Φυσικά και στη ζωή μας δεν πρέπει να προκαλούμε το κοινό αίσθημα, δηλαδή άλλους
συνανθρώπους μας με τη ζωή μας.
Όμως ολόκληρη η κοινωνία είναι μια πρόκληση.
Για κοιτάξτε γύρω σας;
Σε κάθε βήμα συνανταμε και ένα προκλητικό γεγονός.
Από τη στιγμή που υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες η πρόκληση είναι
αναπόφευκτη.
Τι περιμένουμε από μια κοινωνία με ανισότητα μισθών, συντάξεων, ανεργία;
Δεν αποτελεί πρόκληση ο ένας ασθενής να νοσηλεύεται σε υψηλού επιπέδου νοσοκομείο
και να γιατρεύεται και ο άλλος να περιμένει σε λίστες αναμονής;.
Εδώ που είναι η ευαισθησία των ευαίσθητων προοδευτικών; Δεν αποτελεί πρόκληση ο ένας να μένει σε βίλες με όλες τις ανέσεις και ο άλλος συνάνθρωπος μας σε τρώγλη;
Που είναι οι φωνές διαμαρτυρίας για την ανισότητα ευκαιριών στην εκπαίδευση. Γιατί
το παιδί του ενός να σπουδάζει στα καλλίτερα ιδιωτικά σχολεία και το παιδί του διπλανού μας να φοιτά σε σχολεία με 20 και 30 μαθητές στην τάξη;
Δεν είναι πρόκληση να αμοίβεται ο εργαζόμενος με 300 ευρώ και ένας αλλος με 6.000 ευρώ; Ποιον λοιπόν θέλουν να κοροϊδέψουν με τη διόγκωση του ζητήματος της “χοιρινης μπριζολας’’;
Το σύστημα ξέρει καλά να αντιστέκεται για να μη χάσει τα προνόμια του.
Αλλά δεν ξέρει ή θέλει να αγνοεί πως ο λαός καταγράφει και δίνει την απάντηση όταν πρέπει
δημοκρατικά.
Αντί οι πολιτικοί μας να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μια κοινωνία με ισονομία, ισοπολιτεία, αξιοκρατία κάθονται και ασχολούνται με ζητήματα αποπροσανατολισμού. Οι λαοί έχουν δικαίωμα να επιλέγουν τον τρόπο ζωής τους.
Διαφορετικα δε θα υπήρχαν έθνη, κράτη και κοινωνικά σύνολα.
Κοιτάξτε να βρείτε δουλειές καλά αμοιβομενες στο 1.000.000 Έλληνες ανέργους που
αυτό και μόνο αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση της κοινωνίας μας.
