Του Βασίλη Χατζηθεοδωρίδη
Α’
Η απώτερη καταγωγή του Διαμαντή Λαζαρίδη έχει τις ρίζες της στην κοντινή Ανατολή, στα νότια παράλια της Μαύρης Θάλασσας, στη Φάτσα του Εύξεινου Πόντου. Κατά την παράδοση ο Μίλητος βοσκός διωγμένος από τον βασιλιά Μίνωα της Κρήτης ίδρυσε την ομώνυμη πόλη της Ιωνίας γύρω στο 1050 π.Χ. Οι Μιλήσιοι τον 8ο ή 7ο π. Χ. αιώνα αποίκησαν τη Σινώπη της Παφλαγονίας στα νοτιοδυτικά παράλια του Εύξεινου Πόντου. Προχώρησαν στη συνέχεια ανατολικότερα, έπλευσαν προς την Αμισό (Σαμψούντα), το Ηράκλειο Ακροτήριο και την Οινόη και έφτασαν στο αρχαίο παραλιακό Πολεμώνιο, στη Φαδίσανη ή Φαδησάνη, τη γνωστή Φάτσα, ανάμεσα στα Κοτύωρα (Ορντού) και την Οινόη. Λεγόταν και Σίδη, Φάβδα και Φάδισα. (Ποντιακή Εστία, τόμος 1951, τεύχος 4, ψηφιακή έκδοση).
Πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή η Φάτσα είχε περίπου 2.500 κατοίκους από τους οποίους οι 1.000 ήταν Έλληνες, όλοι ελληνόφωνοι και 350 περίπου Αρμένιοι. Εκεί γεννήθηκε ο πατέρας του Διαμαντή Θεμιστοκλής το 1895. Είχε οκτατάξια Παρθεναγωγείο και Αρρεναγωγείο. Φοιτούσε στο δεύτερο και εκκλησιαζόταν στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου.
Το 1918 βρέθηκε στο Ερζεροούμ, στρατευμένος στα τάγματα εργασίας, τα γνωστά πλέον αμελέ ταμπουρού, τα τάγματα αργού θανάτου ή όπως έλεγε ο καθηγητής στη Βιέννη Π. Ενεπεκίδης, «στα τάγματα της εν ροή γενοκτονίας». Το 1919 γεννήθηκε η κόρη του Χαρίκλεια.
Εκεί κατάλαβε ο Θεμιστοκλής ότι δεν πρόκειται να επιζήσει και επιστρέφει δραπέτης στη γενέτειρά του την αρχαία Φαδίσιανη, της κόρης του βασιλιά Μιθριδάτη Φαρνάκη Β΄, γιου του Μιθριδάτη του ΣΤ΄ του Ευπάτορα, τον 1ο π.Χ. αιώνα (Βικιπαίδεια, Η φάτσα του Πόντου, Βεβρουάριος 2023).
Για δεύτερη φορά επιστρατεύτηκε αιφνιδιαστικά το 1921 και τοποθετήθηκε δίπλα στον Τούρκο στρατιωτικό διοικητή της περιοχής, ο οποίος τον πήρε μαζί του στη Σαμψούντα –όπως έλεγε ο Διαμαντής– επειδή κατείχε άριστα την τουρκική.
Ανήσυχος ο Θεμιστοκλής για την κατάσταση συνεργάστηκε με τον αργότερα μάρτυρα επίσκοπο Ευθύμιο Ζήλωνα στη φυγάδευση διωκόμενων Ελλήνων προς την κοντινή ορθόδοξη Ρωσία. Εντελώς προσχηματικά χαρακτηρίζονταν από τους Νεότουρκους ως φυγόδικοι και εκτελούνταν. Ο πατέρας του Γιάννης εκτελέστηκε σε εξορία θανάτου μαζί με χιλιάδες άλλους.
Η κατάσταση χειροτέρευσε το 1922 με τις Θηριωδίες του Τοπάλ Οσμάν και ο Θεμιστοκλής ειδοποίησε την γυναίκα του Παρασκευή (το γένος Κοτσίδη) να πάρει τη μικρή κόρη τους Χαρίκλεια και να φύγει για την Ελλάδα των ονείρων του.
Το 1923 ήρθε και ο Θεμιστοκλής και συναντήθηκε με τη γυναίκα του και άλλους συγγενείς του στα Γιάννενα. Από κει βάδισαν ανατολικά και ήρθαν στην Καλαμαριά της προσφυγούπολης Θεσσαλονίκης. Η πόλη μαστίζονταν από συνωστισμό προσφύγων, πείνα, ψείρα και επιδημικές ασθένειες. Καθημερινά έχαναν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι μεταξύ των οποίων και η τετράχρονη Χαρίκλεια.
Τα αδύνατα και φιλάσθενα κορμιά τους είχαν απόλυτη ανάγκη από υγιεινό κλίμα για να επιζήσουν. Ένας θείος του Διαμαντή, ο Ζαχαρίας, που υπηρετούσε στη διεύθυνση εποικισμού Δράμας πρότεινε στον πατέρα του να έρθει στα όμορφα και πολύ υγιεινά χωριά του ορεινού όγκου της Δράμας. Έτσι εγκαταστάθηκε στο Σιδηρόνερο.
(Βικιπαίδεια 2021)
Β’
Ασχολήθηκε με την καλλιέργεια των μικρής απόδοσης αλλά υψηλής ποιότητας ευγενών καπνών ποικιλίας του Πόντου.
Κατά το Μεσοπόλεμο το Σιδηρόνερο (προ του 1928 Οσένιτσα) εξελίχθηκε σε κέντρο τριάντα περίπου οικισμών της περιοχής. Ήταν έδρα υποδιοίκησης Χωροφυλακής, Ειρηνοδικείου και Αγρονομείου. «Από το 1920 ως το 2001 έχουν καταγραφεί στην περιοχή του 38 οικισμοί». (Βασίλης Γ. Χατζηθεοδωρίδης, Οικιστική Οργάνωση του Νομού Δράμας, εκδ. Κυριακίδη 2010, σελ. 102).
Πιστός στην ορθοδοξία και λάτρης των σημαντικών Ελλήνων και φιλελλήνων προγόνων του ο Θεμιστοκλής ονόμασε τα πέντε παιδιά τους: Χαρίκλεια (γεν. 1919), Ελένη (γεν. 1926), Γιάννη (γεν. 1927), που πήρε το όνομα του παππού που έχασε τη ζωή του στις εξορίες, Ρήγα (γεν.1930), Διαμαντή (γεν. 1928) και Βύρωνα (γεν.1935).
Με την εργατικότητα, τη δυναμικότητα και τις άλλες ξεχωριστές ικανότητές του απέκτησε πριν από τον πόλεμο ένα σπίτι και δυο οικόπεδα στην περιοχή του Γενικού Νοσοκομείου Δράμας και ένα ισόγειο γωνιακό κατάστημα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Διετέλεσε πέντε θητείες πρόεδρος του Σιδηρόνερου και ως το θάνατό του ικανός καπνομεσίτης.
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μεγάλου πολέμου και της βουλγαρικής κατοχής (1941-1944) ο ελληνικός στρατός εκκένωσε και το Σιδηρόνερο μαζί με όλους τους οικισμούς της επιτηρούμενης συνοριακής στρατιωτικής ζώνης. Η οικογένεια ξαναέζησε την προσφυγιά σε χωριά του κάμπου της Δράμας-Καβάλας. Κατάσταση που συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1946-1949).
Τελικά, επέστρεψε στο χωριό με το υποχρεωτικό εθνικό «Πρόγραμμα Έπαναπατρισμού και Αποκατάστασης των Προσφύγων» το 1950.
Γ’
Ο Διαμαντής τελειώνει το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και το 1948 το κλασικό τμήμα του Γυμνασίου Αρρένων Δράμας με τους Δραμινούς: Χρήστο Εμμανουηλίδη, Πασχάλη Θεοδωρίδη (αδελφό του πλοιοκτήτη Άρη, ιδρυτή της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας ΚΥΚΛΩΨ), Γεώργιο Καμαριανό, Δημήτριο Κουνατιάδη, Διογένη Κουτσικίδη, Αναστάσιο Μουμτζάκη, Σάββα Παπαδόπουλο, Ραδή Τουμπαλίδη, Νικόλαο Τόσκα και άλλους 37. Από το πρακτικό τμήμα αποφοίτησαν την ίδια σχολική χρονιά άλλοι 43 μαθητές, μεταξύ των οποίων και ο κουμπάρος του νομικός Γιάννης Εμμανουηλίδης. Εκείνη τη σχολική χρονιά, οι απόφοιτοι παρουσίασαν στον κινηματογράφο «Παράδεισος» και το έργο του Σπυρίδωνα Περεσιάδη «Εσμέ η Τουρκοπούλα».
Η πολιτική ανωμαλία της εποχής σημάδεψε τους μεγάλους μαθητές, όπως η απόλυση του Καθηγητή Δημ. Κωνσταντόπουλου λόγω κοινωνικού φρονήματος. Όπως θυμόταν ο Διαμαντής, μια ομάδα μαθητών της Ζ΄ και Η΄ τάξης προσέφυγαν στις αρχές της πόλης και του νομού, ως συμπαραστάτες του καθηγητή τους. Οφείλουν πολλά –όπως έλεγε– Στο Γυμνασιάρη τους αδέκαστο Ηπειρώτη φιλόλογο Δημήτριο Τοπάλη (1945-1958).
Ο πατέρας του ήθελε να τον καμαρώσει γεωπόνο, όμως ο ίδιος επιθυμούσε να γίνει δάσκαλος και βρέθηκε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης.
Ο διορισμός του ως δασκάλου στο νομό Δράμας έγινε προτού απολυθεί από το στρατό ως έφεδρος. Υπηρέτησε στα χωριά Περιστεριά, Καλλίφυτο, Παρανέστι και στην έδρα του νομού τη Δράμα. Ειδικά στην Περιστεριά γεννήθηκε, κάτω από πολικό ψύχος και πολλά χιόνια ο γιός του Παναγιώτης σε εποχή που δεν πήγαινε αυτοκίνητο.
Κατά τη θητεία του ως Διευθυντή στο Δημοτικό Σχολείο Παρανεστίου Δράμας το 1966, τιμήθηκε από τους δασκάλους με την εκλογή του ως προέδρου του Διδασκαλικού Συλλόγου των Α΄και Β΄ Εκπαιδευτικών Περιφερειών Δράμας, την περίοδο που στη Δράμα Επιθεωρητής ήταν ο Δημ. Βλαχιάς. Ένας εμπνευσμένος οραματιστής, συνεργάτης, βοηθός και συμπαραστάτης των δασκάλων και νηπιαγωγών, στο οποίον οφείλεται η γενική επιστημονική και επαγγελματική καταξίωσή τους. Επί της εποχής του μετεκπαιδεύτηκε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο της Αθήνας και στο Εξωτερικό μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών και επτά καταξιώθηκαν τον τίτλο του Επθεωρητή Εκπαίδευσης.
Το 1970 ο Δ. Λαζαρίδης είχε μετατεθεί στη Θεσσαλονίκη. Έγινε Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων στην περιοχή Γιαννιτσών, αποσπάστηκε στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας και μετεκπαιδεύτηκε επί δυο έτη στο τότε Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαιδεύσεως. Παράλληλα συνέχισε σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μετά την αποφοίτησή του από το οποίο επανήλθε στη θέση του επιθεωρητή στα Γιαννιτσά. Ακολούθησε μετάθεσή του στο Νομό Αττικής και προσφορά υπηρεσίας στις περιοχές Ηλιούπολης και Κηφισιάς και το 1983, συνταξιοδοτήθηκε.
Από δω και πέρα αρχίζει μια νέα περίοδος της ζωής του Διαμαντή. Γίνεται μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών (Ε.Π.Μ.), του ύψιστου πνευματικού ιδρύματος των Ποντίων και το υπηρετεί με πάθος και αφοσίωση από το 1985 μέχρι το 2011. Στο χρονικό αυτό διάστημα υπηρετεί ως Γενικός Έφορος και Αντιπρόεδρος, με αυξημένες υποχρεώσεις και ευθύνες, λόγω μακράς απουσίας του Προέδρου στη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο. Κατά γενική ομολογία ανταποκρίνεται με απόλυτη επιτυχία. Όλα αυτά τα χρόνια το κτίριο της Ε.Π.Μ. έγινε δεύτερο σπίτι του. Από το μουντό διαμέρισμα της οδού Κολοκοτρώνη 25 γίνεται μετακόμιση στο γιαπί της Ε.Π.Μ., όπου στην αρχή υπήρχε μόνο το υπόγειο και το ισόγειο, ενώ με συνεχείς αγώνες και προσπάθειες, στις οποίες πρωτοστατεί ο ίδιος, σιγά-σιγά χτίζονται και οι υπόλοιποι όροφοι, με αποκορύφωμα τη δημιουργία του Μουσείου του Ποντιακού Ελληνισμού.
Περισσότεροι από 20.000 τόμοι του Αρχείου Πόντου, που μέχρι τότε ήταν διασκορπισμένοι σε διάφορες αποθήκες συγκεντρώνονται με δικές του προσπάθειες και τοποθετούνται ταξινομημένοι στο υπόγειο του κτιρίου της Ε.Π.Μ. Με επιδέξιους χειρισμούς κατορθώνει να συγκεντρώσει πόρους για την καλύτερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία της Επιτροπής. Είναι χαρακτηριστική η μεγάλη προσφορά των Αδελφών Σουμελίδη 30 εκατομμυρίων δραχμών στο Μουσείο και 52 εκατομμυρίων στο αποθεματικό της. Αξίζει να τονιστεί ότι οι δωρητές στη σχετική πράξη δηλώνουν ότι έχουν εμπιστοσύνη στο Δ. Λαζαρίδη και ότι θα διαχειριστεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ποσό της δωρεάς.
Γνωστοποιεί το εκδοτικό έργο της Επιτροπής στα Πανεπιστήμια και την Ακαδημία, η οποία και την βραβεύει για την προσφορά του.
Δεν ήταν μόνο σεμνός κι ακούραστος εργάτης. Αποδείχτηκε και σε βάθος μελετητής και εξαιρετικός γνώστης της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού.
Σημαντικό κρίνεται και το επιστημονικό του έργο:
-Αρχείον Πόντου, τ. 45ος: “Ο οπλαρχηγός Σάββας Παπαδόπουλος / ανέκδοτο έργο για τη ζωή και την προσφορά του”
-Αρχείον Πόντου, τ. 48ος: “Τα δημοσιεύματα του περιοδικού Ξενοφάνης για τον Πόντο”
-Αρχείον Πόντου, τ. 49ος: “Η μονή και το Ιεροδιδασκαλείο Πρασάρεως του Πόντου”
-Αρχείον Πόντου, τ. 50ός: “Άνθιμος Παπαδόπουλος: Σύντομη βιογραφία”
Το αποκορύφωμα του επιστημονικού του έργου είναι η μονογραφία του “Στατιστικοί πίνακες της εκπαιδεύσεως των Ελλήνων του Πόντου, 1821-1922”. Ένα μεγάλης αξίας έργο 560 σελίδων, που δημοσιεύτηκε στο Αρχείο Πόντου, Παράρτημα 16 (1988). Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο με τεράστιο αριθμό στοιχείων που αναφέρονται στην εκπαίδευση των Ελλήνων του Πόντου και παρέχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους επόμενους ερευνητές προς νέες ελπιδοφόρες μελέτες.
Ασχολήθηκε σοβαρά με το εκδοτικό έργο της Επιτροπής. Εξασφάλισε οικονομικούς πόρους για τη λειτουργία της. Βρήκε ανθρώπους της προσφοράς και υπηρέτησε με επιτυχία τους στόχους του ιδρύματος. Με το έργο του απέδειξε ότι σεβάστηκε το παρελθόν της, τίμησε το παρόν και άνοιξε θετικές προοπτικές για το μέλλον, της κιβωτού του ποντιακού ελληνισμού. Η συμβολή και το έργο του συμπυκνώνονται στις φράσεις: «μακροχρόνια σεμνή παρουσία, συνεχής και ανιδιοτελής προσφορά, αγώνας και αγωνία για τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας της, αφοσίωση στο στόχο και αγάπη, σαν απλός στρατιώτης (Απόσπασμα από τη βιογραφία του Κων/νου Φωτιάδη, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εύξεινος Πόντος).
Από το 2003 επιστρέφει ο Λαζαρίδης στη αγαπημένη του γενέτειρα το Σιδηρόνερο. Κτίζει στο οικόπεδο του αλωνιού της οικογένειας νέα κατοικία και παράλληλα με το πνευματικό του έργο, σκαύει, φυτεύει, καλλοπίζει, κλαδεύει και μετατρέπει σε επίγειο παράδεισο το χώρο όπου ζει.
Αφήνει στο Πολιτιστικό Κέντρο ολόκληρη την αξιόλογη σε όγκο και ποιότητα Βιβλιοθήκη και προσωπικά του αναμνηστικά αντικείμενα.
Στο διάστημα αυτό ανανεώνει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους που γνώριζε στον Πόντο κατά τη συλλογή του υλικού για το βιβλίο του «Στατιστικοί πίνακες της εκπαιδεύσεως των Ελλήνων του Πόντου, 1821-1922». Η ευρύτερη απασχόληση και βαθύτερη μελέτη της Γεωγραφίας και της Ιστορίας του Πόντου μετατράπηκαν σε περιηγητική προσφορά προς τους Έλληνες πρόσφυγες του Πόντου που ήθελαν να επισκεφτούν τις αλησμόνητες πατρίδες ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ανθρώπους τους, που έμειναν εκεί θαμμένοι ή άταφοι.
Οργάνωσε με αξιοθαύμαστη επιμέλεια πάρα πολλά ταξίδια στον Πόντο και την Μ. Ασία που έπαιρναν κυριολεκτικά τη μορφή σεμιναρίων ιστορίας, λαογραφίας και πολιτισμού των αλησμόνητων πατρίδων.
«Άνθρωπος της πραότητας, της λεβεντιάς, της πίστης στο σύστημα ιδεών και αξιών του ποντιακού ελληνισμούκαι της γενναιόδωρης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Ένας πραγματικός ευπατρίδης του ποντιακού ελληνισμού». (Κ. Φωτιάδης, ό.π.).
Δ΄
Το Σιδηρόνερο ανήκει γεωγραφικά στο Δήμο Δράμας, της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Προέκυψε από την συνένωση του Δήμου Δράμας και της Κοινότητας Σιδηρόνερου. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 833.01 τ.χιλμ και ο πληθυσμός του 58.944 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011[1] με έδρα τη Δράμα.
Σήμερα, η πρώην Κοινότητα και τώρα Δημοτική Ενότητα Σιδηρόνερου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 430 κατοίκους και καταλαμβάνει έκταση 351,3 τ.χλμ. Πριν τη συνένωσή της με το νέο Δήμο Δράμας, ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση κοινότητα της Ελλάδας.
Περιλαμβάνει τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς: (Σε αγκύλη οι πληθυσμοί κατά την Απογραφή του 2011).
α) Κοινότητα και οικισμοί Σιδηρόνερου [σύνολο 310 κ.]
το Σιδηρόνερο [κ. 228]
το ή ο Καλλίκαρπος [κ. 24]
το Οροπέδιο [κ. 23]
οι Παππάδες [κ. 35]
β)Τοπική Κοινότητα Σκαλωτής η Σκαλωτή [σύνολο κάτ.102]
Κλειστά [κάτ. 0] (Έχουν απογραφεί στο απογραφικό τμήμα Σιδηρόνερου).
Ε΄
Βασικός σκοπός του Ιδρύματος είναι η διατήρηση της γνωριμίας, η σύσφιξη των σχέσεων, η ανάπτυξη της αγάπης και της επικοινωνίας μεταξύ των μελών και της ευρύτερης κοινωνίας, η ανύψωση του γνωστικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των κατοίκων της περιοχής και του ευρύτερου ελληνισμού, ο σεβασμός στην θρησκευτική, πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων, η διοργάνωση κοινωνικών και πολιτιστικών πνευματικών εκδηλώσεων (διαλέξεων, επιστημονικών συνεδρίων, προβολή VIDEO ταινιών,θεατρικών παραστάσεων, εκδρομών κλπ), για τη συντήρηση και συνέχιση ηθών και εθίμων της παραδοσιακής μας κληρονομιάς, με έμφαση στον ποντιακό ελληνισμό, ο εξωραϊσμός της έδρας του συλλόγου και της ευρύτερης περιοχής, η αξιοποίηση ιστορικών και πολιτιστικών μνημείων του Σιδηρονέρου και της ευρύτερης περιοχής, σε αγαστή συνεργασία με σχετικά φυσικά πρόσωπα, θεσμικούς φορείς και υπηρεσίες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. (Αυτό θα διαμορφωθεί σύμφωνα με την ακριβή διατύπωση του σχετικού άρθρου του Καταστατικού).
Η ιδρυτική συνέλευση του 2020, εξέλεξε στο πρώτο προσωρινό διοικητικό της συμβούλιο τους:
Βασίλη Χατζηθεοδωρίδη,
Τιμόθεο (Τίμο) Παπαδόπουλο,
Κων/νο Σκουλό,
Μιχαήλ Παπαδόπουλο και
τη Μαλαματή Κωνσταντινίδου.
ΣΤ΄
Μέσα στον άριστα διατηρημένο σκελετό του διώροφου κτιρίου (Ο.Τ. 19, αριθ. οικόπ.112 και εκτ. 1503 τ.μ.) του κεντρικού οικισμού του Σιδηρόνερου, δίπλα στην οικία του αείμνηστου Δ. Λαζαρίδη, θα κατασκευαστούν βιβλιοθήκη και μουσείο. Στην πρώτη θα μεταφερθούν σε πρώτη φάση τα βιβλία της βιβλιοθήκης της διπλανής του οικίας. Το κτίριο θα διαθέτει επίσης αναγνωστήριο, αίθουσα εκδηλώσεων και άλλους βοηθητικούς χώρους. (Είναι αυτονόητο ότι τόσο η εξωτερική όψη, όσο και η εσωτερική διάρθρωση του κτιρίου επαφίεται στην αρμοδιότητα των ειδικών αρχιτεκτόνων και μουσειολόγων κατασκευαστών του έργου).
Ευχαριστίες:
Το Πολιτιστικό Κέντρο ευχαριστεί θερμά το Δήμο Δράμας για την παραχώρηση της σε αυτό τη χρήσης του υπ’ αριθ. 112 οικοπέδου στο Σιδηρόνερο και για την αφιέρωση ονόματος οδού της πόλης, με λαμπρή εκδήλωση, στη μνήμη του Διαμαντή Λαζαρίδη. Και δηλώνει ότι θα εκφράζει τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη του δημόσια (με τη συγκατάθεσή τους) τους ευεργέτες, τους δωρητές και του αρωγούς του, θα τους τιμά με επάξιες τιμητικές εκδηλώσεις και θα αναρτά τα τα ονόματά τους σε περίοπτη θέση του κτιρίου της έδρας του.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
Πρόεδρος: Ευγενία Δροσίδου
Αντιπρόεδρος: Λίζα Θεοδωρίδου
Γραμματέας: Μαντό Τοκατλίδου
Ταμίας: Νόπη Καλαϊτζήδων
Μέλος: Γεώργιος Κυριακίδης
Σιδηρόνερο ,6.7.2023
Σύνταξη: Β. Γ. Χατζηθεοδωρίδης – Τιμόθεος Λ. Παπαδόπουλος
