Του Χρήστου Αηδόνη
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000. Ένα απόγευμα ανεβαίνω τις σκάλες για να βρεθώ στα γραφεία της εφημερίδας των Χρονικών μαζί με τον παιδικό μου φίλο Θόδωρο Φ. Σκοπός της επίσκεψης μου ήταν η γνωριμία μου με τον τότε εκδότη της εφημερίδας Νίκο Σιμόπουλο. Η συζήτηση κράτησε πολλές ώρες. Έφθασε μάλιστα σε τέτοιο σημείο που συζητήθηκαν και πολύ προσωπικά θέματα. Δεν ξέρω αλλά ένιωσα αμέσως πως μιλάω σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο κάτι βέβαια που επιβεβαιώθηκε και στο επόμενο διάστημα, μέχρι που δυστυχώς ο Νίκος χάθηκε. Φεύγοντας από τα γραφεία των Χρονικών ο Θόδωρος Φ μου είπε: «είναι πολύ σημαντικό που σε συμπάθησε ο Νίκος γιατί συνήθως όταν βαριέται κάποιον δεν του αφιερώνει ούτε ένα λεπτό».Χαίρομαι όχι μόνο για εκείνα τα λεπτά, αλλά και για κάθε λεπτό που πέρασα μαζί του στις ελεύθερες ώρες μας, (πάντα μαζί κάθε μεσημέρι να τρώμε και να συζητάμε ατελείωτα) γιατί πάνω από όλα ήταν ένας άνθρωπος με τεράστια διορατικότητα και καθαρή πολιτική σκέψη.Τον αγάπησα, γιατί δεν δίσταζε να διαφωνεί μαζί μου και να μου επισημαίνει πάντα μια άλλη οπτική γωνία.Άλλωστε αυτό ήταν το επάγγελμα του και αυτό έκανε με παρρησία. Δεν δίσταζε να επισημαίνει τα κακώς κείμενα και να πιέζει ασφυκτικά από την εφημερίδα του κάθε μορφής πολιτικό κέντρο.
Έτσι μπόρεσε να καθιερώσει την εφημερίδα του, Χρονικά της Δράμας, στην συνείδηση των δραμινών πολιτών και να την αναδείξει, ως ένα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στον Νομό μας.
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται από την Ξένια και τον Μίλτο και τα Χρονικά παραμένουν ένα φωτεινό σημείο ενημέρωσης.
Μάλιστα, σε μια τόσο σημαντική ημερομηνία νιώθεις το ποσό σημαντικό είναι να διαπιστώνεις πως ο χρόνος χαράζει ανεξίτηλα τα σημάδια της καταξίωσης κάτι βέβαια που πιστοποιείται από τη διαδρομή και την αντοχή της εφημερίδας.Μια διαδρομή που δίνει σήμερα τη δυνατότητα να μπορούν να ισχυρίζονται οι υπεύθυνοι της εφημερίδας πως το αγαθό της ενημέρωσης είναι αγαθό της Δημοκρατίας και πως η υπεράσπιση του ήταν και παραμένει μέλημα τους.Την περίοδο μάλιστα που ο τύπος, όπως αναφέρει ο Ουμπέρτο Έκο «μεταμορφώνει την παραμικρή δήλωση σε ακλόνητη βεβαιότητα», η υπεράσπιση της αλήθειας, αποτελεί και ένα τεράστιο καθήκον.
