Μήπως είσαι εγκλωβισμένος στην εικόνα του «Δυνατού»;

Του Δημήτρη Φλαμούρη Μαθηματικού - Συγγραφέα-Coach Θετικής Ψυχολογίας www.dimitriflamouris.com

0
1002

Η παγίδα στην οποία μόνοι τους πέφτουν οι δυνατοί άνθρωποι

Στα επόμενα 5 λεπτά θα μάθεις:
-Τι είναι ο “πύργος των δυνατών” και πώς μας φυλακίζει- Γιατί δεν λέμε ποτέ “μπράβο” σε αυτόν που δέχεται βοήθεια.
Σε κάθε παρέα υπάρχουν οι άνθρωποι που ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Είναι εκείνοι που θα σε στηρίξουν στα δύσκολα. Σε αυτούς θα τρέξεις όταν χρειαστείς μια συμβουλή και θα έχουν πάντα κάτι χρήσιμο να σου πουν.
Είναι οι άνθρωποι που φαίνεται να τα καταφέρνουν στη ζωή, παρά τις αναποδιές που τους έρχονται και συνεχίζουν να κοιτούν μπροστά. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και αποπνέουν δύναμη και σιγουριά.
Απολαμβάνουν τον ρόλο αυτό, η αλήθεια είναι. Το ρόλο του «δυνατού» στις σχέσεις τους. Τους αρέσει το πώς τους αντιλαμβάνονται οι άλλοι και ο θαυμασμός που εισπράττουν. Στο κάτω – κάτω σε ποιον δεν αρέσει να τον θαυμάζουν;

Η παγίδα στην οποία πέφτουν οι «δυνατοί»
Έτσι όμως πέφτουν στη μεγαλύτερη παγίδα. Πέφτουν στον λάκκο που μόνοι τους έχουν σκάψει. Ή μάλλον δεν σκάβουν το λάκκο τους, αλλά χτίζουν τον πύργο τους. Έναν πύργο ψηλό και απροσπέλαστο. Και μετά αυτο-φυλακίζονται εκεί μέσα. Αιχμάλωτοι της εικόνας τους. Της εικόνας που ασυνείδητα έχουν δημιουργήσει στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό τους.
Από μικροί άκουγαν τη φράση: «Δεν έχεις ανάγκη εσύ» και συνεχίζουν να την ακούν ακόμα και τώρα. Τους τη δίνει στα νεύρα όταν τους το λες. Γιατί μέσα τους ξέρουν ότι κι εκείνοι έχουν ανάγκες. Το νιώθουν. Κάποιες στιγμές μάλιστα πολύ έντονα. Τους πιάνει το παράπονο τότε και αναρωτιούνται: «Γιατί κανείς δεν με βοηθάει εμένα; Γιατί να πρέπει πάντα εγώ να τα κάνω όλα; Γιατί να πρέπει πάντα εγώ να στηρίζω τους άλλους; Να είμαι εδώ για κάθε τους ανάγκη; Εμένα ποιος θα με φροντίσει επιτέλους;»
Ένα βαθύ κομμάτι τους λαχταρά τη φροντίδα. Ταυτόχρονα όμως το «δυνατό» κομμάτι τους την απεχθάνεται. Του είναι άγνωστη σαν έννοια. Έτσι την αποφεύγουν όσο μπορούν.
«Πώς είσαι, χρειάζεσαι τίποτα; Είσαι καλά;» θα τους ρωτήσει κάποιος αν κάτι τους συμβεί.
«Όχι, μωρέ εντάξει. Δεν είναι τίποτα. Θα περάσει. Ευχαριστώ. Μια χαρά είμαι» θα απαντήσουν.
Και έτσι έμμεσα απαγορεύουν στους άλλους να τους φροντίσουν. Δεν συνειδητοποιούν ότι η δική τους συμπεριφορά είναι καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση της στάσης των άλλων ανθρώπων. Νομίζουν ότι απλά οι γύρω τους δεν τους καταλαβαίνουν και δεν ασχολούνται μαζί τους. Ότι δεν μπορούν να τους φροντίσουν. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα όμως, είναι ότι για να τους φροντίσει κάποιος θα χρειαστεί να επιμείνει πάρα πολύ για να κάμψει τις εσωτερικές τους αντιστάσεις.
Κατά συνέπεια είναι συνήθως μόνοι. Συναισθηματικά μόνοι, γιατί κατά τα άλλα συχνά έχουν πολλούς ανθρώπους γύρω τους. Ανθρώπους οι οποίοι τους χρειάζονται. Ανθρώπους τους οποίους στηρίζουν, αλλά στους οποίους δεν μπορούν να στηριχτούν.

Το βασικό εμπόδιο
Στον ασυνείδητο κόσμο όλων εκείνων που έχουν μάθει να είναι δυνατοί, ένα μεγάλο μέρος της αυταξίας τους είναι επενδεδυμένο στο να είναι ισχυροί και ανεξάρτητοι. Στο να είναι ικανοί και αυτάρκεις. Έχουν μάθει να μπορούν και μόνοι τους και τους έχει εντυπωθεί από πολύ μικρή ηλικία η σημασία του να είσαι «δυνατός». Την έχουν υιοθετήσει σε ένα πολύ βαθύ, πυρηνικό επίπεδο.
Συνεπώς, αν κάποιος τους προσφέρει βοήθεια η ανακλαστική αντίδρασή τους θα είναι να πουν “όχι”. Εκείνη τη στιγμή νιώθουν ματαιωμένοι και άκυροι. Νιώθουν αδύναμοι δηλαδή όταν γίνονται δέκτες της φροντίδας κι αυτό δεν μπορεί να το διαχειριστεί εύκολα ο ψυχισμός τους. Ο ασυνείδητος κόσμος τους νομίζει ότι το να δεχτούν τη συνδρομή κάποιου του καθιστά άχρηστους αφού φαίνεται σαν να έχουν ανάγκη κάτι το οποίο δε θα έπρεπε κανονικά να χρειάζονται.
Είναι σαν να πηγαίνεις στο σπίτι ενός σεφ και να του πεις: «έλα να σου κάνω ένα παστίτσιο». Αν πας να τους φροντίσεις νομίζουν ότι υποχρεώνονται, ότι σου γίνονται βάρος. Και αυτό τους είναι αφόρητο. Δεν αντιλαμβάνονται τη χαρά που δίνουν σε εσένα όταν τους βοηθάς. Τη χαρά εκείνη δηλαδή που νιώθουν και οι ίδιοι όταν βοηθούν κάποιον. Υπάρχει ένα βαθύ θέλω τους το οποίο λέει ότι δεν αξίζουν την φροντίδα. Δεν την αξίζουν. «Πρέπει» να την κερδίσουν. «Πρέπει» να δώσουν για να πάρουν.
Κατά συνέπεια, θα λάβουν βοήθεια μόνο αν είναι η τελευταία τους επιλογή. Αν δηλαδή το σώμα ή το πνεύμα τους, τους έχει προδώσει.

Η συνειδητοποίηση
Αλήθεια ποια είναι τα μυστικά των δυνατών; Οι “δυνατοί” άνθρωποι είναι γνωστό ότι απολαμβάνουν πολύ να βοηθούν εκείνοι κι όχι να παίρνουν βοήθεια από τους άλλους. Είναι πολύ δοτικοί σαν χαρακτήρες γιατί το βαθύ θέλω τους υπαγορεύει ότι μόνο έτσι θα δικαιούνται την προσοχή και την αποδοχή των άλλων. Εδώ βρίσκεται και το κλειδί για να καταφέρουν να αφεθούν στην φροντίδα ενός άλλου. Να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι απαραίτητο να κερδίσουν την αποδοχή. Μπορεί κάποιος να τους αποδέχεται μόνο επειδή είναι αυτοί που είναι. Δικαιούνται τη φροντίδα όπως και όλοι οι άνθρωποι. Είναι κι εκείνοι άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι. Να καταλάβουν δηλαδή ότι είναι εντάξει να δεχτούν και τις πιο ανθρώπινες πλευρές τους που όλοι έχουμε και ότι δεν χρειάζεται να είναι σε όλα τέλειοι.
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση είναι: Καθώς είναι δοτικοί, ας αναλογιστούν το πόση χαρά παίρνουν οι ίδιοι όταν βοηθούν κάποιον. Την ίδια χαρά δίνουν και στους άλλους όταν αφήνονται να βοηθηθούν. Αν αρχικά τους είναι δύσκολο να δεχτούν φροντίδα με εσωτερικά κίνητρα, ας το κάνουν για τους άλλους. Με γνώμονα να κάνουν τους άλλους χαρούμενους. Δεν πειράζει. Εφόσον καταχωρηθεί στη μνήμη τους το βίωμα ότι είναι «εντάξει» να σε φροντίζουν ο δρόμος για να μάθουν να παίρνουν φροντίδα μπορεί να ανοίξει. Η αρχή έχει μεγάλη σημασία.

Η πρόκληση
Η αποδοχή ότι αξίζουν τη φροντίδα δεν είναι απλή υπόθεση για τους “δυνατούς” όμως. Στο μυαλό τους, το να δεχτούν περιποίηση είναι βαμμένο με μελανά χρώματα.
Δυστυχώς η κοινωνία ενισχύει τα πιστεύω τους. Ο «δυνατός» άνθρωπος θεωρείται επιτυχημένος και ένα πρότυπο προς μίμηση. Δεν ακούμε ποτέ να λένε “μπράβο” σε αυτόν που πήρε βοήθεια αλλά σε αυτόν που έδωσε. Διαβάζουμε να λένε “μπράβο” σε αυτόν που ακόμα και στα δύσκολα αντέχει, είναι ψύχραιμος, μπορεί και χαμογελάει και όχι σε αυτόν που φυσιολογικά ξεσπάει και κλαίει.
Ο αγώνας αυτών των ανθρώπων, λοιπόν, είναι διπλά δύσκολος. Χρειάζεται να υπερνικήσουν την εσωτερική τους αποστροφή προς την αδυναμία και ταυτόχρονα να απαρνηθούν τη γλύκα που τους δίνει η κοινωνική αποδοχή την οποία η «δύναμή» τους εξασφαλίζει. Με λίγα λόγια έχουν ασυνείδητα στηρίξει τον κόσμο τους σε μια ψευδαίσθηση «παντοδυναμίας» και είναι εξαιρετικά δύσκολο ψυχικά να την εγκαταλείψουν.
Φαντάζει όμορφος ο ψηλός πύργος τους, όμως είναι και πολύ μοναχικός. Ο μόνος τρόπος να παίξουν με τα άλλα παιδιά είναι να κατέβουν κάτω στην αυλή και να τα συναντήσουν. Να έρθουν στο ίδιο επίπεδο με εκείνα.

Αν σου αρέσει να είσαι «δυνατός»
Αν πάντως σου αρέσει να είσαι “δυνατός”, μετά από όσα διάβασες αναρωτήσου πόση δύναμη θα χρειαστείς για να βρεις τους βοηθούς γύρω σου. Πόσο κουράγιο θα χρειαστείς για να αφεθείς να σε φροντίσουν. Πόσο πιο όμορφη θα είναι η ζωή σου αν απαλλαχθείς από το βάρος της «δυνατής» εικόνας σου. Και πάνω από όλα να καταλάβεις αυτό: Το αξίζεις!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!