Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου,
Δικηγόρου Δράμας
Στη μεταπολιτευτική μας πορεία υπήρξαν ορισμένες εκλογικές αναμετρήσεις ορόσημα. Σταθμοί στη διαδρομή της χώρας. Που καθόρισαν το μέλλον της.
Που γι’ αυτές η Ιστορία έγραψε ότι:
Το 1974 ήταν η ώρα της Νέας Δημοκρατίας. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Με την συμβολή της Κεντροδεξιάς σταθεροποιήθηκε η Δημοκρατία. Κλείδωσε η είσοδός μας στην ΕΟΚ.
Το 1981 ήταν η ώρα του ΠΑΣΟΚ. Του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τη συμβολή της Σοσιαλδημοκρατίας προχώρησε ο εκσυγχρονισμός της χώρας. Έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Μπήκαμε στην ΕΟΚ, στην ΟΝΕ.
Το 2015 ήταν η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ. Του Αλέξη Τσίπρα. Με τη συμβολή της Ριζοσπαστικής Αριστεράς παραμείναμε στην ΕΕ και το Ευρώ. Σταθεροποιήθηκε η οικονομία. Βγήκαμε από τα Μνημόνια. Αποφύγαμε την ακροδεξιά εκτροπή.
Το 2023 είναι η ώρα της ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Ανδρουλάκη. Για ουσιαστική οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Για στήριξη του Κοινωνικού Κράτους, της Δημόσιας Παιδείας και του ΕΣΥ. Για εκσυγχρονισμό του Κράτους. Για απονομή δικαιοσύνης.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να αντιμετωπίσουν το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ως ισότιμο εταίρο. Όχι για να διαμοιράσουν Υπουργεία και Κράτος ως λάφυρα. Αλλά για να καταλήξουν μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις σε Προγραμματική Συμφωνία και Κυβέρνηση Συνεργασίας.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μεγαλύτερη σε εκλογική επιρροή όμορη πολιτική δύναμη. Με την οποία μπορούν και πρέπει να συνεργαστούν για την πρόοδο της χώρας και των πολιτών. Που είναι πάντα το επίδικο και το ζητούμενο. Οφείλουν να παραδεχτούν πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και ο ενοποιητικός κρίκος των συνιστωσών του.
Τυχόν επιμονή τους για επιλογή άλλου προσώπου για την Πρωθυπουργία, όπως έγινε το 1989 με τον Τζανετάκη, δεν θα ήταν ότι καλύτερο για τη χώρα. Που έχει αρχηγικά κόμματα. Θα καθιστούσε ένα τέτοιο Π/Θ αχυράνθρωπο. Όμηρο των δύο αρχηγών. Θα ήταν αδύναμο το Κυβερνητικό σχήμα. Θα ζούσαμε παραλυτικά και διαλυτικά φαινόμενα.
Τα δύο κόμματα και οι δύο πολιτικοί Αρχηγοί οφείλουν να αντιληφθούν τη σπουδαιότητα της ιστορικής αυτής στιγμής. Να συνειδητοποιήσουν το κάλεσμα της Ιστορίας. Να βρούνε τρόπους συνεργασίας ξεπερνώντας πικρίες του παρελθόντος. Τις υπαρκτές διαφορές τους. Να προτάξουν τα στοιχεία σύγκλισης. Που δεν είναι λίγα.
Αν δεν το κάνουν. Αν συνεχίσουν ο Τσίπρας να κοιτάει με αγωνία τα λεπτά να κυλούν και ο Ανδρουλάκης να κοιτάζει αλλού, τότε θα χαθεί το momentum. Θα ζήσουμε άλλη μια χαμένη Άνοιξη.
Θα κερδίσει πάλι η ΝΔ. Θα τρίβει τα χέρια του ο Μητσοτάκης. Που θα είναι και πάλι Πρωθυπουργός. Παρά το ομολογημένο και σε βαθμό κακουργήματος σκάνδαλο των υποκλοπών. Παρά το επονείδιστο δυστύχημα των Τεμπών. Την αδιαφάνεια, τις απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους, το δήθεν επιτελικό και κατ΄ ουσία βαθύ πελατειακό κράτος. Την ακρίβεια, τον υψηλότατο πληθωρισμό και την αισχροκέρδεια.
Για τα οποία υποτίθεται ότι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Μετά την τυχόν επανεκλογή του. Στη διάρκεια της τυχόν δεύτερης θητείας του ούτε η Αντιπολίτευση, ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε κάποιος Πολίτης θα μπορεί να του επισείει αυτά τα θέματα. Να ζητά ευθύνες και τιμωρία. Κανείς δεν θα μπορεί να του κουνά το δάχτυλο για αστοχίες, λάθη, παραλείψεις και εγκλήματα της έως σήμερα διακυβέρνησής του.
Θα μας αποστομώνει όλους πως έχει την έγκριση των πεπραγμένων της πρώτης θητείας του. Πως έχει αναβαπτισθεί στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Πως η λαϊκή ψήφος και έγκριση μας τον παρέδωσε άσπιλο και αμόλυντο.
Και ένα δίκιο δυστυχώς θα το ‘χει! Και η ευθύνη θα είναι αποκλειστικά δική μας!