Του Τίμου Παπαδόπουλου
Με το που άνοιξε η συζήτηση ανασχηματισμού της κυβέρνησης θυμήθηκα τους δύο φίλους, που έχουμε στου Μαξίμου. Ο ένας θα έλεγα δεν είναι και πολύ φίλος μια και τον γνωρίσαμε στο ΠΟΤΑΜΙ, στο πολιτικό εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη. Ο άλλος όμως είναι ο πραγματικός φίλος και είναι και στους κολλητούς του προέδρου. Αυτός μου έκλεισε το ραντεβού με τον πρόεδρο. Ήθελα από καιρό αυτό το ραντεβού για να του πω αυτά που σκεπτόμουν και τώρα εν όψει του ανασχηματισμού ήταν περισσότερο ανάγκη, ήταν ιδανική στιγμή…
Όλα έγιναν όπως μου υπέδειξε ο φίλος μου. Μπήκα από την πλαϊνή είσοδο στου Μαξίμου και όχι από την κεντρική. Μόλις είπα το όνομα μου φάνηκε ότι με περίμεναν. Πέρασα από την πόρτα ανίχνευσης, μου κράτησαν την ταυτότητα και ένας υπάλληλος, μάλλον αστυνομικός με πολιτικά, με οδήγησε μέχρι το ασανσέρ. Βγήκαμε στον δεύτερο όροφο σε μία μεγάλη σάλα και εκεί με περίμενε ο φίλος μου. Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και με οδήγησε σε ένα μεγάλο χώρο που έμοιαζε σαν αίθουσα συσκέψεων. Σε ένα τεράστιο τραπέζι περιτριγυρισμένο από καμιά εικοσαριά καρέκλες κάθονταν στην άκρη ο πρόεδρος με την πλάτη γυρισμένη σε μας και μιλούσε στο τηλέφωνο. Πήγε προς το μέρος του ο φίλος μου και εγώ βρήκα την ευκαιρία να περιεργαστώ τον χώρο. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς περνάει τη ζωή του ο άνθρωπος που κυβερνάει την Ελλάδα. Η πρώτη ματιά στους πίνακες που κρέμονταν δεν μου έκαναν και ιδιαίτερη εντύπωση. Πιο πολύ κόλλησα σε ένα τραπέζι επίσης μεγάλο, αλλά όχι και τόσο σαν αυτό που κάθονταν ο πρόεδρος. Ήταν γεμάτο από κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες, κουτάκια τυλιγμένα περίτεχνα και κάτω από το τραπέζι γεμάτο πολύχρωμα κουτιά και καλάθια, που η φαντασία μου έβλεπε λαχταριστές λιχουδιές και κεράσματα. Και εγώ ήμουν η καλύτερη περίπτωση για κέρασμα, γιατί τι θα τα έκαμνε όλα αυτά παρά να κεράσει χρονιάρες μέρες στον επισκέπτη του. Μετά από αυτήν την λαχταριστή ματιά στο φορτωμένο τραπέζι, βάλθηκα να διαβάζω τις αφιερώσεις και τις κορδέλες πάνω στα κουτιά και στα καλάθια. Μεγάλη η απόσταση αλλά κάποια διακρίνονταν καλύτερα από κάποια άλλα που ήταν σκεπασμένα και κακογραμμένα. Διέκρινα Πανηπειρωτική Ομοσπ…, Ένωση Ποντίων…, Σύνδεσμος Κρητών… κάτι από Χανιά και διέκοψαν την προσπάθεια ανάγνωσης ο φίλος μου με τον πρόεδρο που με πλησίαζαν. Σηκώθηκα από την Θέση μου και ο φίλος μου με σύστησε με λόγια κολακευτικά στον πρόεδρο.
– Χαίρομαι κύριε πρόεδρε για την ευκαιρία που μου δίνεται να σας γνωρίσω από κοντά και να γνωρίσω και το μέγαρο Μαξίμου.
– Και εγώ χαίρομαι που σας καλωσορίζω στο Μαξίμου, μια και έμαθα ότι και εσείς είστε πρόεδρος, άρα συνάδελφοι.
– Μόνο που εσείς είστε πρόεδρος 11 εκατομμυρίων Ελλήνων και εγώ πρόεδρος φίλων μιας παρέας 11 αριστερών που εκτός από μένα ψήφισαν όλοι τους δεξιά.
– Πολύ ενδιαφέρον και εάν επιτρέπετε γιατί ο πρόεδρος τους δεν ψήφισε μαζί με την παρέα;
– Γιατί εγώ έχω κάτι καλύτερο να σας προσφέρω και γι αυτό ζήτησα να έρθω να σας δώ και να σας τα πώ προσωπικά. Εξ άλλου οι φίλοι μου δεν ψήφισαν δεξιά, Μητσοτάκη ψηφίσανε. Όχι βέβαια πως είμαστε κολλημένοι σε ταμπέλες.
Κάθισε κάπως πιο αναπαυτικά, τράβηξε την καρέκλα του κοντά στου φίλου μου και μου λέει.
– Ωραία λοιπόν περιμένω με ενδιαφέρον να σε ακούσω.
Ο ενικός που χρησιμοποίησε ήταν λυτρωτικός. Ένοιωσα ένα αίσθημα χαλάρωσης και αυτοπεποίθησης. Άνοιξε η γλώσσα μου.
– Πρόεδρε δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Παίζεις μόνος σου χωρίς αντίπαλο.
Το γύρισα και εγώ στον ενικό για να κάνω την αφήγηση πιο άμεση και φιλική. Έπρεπε να τον πείσω πάση θυσία. Το κουβάλαγα μέσα μου χρόνια αυτό το σενάριο και το είχα επεξεργασμένο και μελετημένο με κάθε λεπτομέρεια. Έκανα μία αναφορά γι αυτό, στο ιδρυτικό συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Τον επόμενο χρόνο όλη η παρέα μας έφυγε γιατί μυρίσαμε νωρίς την απάτη. Ο πρόεδρος του κόμματος ο Κουβέλης, αργότερα αποκάλυψε ότι στις εκλογές δεν ψήφιζε το κόμμα του. Χυδαίο υποκείμενο. Τώρα όμως όλα συνηγορούσαν πως είναι η ιδανική στιγμή.
– Η μόνη αντιπολίτευση που έχεις πρόεδρε, είναι από το ίδιο σου το κόμμα. Τα άλλα κόμματα είναι σε ζάλη. Φλυαρούν. Είναι μοναδική ευκαιρία να γράψεις ιστορία. Μπαίνουμε σε νέα εποχή με απαρχαιωμένο κράτος και όλα αυτά αντιμετωπίζονται με την μείωση των βουλευτικών εδρών στο μισό. Δηλαδή από 300 σε 150, δηλαδή μείωση 50%. Και συνεχίζεις. Μειώνεις και όλο τον κρατικό μηχανισμό κατά 50%.
Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια. Εγώ όμως συνέχυσα χωρίς να δείξω ότι τον πρόσεξα.
– Κάνεις εκλογές και κάνεις κυβέρνηση με 10 μόνο υπουργεία. Στα 9 ενώνεις όλα τα σημερινά και στο 10ο κάνεις υπουργό τον Πιερακάκη, που ξέρει την κρατική μηχανή καλύτερα από όλους. Το νέο υπουργείο θα έχει αποστολή την οργάνωση και την ανασυγκρότηση του κράτους.
Σηκώθηκε από την καρέκλα του αμήχανα και πηγαίνοντας προς το τραπέζι με τους κουραμπιέδες λέει.
– Να πιούμε έναν καφέ γιατί αυτά που λες θέλουν ανάλυση. Τι πίνεις;
– Φίλτρο μόνο φίλτρου. Απάντησα.
Χάρηκα διπλά. Θα είχα χρόνο να βάλω σε μια σειρά όλη την επιχειρηματολογία για το απαρχαιωμένο κράτος, την ανυπόληπτη βουλή που από δημοκρατική ευαισθησία και μόνο καταπίνουμε το χάλι τους. Θα του θύμιζα την πρόταση του Στέφανου Μάνου για μείωση των Δημοσίων υπαλλήλων κατά 200 χιλιάδες με ένα σχέδιο καταβολής των αποδοχών για 2 χρόνια όλων των απολυμένων. Θα του ανέλυα γιατί θα κερδίσει τις εκλογές, γιατί θα άλλαζε όλη η πολιτική ζωή αλλά και η ζωή των Ελλήνων που για πρώτη φορά θα αισθανόταν αυτοπεποίθηση και το κράτος δικό τους. Και όλα αυτά θα τα έλεγα με καφεδάκι φίλτρου παρακαλώ, παρέα με τον πρωθυπουργό και κυρίως με κουραμπιέδες και γλυκά.
Και εκεί ακριβώς, πάνω σε τέτοια ευδαιμονία ξύπνησα. Πάντα έτσι γίνεται με μένα χρόνια τώρα. Πάνω που κάτι πάω να απολαύσω, να γευτώ, να χαρώ, τα χάνω όλα και ξυπνώ. Και επανέρχομαι στην πεζή πραγματικότητα. Και θα αρχίσουν πάλι οι νερόβραστες τυποποιημένες ευχές. Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά, Καλή τύχη και άλλα τέτοια. Τίποτε από όλα αυτά.
Εγώ το μόνο που εύχομαι για όλους μας την καινούργια χρονιά, είναι: να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά σας.
