Εναρμονισμένα, όπως αρμόζει στις μελωδίες πιάνου, παρουσίασε μέρος από τα κλασσικά έργα των μουσουργών: Σερκέι Ραχμάνινοφ, Φρανσουά Σοπέν, Φραντς Λιστ
Θεωρώ σκόπιμο, να ευχαριστήσω την Πρόεδρο Πολύνα Μπανά, τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Δράμας, οι οποίοι οργάνωσαν κι έφεραν σε πέρας το ρεσιτάλ πιάνου με το πιανίστα βιρτουόζο Σταύρο Λαπαρίδη. Προτίθεμαι παράλληλα να εκφράσω συνοπτικά την ευαρέσκειά μου, για τα όσα ωφέλιμα έχουν προκύψει από την τελευταία εκφρασμένη μουσικοκινητικότητα στην πόλη μας, ενδιαφέρουσα από πολλές πλευρές.
«Πρόσφατα και συγκεκριμένα το Δεκέμβριο του 2018 ο δεξιοτέχνης πιανίστας Σταύρος Λαπαρίδης περάτωσε τη μεταδιδακτορική του έρευνα πάνω σε θέματα Εκτελεστικής Πρακτικής της μουσικής για πιάνο του 18ου αιώνα […]». Έχει στην ουσία επισημοποιήσει ένα μέρος από αυτό που έχει σπουδάσει και γνωρίζει καλά πως να το μεταδώσει, καθώς διδάσκει υποχρεωτικό πιάνο και πιάνο ως όργανο επιλογής στο Μουσικό Σχολείο Δράμας».
Γενέτειρά του ο Σταύρος Λαπαρίδης έχει τη Δράμα κι αυτό αποτελεί λόγους σοβαρούς και ενθαρρυντικούς μαζί, για την παρούσα και τη μελλοντική εξέλιξη της μουσικής στη Δράμα. Ήδη το Δημοτικό Ωδείο Δράμας στην οδό Βεργίνας αποτελεί σήμερα ένα ευοίωνο φυτώριο μουσικών, όπως αντίστοιχα και το άλλο Μουσικό Σχολείο την οδό Καβάλας, το οποίο από τις ιδρύσεως του αναπτερώνει τις ελπίδες για σπουδές μουσικολογίας των νέων μας στο μέλλον. Προσεγμένες και εύληπτες προσδοκίες, όσο και εφικτές. Ο λαός της Δράμας (με τους γηγενείς της και τους πρόσφυγές της) έχει επιλεκτικά και πρώιμα οργανώσει Δημοτικό Ωδείο πολύ κοντά στο τέλος της δεκαετίας του είκοσι. Αυτό χαρακτηρίζει την αγάπη διοικούντων και δημοτών προς τη μουσική, καθότι η αξία της δεν αμφισβητήθηκε ποτέ κι από κανένα. Εξάλλου ο διακεκριμένος συνθέτης και πανελλαδικά γνωστός μουσικολόγος Στέφανος Βασιλειάδης που έζησε στην Αθήνα και έχει αποβιώσει στις 23ης Μαΐου του 2004, έχει γεννηθεί στη Δράμα όπως κι άλλοι γνωστοί δραμινοί ξακουστοί και σημαίνοντες.
Δυστυχώς, δε θα μπορούσαμε να επεκταθούμε περισσότερο. Ο Σταύρος Λαπαρίδης υπήρξε αυτή τη στιγμή το παράδειγμα, όπως και στο παρελθόν και οι ευχές όλων μας να τον συνοδεύσουν για τους ίδιους λόγους και στο μέλλον. Έμπρακτα απέδωσε στο δραμινό κοινό τη μεγαλύτερη τιμή, καθώς επέλεξε να παρουσιάσει έργα τριών κλασσικών μουσουργών των οποίων η δεξιοτεχνία αποτέλεσε ιδιαίτερο γνώρισμα και μάθημα. Όπως ήταν αναμενόμενο η δεξιοτεχνία του ιδίου καθήλωσε από την πρώτη στιγμή το ακροατήριο. Δικαίωσε ολότελα τον άγνωστο σε μας συντάκτη του κειμένου στην εφημερίδα Οικονομική Express (Αθήνα 11.6.2012), ο οποίος έγραψε για τον Σταύρο Λαπαρίδη: Γνωρίσαμε «Ένα ελληνικό πιανιστικό φαινόμενο.., κάτοχο αισθητώς περισσοτέρων φυσικών και επίκτητων προσόντων από όσα απαιτεί μια διεθνής σταδιοδρομία».
Προφητικές εκτιμήσεις του είδους, όπως οι παραπάνω, είναι πλέον τόσο ενθαρρυντικές που ωθούν σε κατακτήσεις ανέλπιστες. Καταπιάνεται ο επώνυμος δημιουργός με αγαθή την πρόθεση, ενισχυμένη από πρόσληψη γνώσεων ειδικών και μη, με την επιμονή στην άσκηση της πιανιστικής δεξιοτεχνίας και το αποτέλεσμα αποβαίνει εναλλακτικό. Αποδίδει αυτάρκεια στον ίδιο, ενώ οδηγεί το σύνολο των ακροατών σε υψιπετή ενάργεια. Τα πλήκτρα του πιάνου εναλλάσσονται δεξιότροπα. Αφήνουν την εντύπωση πως γίνονται αόρατα. Μόνο τα δάκτυλα κινούνται εμφανώς ταχυδακτυλουργικά. Τα χέρια ορατά διασταυρώνονται. Αποπληρώνουν με τη γέννηση των ήχων το περιβάλλον. Γεμίζουν με πολλών λογιών μελωδίες το κοίλο του Ωδείου. Τα χειροκροτήματα πνίγονται στη λαχτάρα να βρουν το τέλος που δεν θέλει να ακολουθήσει.
Το ξεκίνημα του Σταύρου Λαπαρίδη γίνεται με την παρουσίαση του Σερκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ. Ο Ραχμάνινοφ γεννήθηκε το 1873, στο Σεμιόνοβο της Ρωσίας και πέθανε το 1943 στο Μπέρβελυ Χιλς, της Καλιφόρνιας. Το πρώτο χρυσό μετάλλιό το έχει αποκτήσει στα 19 χρόνια του με τη μονόπρακτη όπερά του Αλέκο, βασισμένη σε ποίημα του Αλεξάντρο Πούσκιν. Οι Τσιγγάνοι που έγραψε ο αξιολάτρευτος Ρώσος ποιητής στην Οδησσό στην οποία βρέθηκε εξόριστος, είναι εμβληματική. Με αυτή την πρώτη συνθετική εκτέλεση καθιερώθηκε ως η μεγάλη μορφή της παράδοσης του ρωσικού ρομαντισμού ο Ραχμάνινοφ. Η γοητεία του έργου του και οι απαράμιλλες εκτελέσεις του τού έχουν εξασφαλίσει μια τιμητική θέση στη Παγκόσμια ιστορία της μουσικής.
Ο Πολωνός συνθέτης και πιανίστας της Ρομαντικής Περιόδου Φρεντερίκ (Φρανσουά) Σοπέν γεννήθηκε στη Ζελαζόβα – Βόλο κοντά στη Βαρσοβία -την πρωτεύουσα της Πολωνίας- το 1810. Πέθανε το 1849 στο Παρίσι. Η εκλεπτισμένη πρωτοτυπία που χαρακτηρίζει το συνθετικό έργο του και η εξαιρετική δεξιοτεχνία του ως πιανίστα, τον έχουν κατατάξει στους σημαντικότερους συνθέτες και πιανίστες όλων των εποχών. Η σύγχρονη κριτική τον τοποθετεί ανάμεσα στους αθανάτους της μουσικής αναγνωρίζοντας τόσο την ικανότητά του να διεισδύει σε μυστικές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, όσο και την ικανότητά του να αντλεί νέες μαγικές ηχητικότητες από το πιάνο. Οι πλέον διορατικοί των διορατικών αναγνώρισαν αμέσως την αληθινή αξία του, την απρόσμενη πρωτοτυπία του και την εξαιρετική δεξιοτεχνία του. Αυτή την απαράμιλλη δεξιοτεχνία επέδειξε στη μεγάλη αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου ο δεξιοτέχνης της Δράμας ο καθαρά θαυμαστός Σταύρος Λαπαρίδης. Η κλασσική καθαρότητά του συγκίνησε.
Ο Ούγγρος δεξιοτέχνης του πιάνου και συνθέτης Φραντς Λιστ Γεννήθηκε στο Ράιντιγκ της Ουγγαρίας το 1811. Πέθανε στο Μπάυροιτ της Γερμανίας το 1886. Στις πολλές εξέχουσες συνθέσεις του συγκαταλέγονται τα 12 συμφωνικά του ποιήματα, τα δύο του κονσέρτα για πιάνο, αρκετά χορωδιακά θρησκευτικά έργα, οι ουγγρικές ραψωδίες του και ποικίλα έργα του για σόλο πιάνο. Δεν αναφέρονται το σύνολο των συνθετικών του έργων καθότι είναι πάρα πολλά. Άρχισε να συνθέτει στην ηλικία των 8 ετών. Θαυμάζοντας ίσως τα φυσικά του χαρίσματα επιθυμούσε να ντυθεί με το ιερατικό σχήμα. Δική του η φράση σε ώρες ανεκδιήγητου πόνου: «Ο,τι πράττει ο Θεός είναι καλώς καμωμένο». Για τον ίδιο είπαν άλλοι: « Ο Φραντς Λιστ τίναξε το δόρυ του μακριά μέσα στο μέλλον». Δεν είναι υπερβολή.
Είναι πραγματικότητα, όπως πέρα για πέρα πραγματική, μεταδοτική υπήρξε η μέθεξη, η ψυχική, πνευματική ανάταση που μας προσέφερε ο ασυναγώνιστος δεξιοτέχνης της Δράμας, ο δάσκαλος του πιάνου Σταύρος Λαπαρίδης. Το ευχαριστώ από καρδιάς, όπως ευχαριστώ τους συντελεστές της προσφοράς του ρεσιτάλ. Η Δράμα στα καλύτερά της.