– Ο θεατρικός μονόλογος θα παρουσιαστεί την Παρασκευή στις 21.00 στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας
– «Ανοίγει η ψυχή μας μέσα από κάτι πολύ ανθρώπινο και πολύ δικό μας ταυτόχρονα, γιατί όλοι έχουμε αδικηθεί και έχουμε αδικήσει»
Το έργο «Η μάνα αυτουνού…Έλλη Ζάχου Ταχτσή» της Κικής Μαυρίδου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, με τη Ράνια Σχίζα στο ρόλο της Έλλης Ζάχου Ταχτσή θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Ωδείο της Δράμας για μια μόνο παράσταση την Παρασκευή 21 Απριλίου στις 9 το βράδυ. Ο μονόλογος της Κικής Μαυρίδου «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» είναι βασισμένος στη ζωή της μητέρας τού Κώστα Ταχτσή.
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Vault τον Μάρτιο του 2022 και ύστερα από συνεχόμενα sold out ολοκλήρωσε τη σεζόν στην Αθήνα στις 9 Απριλίου. «Η μάνα αυτουνού» είναι το λιγότερο φωτισμένο πρόσωπο στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή, στον οποίο βασίστηκε για να γράψει και το σημαντικότερο έργο του, το «Τρίτο Στεφάνι». Για την παράσταση μίλησε στα ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας, μέσα από τη συνέντευξη που ακολουθεί η ηθοποιός Ράνια Σχίζα που υποδύεται την Έλλη Ζάχου Ταχτσή.
Κυρία Σχίζα, πώς αντιμετωπίσατε την πρόκληση να υποδυθείτε την Έλλη Ζάχου Ταχτσή και ποια ήταν η προετοιμασία σας για αυτόν τον ρόλο;
Είναι πολύ σημαντικό ότι ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο και η μητέρα του μεγάλου μας λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή που εκτός από το συγγραφικό του έργο ήταν και μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ένας άνθρωπος που άνοιξε δρόμους, και υποστήριζε πάντοτε την ελευθερία στην ερωτική επιλογή, ο οποίος βρέθηκε στραγγαλισμένος στο σπίτι του στον Κολωνό. Ο δολοφόνος του μάλιστα δεν βρέθηκε ποτέ. Η μητέρα του είχε μια ζωή πάρα πολύ δύσκολη, πολύ ακραία με την ίδια να έχει μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Διάβασα το κείμενο απνευστί. Με τάραξε. Μου δημιούργησε μια έντονη συγκίνηση και αυτό ήταν ένας πολύ σημαντικός λόγος για να μπω στη διαδικασία του ρόλου.
Ποια είναι τα σημαντικότερα στοιχεία της ζωής της Έλλης Ζάχου Ταχτσή που αναδεικνύετε ίσως στην ερμηνεία σας;
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το διαχωρίσεις. Είναι ένα πράγμα που κυλάει. Το έργο που έγραψε η Κική Μαυρίδου έχει ελάχιστα στοιχεία μυθοπλασίας. Είναι γεγονότα. Βλέπουμε πως μεγάλωσε αυτή η γυναίκα, σε ένα πάρα πολύ άνετο σπίτι με μια μάνα αστή και από οικογένεια Αθηναίων πέμπτης γενιάς, με έναν πατέρα ο οποίος τα κατάφερε και έβγαλε λεφτά. Κάποια στιγμή αυτή η γυναίκα από τα παπλώματα και τα πούπουλα έπεσε στα σανίδια. Παντρεύτηκε έναν άνδρα αλκοολικό, που την κακομεταχειριζόταν. Έζησε πάρα πολύ φτώχεια. Την σκληρότητα που εισέπραττε από τη μάνα της την έδειξε και στα παιδιά της. Μέσα από τη ζωή της φτάνουμε στη συνέχεια και στον Ταχτσή και στις ερωτικές επιλογές του Ταχτσή που η ίδια δεν μπόρεσε ποτέ να δεχθεί.
Ποια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της Έλλης Ζάχου Ταχτσή;
Ήταν μια γυναίκα που για την εποχή της ήταν πρόκληση για τις άλλες γυναίκες. Λέει και μέσα στο έργο κάποια στιγμή “δεν σήκωνα ούτε μύγα στο σπαθί μου”. Ήταν δηλαδή μια γυναίκα που διεκδικούσε το δικαίωμά της να αρθρώνει λόγο. Ήταν ας πούμε μια φεμινίστρια της εποχής. Από την άλλη όμως, τα στερεότυπα και η πατριαρχία ήταν τόσο ριζωμένα, που όλη αυτή την ελευθερία δεν την έδειχνε στην συμπεριφορά με τα παιδιά της. Όταν ο Κώστας έκλαιγε σε μικρή ηλικία αυτή μάνιαζε. Δεν το άντεχε. “Η θα γίνεις άντρας και θα μάθεις να μη κλαις ή θα σε σκοτώσω από τώρα μια και καλή” του έλεγε. Είχε την αντίληψη ότι οι άνδρες δεν πρέπει να κλαίνε. Ήταν ακραία γυναίκα. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί την αντίρρηση. Πήγαινε από το 1 στο 1000 χωρίς ενδιάμεση στάση. Ερωτεύτηκε και προδόθηκε. Σκληρή και παράλληλα ευαίσθητη. Γενικά πολύπλοκη.
Με ποιο τρόπο αποτυπώνεται στο έργο η σχέση της με τον γιο της, τον Κώστα Ταχτσή;
Η σχέση αυτή αποτυπώνεται από τη στιγμή που γεννήθηκε το παιδί μέχρι το τέλος της. Πέθανε πριν από τον Κώστα. Έζησε όλη αυτή την περίοδο που ο Κώστας είχε γίνει διάσημος. Είχε γράψει το “Τρίτο στεφάνι” και ήταν αναγνωρισμένος αλλά παράλληλα είχε εκδηλώσει την ομοφυλοφιλική του κλήση. Το διεκδικούσε και δεν ντρεπόταν. Γι αυτό και ήταν παρενδυτικός. Αυτό η μητέρα του δεν μπορούσε να το αντέξει και να το δεχθεί. Είναι ένα έργο γεμάτο εικόνες στο οποίο ακούγεται και η φωνή του Ταχτσή με το Νίκο Καραθάνο, μοιάζει να μην είναι μονόλογος.
Θα εντοπίζατε κάποια βασικά μηνύματα που περνούν μέσα από το έργο;
Το έργο μάς αφορά όλους γιατί είμαστε όλοι γιοί ή κόρες. Όλοι έχουμε μια μάνα ακόμη και αυτοί που δεν τη γνώρισαν. Το έργο διαδραματίζεται σε μια εποχή στις αρχές του προηγούμενου αιώνα που ο ρόλος της γυναίκας ήταν η υποταγή. Το ξύλο θεωρούνταν κάτι φυσιολογικό. Η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν αρρώστια. Αυτό όμως με ένα τρόπο έχει μια διαχρονικότητα. Είναι πράγματα που τα βλέπουμε και σήμερα. Αυτό που περνά είναι ότι είναι ένα έργο αγάπης. Υπάρχουν γονείς που έχουν παιδιά με διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό και βλέποντας την παράσταση θυμώνουν με αυτή τη γυναίκα που έχουν απέναντί τους. Μπορεί να θυμώσουν και με τον εαυτό τους αλλά ανοίγουν παράθυρα στο μυαλό τους. Αυτή η παράσταση ανοίγει παράθυρα στο μυαλό. Το ζητούμενο για εμένα και αυτό που διαπνέει το έργο είναι η λαχτάρα που έχουμε όλοι να αγαπηθούμε.
Tι μένει στους θεατές μετά την παράσταση;
Υπάρχει κάθαρση με ένα έργο που όμως έχει και χιούμορ αλλά και πολύ συγκίνηση. Αυτά έχουν να κάνουν και με το πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι. Από εκεί και πέρα διαφορετικά σημεία μπορούν να αγγίξουν τον κάθε θεατή. Έχω ακούσει πάρα πολλά ευχαριστώ για την παράσταση. Μέσα από αυτή με ένα τρόπο «καθαρίζουμε» όλοι μαζί. Ανοίγει η ψυχή μας μέσα από κάτι πολύ ανθρώπινο και πολύ δικό μας ταυτόχρονα, γιατί όλοι έχουμε αδικηθεί και έχουμε αδικήσει.
Δυο λόγια για την ηθοποιό Ράνια Σχίζα
Η Ράνια Σχίζα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θέατρο στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Βεάκη (1990). Συμμετείχε στο Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Λευτέρη Βογιατζή (1989-1991). Παράλληλα έκανε σπουδές Φωνητικής με τους: Σπύρο Σακκά, Θάνο Πετράκη και Κίνησης με τις: Ζουζού Νικολούδη, Γιάννα Φιλιπποπούλου και Χριστίνα Κλεισιούνη. Στο θέατρο έχει παίξει σε πολλές παραστάσεις όπως: Νεφέλες του Αριστοφάνη (σκην. Κ. Μπάκας, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής), 1992-1993, Αντιγόνη του Σοφοκλή (Αντιγόνη, σκην. Λ. Βογια- τζής, Η νέα σκηνή – θέατρο οδού Κυκλάδων, The Place Theatre – Λονδίνο, Φεστιβάλ Freiburg – Ελβετία, Teatro Carlo Goldoni Βενετία, Θέατρο Βράχων), Κατσούρμπος του Γ. Χορτάτση (Πουλισένα, σκην. Λ. Βογιατζής, Η νέα σκηνή – Θέατρο οδού Κυκλάδων), Μισεμός (Λύκειο Ελληνίδων, Ηρώδειο), Οικογένεια Νώε των Ξ. Καλογεροπούλου-Θ. Μου σχόπουλου (Ρουθ, σκην. Θ. Μοσχόπουλος, Μικρή Πόρτα), Η νύχτα της κουκουβάγιας του Γ. Διαλεγμένου (σκην. Λ. Βογιατζής, Η νέα σκηνή- Θέατρο Οδού Κυκλάδων), Φατς και Σβου του Κ. Καμπέλ (σκην. Θ. Μοσχόπουλος, Μικρή Πόρτα), Το σκλαβί της Ξ. Καλογεροπούλου (σκην. Θ. Μοσχόπουλος, Μικρή Πόρτα), Ενός πουλιού μόνο η φωνή του Γ. Παπαδόπουλου (κυρία χωρίς το σκυλάκι, σκην. Μ. Μάσχα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και σε σκην. Β. Χατζηνικολάου στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γ. Αρμένη), Και καλά Χριστούγεννα του Α. Έικμπορν (Ρέιτσελ, σκην. Τ. Μπαντής, Θ.Ε. Πράξη – Θέατρο οδού Κεφαλληνίας) κλπ. Έγινε γνωστή στο κοινό της τηλεόρασης ως μια από τις τρεις συζύγους του Σάκη Μπουλά στην κωμική σειρά του MEGA «Σαββατογεννημένες» αλλά και από τις σειρές, «Όλα του γάμου δύσκολα», «Οι αταίριαστοι», «Μαζί σου», «Τα κορίτσια του μπαμπά», «Λατρεμένοι μου γείτονες», «Κούκλες», «Οι συμμαθητές».