Με την παρουσία πλήθους κόσμου, εκπροσώπων φορέων και την παρουσία του Μητροπολίτη Δράμας Δωρόθεου, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Μαμά… 20 αληθινές ιστορίες» της Ψυχολόγου του ΓΝ Δράμας – συγγραφέως κας Μαρίας Καμπάνταη την Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων που διαθέτει το Λύκειο των Ελληνίδων Δράμας. Την εκδήλωση συνδιοργάνωσαν: Το Λύκειο Ελληνίδων Δράμας, το Τμήμα βιβλιοθήκης του Λυκείου Ελληνίδων Δράμας, το βιβλιοπωλείο της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας «ο Ζυγάκτης» και οι εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Η παρουσίαση έγινε από τον Αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Βλατίτση, την διοικήτρια του ΓΝ Δράμας κα Θεσσαλονικιά Καρατζόγλου και τη συγγραφέα του βιβλίου κα Μαρία Καμπάνταη. Το συντονισμό της εκδήλωσης είχε η κα Μαριάννα Φακιολά, υπεύθυνη τμήματος βιβλιοθήκης του Λυκείου Ελληνίδων Δράμας. Μουσικά την εκδήλωση συνόδευσαν η παραδοσιακή χορωδία του Λυκείου και των Κυργίων και μαθητές του Μουσικού Σχολείου Δράμας υπό την καθοδήγηση της καθηγήτριας Αγαθής Πάνκου.
Μιλώντας στα ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας η συγγραφέας του βιβλίου κα Μαρία Καμπάνταη δήλωσε: «Είναι το δεύτερο βιβλίο μου, πάλι από τις εκδόσεις «Αρμός». Το βιβλίο λέγεται «Μαμά» και αφορά τη σχέση μητέρας – παιδιού, την οποία παρομοιάζω με τη μαγειρική, καθώς μοιράζονται πάρα πολλά κοινά. Έχουν υλικά, δοσολογίες, πειραματισμό, αποτυχίες κλπ. Μιλάμε πιο πολύ για το αν υπάρχει συνταγή για αυτή τη σχέση γι’ αυτό βάζω και τις μαγειρικές συνταγές. Σαν γονείς επαναλαμβάνουμε γνωστές, μαθημένες συνταγές από τα παλιά. Το βιβλίο μου προτείνει μια νέα συνάντηση, έναν αναστοχασμό στις ήδη δοσμένες συνταγές. Να τις δούμε αλλιώς και να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε, ανάλογα ποιον έχουμε απέναντί μας, γιατί κάθε παιδί είναι μοναδικό. Αυτό ισχύει σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι μόνο στις σχέσεις μητέρας – παιδιού. Το βιβλίο μιλάει ουσιαστικά για τη μοναδικότητα και το ρόλο της μητέρας και τη σημαντικότητά του αλλά και τη σημαντικότητα της σχέσης μάνας – παιδιού και το πόσο αυτή μπορεί να αναθεωρηθεί και να γίνει καλύτερη. Το βιβλίο θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε στη λεγόμενη θεραπευτική λογοτεχνία. Υπάρχουν πρωταγωνιστές και μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Μέσα από αληθινές ιστορίες ουσιαστικά περνά μηνύματα ψυχολογικά. Ο αναγνώστης ταυτίζεται και μέσα από την ταύτιση μαθαίνει. Προσπαθώ η γνώση να περνά μέσα από την καρδιά».
Ο Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Βλατίτσης, μιλώντας για το βιβλίο είπε στα «Χ»: «Δεχθήκαμε με πολύ χαρά την τιμητική πρόσκληση ενός καινούργιου βιβλίου μιας εκλεκτής Δραμινής συμπολίτισσάς μας και ενορίτισσας της ΙΜ Αγίου Χρυσοστόμου κας Μαρίας Καμπάνταη. Το βιβλίο είναι ο δεύτερος καρπός των έργων της αγάπης της, στη ζωή και στην οικογένειά της. Είναι 20 αυτοτελείς πραγματικές ιστορίες, στις οποίες καταγράφονται διαχρονικά όλες οι εκφάνσεις τς ζωής μας, με τις μητέρες, τις γιαγιάδες, τις συζύγους, τις κόρες. Διαχρονικά διαπλέκεται και εξυφαίνεται αυτός ο ιστός που συνθέτει το όλον της ζωής μας. Είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο, με θαυμάσιο περιεχόμενο και ευκολοδιάβαστο. Είναι γραμμένο με απλότητα και λόγο γλαφυρό που ρέει και συναρπάζει. Νομίζω ότι όποιος το διαβάσει θα εντρυφήσει στον πλούτο της ελληνορθόδοξης παιδείας του τόπου μας αλλά κυρίως θα συναντήσει τον εαυτό του σε διάφορες ηλικιακές φάσεις με τη δική του μάνα».
Η κα Θεσσαλονικιά Kαρατζόγλου μιλώντας για το βιβλίο τόνισε: «Μου ζητήθηκε να μιλήσω για ένα βιβλίο της κας Καμπάνταη Μαρίας, ενός δικού μας ανθρώπου, της ψυχολόγου του Νοσοκομείου μας, που συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο την ψυχολογία (που την υπηρετεί άριστα) με την λογοτεχνία που τόσο εύγλωττα περνά στο χαρτί, για να μας προβληματίσει, να μας μαλακώσει, να μας δώσει τροφή για σκέψη, να χορτάσει τις αισθήσεις μας ή να ανταριάσει την ψυχή μας, να μας λυτρώσει ή άλλο ανάλογο. Ένα βιβλίο που περιέχει 20 ιστορίες που διαβάζονται όλες μονορούφι ή μία – μία τη φορά, από πίσω προς τα εμπρός ή από εμπρός προς τα πίσω, δηλαδή με κάθε τρόπο, σε κάθε χρονική στιγμή.
Δεν είμαι κριτικός βιβλίου, και δεν θα μπορούσα να αναπτύξω εύκολα όλα τα νοήματα απομονώνοντας φράσεις του βιβλίου, ούτε θα κλέψω τη μαγεία της ερμηνείας τους, για τη σχέση μάνας-παιδιού που διαπραγματεύεται, γιατί είναι υποκειμενικό θέμα του καθενός και της καθεμίας μας. Εγώ ως μητέρα και ως μητρική φιγούρα (ως διοικήτρια) στον φορέα που διοικώ –τίτλο που η συγγραφέας μου απέδωσε, θα σας μεταφέρω μόνο τις σκέψεις που έκανα, διαβάζοντάς το προσπαθώντας να αποδελτιώσω το κίνητρό της και τα νοήματα που μου μετέφερε.
Η σχέση μας με τη μαμά μας ήταν προφανώς το κίνητρο της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου. Το στερεότυπο της επάρκειάς μας ως γυναίκες έχει εμποτίσει την ζωή μας, το είναι μας, κι όταν δεν καταφέρνουμε να παίξουμε όλους τους ρόλους, που κατά την καθεστηκυία αντίληψη πρέπει να διαδραματίσουμε, τότε αναβάλλουμε τη δική μας ζωή και τις ανάγκες μας, και την φορτώνουμε με ενοχές, με θλίψη, με θυμό, με κούραση. Επομένως πρέπει να σκεφτούμε αλλιώς, να πετάξουμε από πάνω μας την ενοχή για την πιθανή – μη ανταπόκρισή μας στους ρόλους. Αν τα πρέπει μας έχουν κατακυριεύσει, είναι η ώρα να βάλουμε τα προσωπικά μας όρια, δείχνοντάς τους τον πρέποντα σεβασμό. Και αυτό οφείλουν να το κάνουν και τα δύο φύλα (…)».
