Εκδήλωση μνήμης για την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης διεξήχθη στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας, το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης από τον Παμμικρασιατικό Σύλλογο Δράμας, τη Μέριμνα Ποντίων Κυριών Δράμας, τη Θρακική Εστία Δράμας, τον Σύλλογο Ποντίων Δράμας “Οι Κομνηνοί”, τον Σύλλογο Ποντίων “Ακρίτες Νέας Κρώμνης”, και την Εταιρεία Δραμινών Μελετών, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Δράμας, την Περιφερειακή Ενότητα Δράμας και τον Δήμο Δράμας.
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης, Δωρόθεος δήλωσε με αφορμή την εκδήλωση: “Είναι μια αποφράς ημέρα του Ελληνισμού, πολύ δύσκολη για όλους μας και ειδικά για αυτούς που διαβάζουν και αγαπούν την ιστορία. Έχουμε την αποφράδα επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και με αφορμή αυτό το γεγονός τελείται μια πολύ όμορφη εκδήλωση. Η λύπη μας διπλασιάζεται, διότι δυστυχώς οι Αιγύπτιοι θέλουν να δεσμεύσουν την περιουσία και τα κειμήλια της Ιεράς Μονής Σινά και να τα υπάγουν όλα στο Αιγυπτιακό κράτος. Είναι κάτι πολύ θλιβερό για την ιστορία, για τον πολιτισμό. Αρκεί να σκεφτείτε ότι αυτό το μοναστήρι δεν έχει υποστεί καμία καταστροφή και καμία πυρκαγιά και οι επιδρομές που έγιναν κατά καιρούς είχαν ευτυχές αποτέλεσμα, χωρίς να καταστραφεί δηλαδή η Μονή. Δυστυχώς, φοβόμαστε ότι αυτό που έγινε στην Κωνσταντινούπολη με την Αγία Σοφιά, θα γίνει ίσως και με τη Μονή του Σινά. Για αυτό και πρέπει να αντιδράσουμε.
Ιστορικά αν δούμε τα πράγματα, είναι απορίας άξιο, αλλά δικαιολογείται κάπως, ότι ενώ το 1020 σε όλα τα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία κλπ., είχαμε μια παντοδύναμη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο, το 1070, δηλαδή μετά από 50 χρόνια, άρχισε η διάλυση του Βυζαντινού κράτους με ταχύ ρυθμό. Οι διχόνοιες μας, ο πλουτισμός, οι αδικίες και όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Και αυτό θα λέγαμε σήμερα ότι συνεχίζεται με το δημογραφικό πρόβλημα. Ότι δηλαδή ως Έλληνες συρρικνωνόμαστε και στην επαρχία, αλλά και στα μεγάλα κέντρα. Μη νομίζετε ότι το πρόβλημα εκεί δεν είναι σπουδαίο ή δεν είναι μεγάλο. Περνάς σε γειτονιές και ακούς όλο ομιλίες ξένων, μεταναστών. Με κάποιο τρόπο όλα αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν. Θέλω να είμαστε αισιόδοξοι και να παλεύουμε και να αγωνιζόμαστε για το καλό της πατρίδας μας, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας”.
Όπως ανέφερε από την πλευρά του ο πατήρ Κωνσταντίνος Χλιάρας, που ήταν κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης “Πεντακόσια εβδομήντα δυο χρόνια μετά από την αποφράδα εκείνη ημέρα της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς Τούρκους, τιμούμε τη μνήμη εκείνων που έπεσαν μαχόμενοι εκείνη την ημέρα στη βασιλίδα των πόλεων. Η ταυτότητα των προγόνων μας την οποία αργότερα αντικατέστησε η ταυτότητα η νεοελληνική. Η ρωμέικη ταυτότητα είναι η πεμπτουσία του πολιτισμού μας μέχρι και σήμερα. Τα στοιχεία που έχουμε χάσει είναι η μετάβασή μας από την οικουμενική ρωμιοσύνη σε μια φτωχή και στείρα ελλαδικότητα. Το πρώτο, το βασικό και το κύριο είναι αυτό. Από εκεί και πέρα γύρω από αυτό, σχετίζονται και όλα τα υπόλοιπα, όσα δηλαδή έχουν να κάνουν με τις αρχές, τις αξίες μας, με τον πολιτισμό μας». Επίσης, ανέφερε ότι υπάρχει η δυνατότητα αναστροφής, «εφόσον οι Νεοέλληνες συνειδητοποιήσουμε τις ρίζες μας, εφόσον συνειδητοποιήσουμε όλο αυτό το τεράστιο πολιτισμικό φορτίο των περασμένων γενεών, γίνουμε μέτοχοι αυτού και φροντίσουμε ώστε να διαδοθεί όχι μόνο στις επόμενες γενιές, αλλά εν γένει στον κόσμο”.
Ακόμη πρόσθεσε ότι “Ήδη από την αρχαιότητα, αλλά ειδικά στην περίοδο που εξετάζουμε από τα χρόνια του μεγάλου Κωνσταντίνου μέχρι και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, είναι κατ’ εξοχήν οικουμενική. Αν ανοίξουμε τον Συναξαριστή της Εκκλησίας και δούμε τους τόπους στους οποίους αναφέρεται, θα καταλάβουμε ποια ήταν η εμβέλεια της διάδοσης αυτού του πολιτισμού στον τότε γνωστό κόσμο. Εν πολλοίς τα απομεινάρια εκείνης της περιόδους, τα βλέπουμε μέχρι σήμερα, στα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία για παράδειγμα, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στους ανθρώπους εκείνους που παρέμειναν στις αλησμόνητες πατρίδες, δεχόμενοι την αλλοίωση της θρησκείας τους, όπως για παράδειγμα στον Πόντο, οι οποίοι μέχρι και σήμερα ομιλούν μια γλώσσα, την Ποντιακή, την οποία ονομάζουν οι ίδιοι τους ρωμέικα”.