Υποψήφιοι στις Ευρωεκλογές από την ακαδημαϊκή κοινότητα μιλούν για τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΟΥΡΔΑΛΑΚΗΣ
Υποψήφιος Ευρωβουλευτής (ΣΥΡΙΖΑ)

Καθηγητής, Κοσμήτωρ, Σχο­λής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Εθνικό και Καπο­διστριακό Πανεπιστήμιο Αθη­νών, Πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση.

Ως πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση είχα την ευκαιρία να δω στην πράξη την υποδοχή μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας σε πρωτοβουλίες και διαδικασίες διαβούλευσης. Το αποτέλεσμα, παρά τον αρχικό μου σκεπτικισμό, ήταν απολύ­τως ενθαρρυντικό. Οι δεκάδες κοινωνικοί και επιστημονικοί φορείς, οι εκατοντάδες πολίτες που προσήλθαν στις δια ζώσης συναντήσεις στην Αθήνα και στις πρωτεύουσες των Περιφερειών της χώρας και οι χιλιάδες πολί­τες, που συμμετείχαν στις δύο φάσεις της ηλεκτρονικής διαβού­λευσης, με σοβαρές προτάσεις απέδειξαν ότι όταν ο διάλογος δεν είναι προσχηματικός η συμ­μετοχή είναι σοβαρή και εντυπω­σιακά παραγωγική. Στις περίπου οκτακόσιες σελίδες της Έκθεσης περιλαμβάνονται ιδέες και προ­τάσεις των πολιτών, οι οποίες δεν αποτυπώνουν μόνον την ευ­αισθησία τους για τα πολιτικά και δικαιώματα αλλά επιβεβαιώνουν ότι η «δημοκρατία αποτελεί μια απολύτως παραγωγική διαδικα­σία». Αυτό, κατά την άποψή μου, αποτελεί και το αβίαστο συμπέ­ρασμα από αυτή την καινοτόμο για τη χώρα μας διαδικασία. Οι πολίτες δεν επεσήμαναν μόνο τα αρνητικά σημεία για τη λειτουργί­α του πολιτικού μας συστήματος αλλά κατέθεσαν και προτάσεις δημοκρατικής του βελτίωσης ενώ την ίδια στιγμή πρότειναν ρυθμίσεις για την προστασία και επέκταση των πολιτικών δικαιω­μάτων καθώς και πρόνοιες για νέα (κοινά, περιβάλλον, κά) αλλά και κεκτημένα κοινωνικά δικαιώ­ματα, που απειλούνται.

Οι Ευρωεκλογές 2019, απο­τελούν τις τρίτες στη σειρά μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής κρίση και πραγματο­ποιούνται υπό την απειλή πολυ­ποίκιλων ακροδεξιών επιδιώξε­ων διάλυσης της ΕΕ. Επιδιώξεις που φαίνεται να νομιμοποιούνται από τις εκθετικές ανισότητες που γεννά η διαρκής λιτότητα και η αποξένωση των πολιτών από την καφκική γραφειοκρατία της Ένωσης. Κατά συνέπεια, η αναγκαιότητα για ειλικρινή συζήτηση του πως φτάσαμε ως εδώ είναι πλέον υποχρεωτική και επείγουσα. Η εμπειρία της δια­βούλευσης για την Συνταγματική Αναθεώρηση απολύτως χρήσιμη και ίσως μια από τις συνεισφο­ρές στον διάλογο που πρέπει να ανοίξει και στην ΕΕ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Υποψήφιος Ευρωβουλεύτης (ΠΟΤΑΜΙ)

Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Συμπεριφοράς και της μεθοδολογίας έρευνας, τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονί­κη, μεγάλωσα στην Αλεξαν­δρούπολη, σπούδασα στη Βρετανία, ζω στο κέντρο της Αθήνας. Όλες τις αγαπώ με έναν τρόπο, όμως τα παιδικά χρόνια έχουν άλλο βάρος, τόσο συναισθηματικό, όσο και ουσιαστικό. Και το ταξίδι από την άκρη προς το κέντρο -της γεωγραφίας, της κοινωνικής ιεραρχίας, της επαγγελματι­κής ζωής- είναι μια διαδρομή που γνώρισα και για αυτό την τιμώ. Τα τελευταία 14 χρόνια διδάσκω στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακε­δονίας, όπου σήμερα είμαι Αναπληρωτής Καθηγητής στο γνωστικό αντικείμενο της Πολιτικής Συμπεριφοράς και της Μεθοδολογίας Έρευνας. Τα τελευταία έξι από αυτά απασχολούμαι και στον ιδι­ωτικό τομέα στον κλάδο των ερευνών κοινής γνώμης και των δημοσκοπήσεων.

Η μελέτη των αριθμών μου επέτρεψε να διαπιστώσω δύο επίμονα και επικύνδυνα χαρα­κτηριστικά της κοινής γνώμης: την αποξένωση των πολιτών από τη δημόσια σφαίρα και την απαξίωση της πολιτικής. Και ήταν αυτά που με ενερ­γοποίησαν στην πολιτική για πρώτη φορά στη ζωή μου στα 43 μου χρόνια. Προφανώς, μαζί με το Ποτάμι και απέναντι στους υπαίτιους της αποξέ­νωσης και της απαξίωσης, δηλαδή απέναντι στον παλαιό δικομματισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και στον πάλαι ποτέ αντίπαλό τους και σημερινό σωσία τους, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ευρωπαϊκό διακύβευμα προέκυψε ως το πεδίο της πρώτης πολιτικής ενεργο­ποίησής μου για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί οι θεσμικές αρρυθμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη συγκεκριμένη συγκυρία αδικούν το μεγαλεί­ο της συλλειτουργίας τόσων κρατών, γεγονός που με ωθεί στη διεκδίκηση εναλλακτικών στη θεσμική αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Δεύτερον, γιατί η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων -ο μέγιστος προσωπικός πολιτικός στό­χος μου- αποτελεί ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που επιβεβαιώνει σε εμένα τον ίδιο την ορθότητα της επιλογής μου να ασχολη­θώ με την πολιτική.