Του Παντελή Βαφειάδη, αποφοίτου 2ου Γε.Λ. Δράμας
Αν και όχι τόσο επίκαιρο (παρά την έξαρση της εγκληματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα), το θέμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής αποτελεί ένα άκρως σοβαρό και βαθιά κοινωνικό ζήτημα. Αναλυτικότερα, δεν είναι λίγες οι φωνές (ακόμα και το 2021) οι οποίες υποστηρίζουν σθεναρά την επαναφορά της εσχάτης των ποινών ως μοναδική λύση στον περιορισμό της βίας και την εξάλειψη των νοσηρά εγκληματικών συμπεριφορών.
Δεν χωράει αμφιβολία πως η επαναφορά της θανατικής ποινής θα επέφερε δραστική μείωση των κακουργηματικά παραβατικών πράξεων και θα συνέβαλε καθοριστικά στην τόνωση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών. Κατά αυτόν τον τρόπο η ζωή των πολιτών θα βελτιωνόταν ενώ παράλληλα θα ενισχύοταν η κοινωνική συνοχή.
Βασικό επιχείρημα των υπέρμαχων της θανατικής ποινής είναι ότι η κοινωνία δεν δύναται να πληρώνει ετησίως τεράστια ποσά για τον σωφρονισμό στυγερών εγκλημάτων όπως αυτό του φόνου και της σεξουαλικώς παιδικής εκμετάλλευσης. Έτσι το κράτος θα εξοικονομήσει χρήματα τα οποία θα μπορεί να τα διαθέσει στην κοινωνική πρόνοια αλλά και στην εκπαίδευση, αυξάνοντας το πνευματικό επίπεδο των πολιτών.
Θα αποτελούσε παράλειψη να μην αναφερθώ δε και στην επιθυμία πολλών εγκληματιών για επαναφορά της θανατικής ποινής καθώς θεωρούν ότι έτσι θα αποφύγουν τα πολλά και βασανιστικά χρόνια του σωφρονισμού αλλά ακόμη και στο ότι οι οικογένειες θυμάτων ζητούν το ίδιο, διότι πιστεύουν πως μόνο έτσι θα επέλθει ουσιαστική δικαιοσύνη.Εκ πρώτης όψεως τα παραπάνω επιχειρήματα ακούγονται λογικά, όμως μια πιο ενδελεχής μελέτη αποκαλύπτει ότι η επαναφορά της θανατικής ποινής εμπίπτει στο σύνταγμα αλλά και στα ψηφίσματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πιο συγκεκριμένα, η εξόντωση ενός ανθρώπου αποτελεί έγκλημα οποιοσδήποτε και να το κάνει, ακόμα και αν είναι το κράτος. Εξάλλου στην τελική τι θα ξεχωρίζει τον εγκληματία από το κράτος, καθώς και οι δυο θα έχουν αφαιρέσει μια ζωή που αυτό από μόνο του είναι απάνθρωπο.Σίγουρα η επιβολή της εσχάτης των ποινών θα μείωνε τα φαινόμενα εγκληματικότητας αλλά αποτελεί μια λάθος προσέγγιση. Για τη μείωση της εγκληματικότητας, η πολιτεία θα μπορούσε να αναβαθμίσει την ποιότητα εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Έτσι μέσω της παιδείας και τελείως αναίμακτα, το πρόβλημα της εγκληματικότητας θα χτυπηθεί στη ρίζα του και εν τη γενέσει του, καθώς με την αναβάθμιση της ποιότητας εκπαίδευσης επέρχεται ανύψωση του πνευματικού υπόβαθρου των πολιτών μακριά από κάθε λογής φαινόμενα βίας και εγκληματικότητας.
Τέλος, αποτελεί παράλειψη να μην εξετάσουμε το ενδεχόμενο ενός απλού λάθους του δικαστηρίου και μιας άδικης καταδίκης κάποιου αθώου πολίτη. Αναλογιζόμενοι το γεγονός ότι και οι δικαστικοί είναι άνθρωποι και δεν έχουν δικαίωμα αλλά ούτε καν την ικανότητα να αποφασίζουν για το ποιος αξίζει να ζει και ποιος όχι, καταλήγουμε αβίαστα στο ότι η θανατική ποινή είναι μια καθόλα άδικη μέθοδος.
Συνοψίζοντας, καταλήγουμε ότι για τον περιορισμό των βίαιων συμπεριφορών κι εγκληματικών ενεργειών η επένδυση στην παιδεία και τη μόρφωση της κοινωνίας επιφέρει τα ίδια, αν όχι καλύτερα, αποτελέσματα από τη θανατική ποινή και μάλιστα χωρίς την παρουσία ενός κράτους δολοφόνου.
