παίζαμε το απόγευμα το πρώτο παιχνίδι μας. Πόσο δύσκολο ήταν εκείνο το επίτευγμα; 35 μέρες, ενώ εμείς φύγαμε για διακοπές, οι υπόλοιπες ομάδες ΟΦΗ, Λεβαδειακός και Διαγόρας έκαναν προπόνηση. Καταφέραμε να παίξουμε τέσσερα 90 λεπτα σε 10 μέρες με αυτές τις συνθήκες. Νομίζω ότι ήταν ηρωικό. Δυστυχώς, στα 2 τελευταία παιχνίδια η ομάδα δεν αγωνίστηκε, γιατί λόγω καρτών και τραυματισμών είχαν μείνει 4 διαθέσιμοι παίχτες.
Τι είναι αυτό που θα σου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό σου από τη Δόξα και από τη Δράμα;
Έζησα τόσες όμορφες στιγμές και γνώρισα πολλούς αληθινούς φίλους στη Δράμα που δεν μπορώ να βάλω κάτι στο μυαλό μου σαν μοναδικό χαραγμένο. Χαραγμένα είναι τα 2 χρόνια αυτά πολύ έντονα.
Το 2010 ο κόσμος της Δόξας τα είχε βάλει με τους ποδοσφαιριστές με αποτέλεσμα να υπάρχουν λαϊκά δικαστήρια. Μπροστά στα μάτια μου ένας νεαρός οπαδός της Δόξας τότε σου είχε πετάξει ένα μπουκάλι. Την επόμενη σεζόν μέσα στον Νοέμβριο αυτό το παιδί φεύγει από τη ζωή κι εσύ αφιέρωσες το γκολ σε αυτόν στη θύρα 4 στο μνημείο που είχαν στήσει εκεί οι οργανωμένοι φίλαθλοι της Δόξας. Πώς ένιωσες εκείνα πηγαίνοντας στη θύρα 4; Πιστεύεις ότι πέρα από το ποδόσφαιρο η ανθρωπιά είναι μεγαλύτερο αγαθό;
Η χρονιά ξεκίνησε με μεγάλο μπάτζετ προγραμματισμό και ο κ. Νικολαΐδης έφερε παίκτες στην ομάδα για να ανεβεί η ομάδα στην Α’ εθνική. Η αρχή ήταν η ανάλογη. Μετά τους πρώτους 2 μήνες ξεκινώντας και η οικονομική κρίση ο κ. Νικολαΐδης άφησε την ομάδα. Απλήρωτοι λοιπόν με πολλές υποσχέσεις και τα νεύρα τεντωμένα, γιατί ήταν πρωτόγνωρη η κατάσταση. Στην αβεβαιότητα αυτή έρχονται τα ανάποδα αποτελέσματα και το κλίμα αντιστρέφεται. Ο κόσμος εξαγριώνεται βλέποντας την ομάδα από πρωταγωνιστή να οδεύει προς τα μπαράζ σωτηρίας. Μπαίνει λοιπόν ο Βασιλακάκης στα αποδυτήρια πριν από τον αγώνα με τον Παναιτωλικό. Μας εξηγεί πως ο κόσμος πιστεύει ότι δεν δίνουμε το 100% αυτοί που δεν είμαστε από τη Δράμα, γιατί έχουμε καιρό να πληρωθούμε και θα βάλει μόνο Δραμινούς στον αγώνα, πράγμα το όποιο έγινε. Ο Παναιτωλικός αδιάφορος και οι παίκτες γνωρίζοντας την κατάσταση προσπαθούσαν να βοηθήσουν και αυτοί. Η πίεση και το άγχος όμως έκανε τα παιδιά να μην μπορούν να αλλάξουν ούτε 2 πάσες.
Στο 75′ με φωνάζει ο Βασιλακάκης και μου λέει σε βάζω, δεν γίνεται αλλιώς. Στο 78′ μπήκα, στο 80′ κέρδισα πέναλτυ, το οποίο και χάσαμε τελικά. Τελικό σκορ νομίζω ήταν 1-1. Από έξω από το γήπεδο 300 εξαγριωμένοι οπαδοί.
Μας ενημερώνουν πως «φεύγοντας φύγετε όπως βγείτε δεξιά από τα αποδυτήρια όχι αριστερά όπου είναι οι φίλαθλοι», εγώ όμως πήγα από αριστερά. Βγήκα και μετά από λίγο ο Μαρκόφσκι. Καθώς περνάω από τους πρώτους φιλάθλους αρχίζουν κάποιοι να γιουχάρουν και να βρίζουν. Τότε κάποιος που είναι κοντά αρχίζει να βρίζει τον πατέρα μου, τον οποίο είχα χάσει λίγους μήνες πριν. Δεν συγκρατήθηκα και του όρμησα, με αποτέλεσμα να γίνει χαμός. Αποτέλεσμα ήταν εγώ να κάνω πίσω βήματα, μπροστά μου ήταν ο Μαρκόφσκι με τον Ντένη Παπαθανασίου και 2 μπράβους που βγήκαν από τα γραφεία και πίσω 150 φανατικοί να μου πετάνε από καφέ, μπουκάλια, πέτρες και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το μπουφάν του Μάρκο είχε γίνει μούσκεμα από τους καφέδες που «έφαγε».
Όταν έφυγε τόσο άδικα λοιπόν το παιδί, είχα πει στα παιδιά στα αποδυτήρια πως όποιος σκοράρει στον πρώτο εντός έδρας αγώνα να πάμε να του το αφιερώσουμε. Έτυχε να ήμουν εγώ ο σκόρερ. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι για πολλούς, για μερικούς είναι πολλά περισσότερα, όπως ήταν για το αδικημένο αυτό παιδί και για πολλούς από εμάς. Όταν σκόραρα και τρέχοντας προς τη θύρα 4, γιατί το γκολ μπήκε στην άλλη εστία, ήμουν τόσο χαρούμενος εσωτερικά που αυτό που είπα στα αποδυτήρια το εκπλήρωνα εγώ έχοντας ζήσει και το συμβάν με τους φανατικούς την προηγούμενη χρονιά. Λένε πως οι μεγάλοι έρωτες ξεκινούν από έναν τσακωμό. Η ανθρωπιά όντως είναι το μεγαλύτερο δώρο, αγαθό πολύ μεγαλύτερο από ό,τι είναι το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όλο και πιο δύσκολα τη συναντάς στη σημερινή εποχή μας.
Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις σε όλους τους Δοξαίους;
Όπως ανέφερα παραπάνω, το μήνυμα προς τους φιλάθλους της Δόξας είναι «Δόξα σε γουστάρω στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα». Το ποδόσφαιρο κάνει κύκλους.