Του Χρίστου Π. Φαράκλα
Η επάνοδος της πατρίδας μας στη δημοκρατική ομαλότητα στις 24 Ιουλίου 1974 πραγματοποιήθηκε μέσα σε συνθήκες, που μόνο πανηγυρισμούς δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν. Η πληγή της Κύπρου παραμένει ακόμα ορθάνοιχτη και είναι άγνωστο αν και πότε θα κλείσει. Από την άλλη, η δημοκρατία μπορεί να αποκαταστάθηκε τότε στη χώρα μας, μπήκε όμως σε νέες περιπέτειες διαρκείας, που μας οδήγησαν τελικά στη χρεωκοπία και την υποτέλεια των μνημονίων. Παρακάμπτω αυτή τη στιγμή την άσκηση κριτικής και τον καταλογισμό ευθυνών. Θα μείνω μόνο σε μερικές διαπιστώσεις. Η δημοκρατία, που τυπικά αποκαταστάθηκε το 1974, ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν αφέθηκε να ωριμάσει πραγματικά, ώστε να εξασφαλίσει στους Έλληνες βασικά αγαθά, όπως είναι η αδιάβλητη δικαιοσύνη, η αξιοκρατία,το κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και εξουσίας, μια Παιδεία (με «Π» κεφαλαίο), μια σωστή υγειονομική περίθαλψη, μια ακομμάτιστη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, και τόσα άλλα, που η απαρίθμησή τους εδώ θα ήταν αδύνατη. Η δημοκρατία που αποκαταστάθηκε το 1974 θα έπρεπε –και θα πρέπει– να αποκαθίσταται καθημερινά στην πράξη και σε όλες τις γραμμές μάχης, από την κορυφή ως τη βάση, τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.Και η εξουσία και ο απλός πολίτης θα έπρεπε να ενεργούν πάντα με γνώμονα το κοινό συμφέρον και μόνο αυτό, μέσω του οποίου εξυπηρετείται απαρέγκλιτα και το ατομικό. Η επιδίωξη του ατομικού ή του συντεχνιακού ή του κομματικού συμφέροντος σε βάρος του κοινού αποτελεί φαλκίδευση της δημοκρατίας. Η ιδιοτέλεια είναι ασύμβατη προς το δημοκρατικό ήθος. Και η περιστολή της αποτελεί υποχρέωση του κάθε πολίτη, που θέλει να είναι δημοκρατικός και ελεύθερος.
Στον αδιάκοπο αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας ρόλο σημαντικό διαδραματίζει και ο Τύπος, που και αυτός –σε γενικές γραμμές– δεν έχει σταθεί όλα αυτά τα χρόνια στο ύψος των περιστάσεων. Ο Τύπος δεν θα έπρεπε να είναι συμπολιτευόμενος ή αντιπολιτευόμενος. Θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητος και να έχει τη δυνατότητα να ενημερώνει αντικειμενικά –όσο αυτό είναι δυνατόν– και να ασκεί τεκμηριωμένη κριτική στην εκάστοτε εξουσία. Δεν ξέρω πόσα έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης είναι σε θέση στις μέρες μας να ανταποκρίνονται στην απαίτηση αυτή. Ξέρω όμως ότι η Δράμα μπορεί να αισθάνεται τυχερή, που επί τριάντα τρία (33) ήδη συναπτά έτη διαθέτει μια εφημερίδα σαν τα «Χρονικά της Δράμας», η οποία προσπάθησε να υπηρετήσει την ανεξάρτητη και έγκυρη δημοσιογραφία μέσα από όλες τις αντιξοότητες. Και το λέω αυτό, διότι γνωρίζω ότι, όταν ο αείμνηστος Νίκος Σιμόπουλος επέλεγε συνεργάτες για τη νέα του εφημερίδα, δεν ενδιαφερόταν για την κομματική τους τοποθέτηση, παρά μόνο για την ποιότητα της συνεργασίας που θα μπορούσαν να του προσφέρουν. Κάτι που συνεχίζουν με συνέπεια οι άξιοι συνεχιστές του τα τελευταία δέκα χρόνια μετά την αδόκητη εκδημία του.
Εύχομαι ο κάθε Έλληνας πολίτης να πάψει να θεωρεί τη δημοκρατικότητα ζήτημα ετικέτας και να μετατρέψει τη δημοκρατία σε ατομικό και συλλογικό βίωμα.
