Μια εξαιρετική πρόταση από το Εθνικό Θέατρο θα φιλοξενηθεί στο 62ο Φεστιβάλ Φιλίππων. Τρεις σκηνοθέτιδες παρουσιάζουν σε ενιαία παράσταση την Ορέστεια, τη μοναδική σωζόμενη τριλογία του αρχαίου δράματος, με την ίδια δημιουργική ομάδα συντελεστών.
Η παράσταση θα παίξει στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων μοιρασμένη σε δύο μέρες. Το πρώτο μέρος της τριλογίας, τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, στις 2 Αυγούστου, σκηνοθετεί η Ιώ Βουλγαράκη, με τον Αργύρη Ξάφη, τη Δέσποινα Κούρτη και την Εύη Σαουλίδου στους κεντρικούς ρόλους. Την επόμενη μέρα 3 Αυγούστου, έρχεται η συνέχεια, με το δεύτερο μέρος της Ορέστειας με Χοηφόρες & Ευμενίδες του Αισχύλου που παρουσιάζεται με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Λίλλυς Μελεμέ και σημαντικούς ηθοποιούς όπως η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Γιώργος Χρυσοστόμου και η Μαρία Κίτσου, ενώ αμέσως μετά ακολουθεί το τελευταίο μέρος της τριλογίας, από τη Γεωργία Μαυραγάνη με ένα καστ νέων και ταλαντούχων ερμηνευτών.
Σχετικά με την περιγραφή της παράστασης, το Εθνικό Θέατρο αναφέρει τα εξής:
Αγαμέμνων
Στο αριστούργημα όλων των εποχών του θεάτρου Ορέστεια του Αισχύλου, ο Αγαμέμνων, το πρώτο έργο της τριλογίας, είναι η αρχή μιας πολυεπίπεδης θεατρικής σύλληψης που με όχημα το μύθο του Τρωικού πολέμου ρίζωσε στο παρόν που γράφτηκε (την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.) και από τότε ριζώνει σε κάθε παρόν μέχρι σήμερα. Μετά από δέκα χρόνια ο βασιλιάς επιστρέφει από τον τρομερότερο των πολέμων νικητής για να δολοφονηθεί στο σπίτι του από τη γυναίκα του. Δέκα χρόνια αναμονής για ένα τέτοιο έγκλημα. Σ’ ένα ποιητικό σύμπαν σαν αυτό, όπου ο άνθρωπος είναι άλυτο αίνιγμα και η ανθρώπινη πράξη δεν συμβαίνει κάτω από άδειους ουρανούς, θύτης και θύμα εναλλάσσουν ρόλους. Την εναλλαγή αυτή παρακολουθεί μια άρχουσα τάξη που σιωπά, ώσπου χάνει τελικά όχι μόνο τη δύναμή της, αλλά την ίδια την υπόστασή της. Ποιος έχει δικαίωμα στο έγκλημα και από πού αντλεί το δικαίωμα αυτό;
Χοηφόροι
Το δεύτερο μέρος της Ορέστειας, τοποθετείται χρονικά 10 χρόνια περίπου μετά το τέλος του Αγαμέμνονα. Εδώ χτυπά η αιμάτινη καρδιά της τριλογίας. Το έδαφος έχει ήδη προετοιμαστεί για την έλευση του Ορέστη, του νεαρού εκδικητή που οφείλει να ανταποκριθεί στον πανάρχαιο νόμο του καθήκοντος και να ανταποδώσει αίμα στο αίμα. Ο νεκρός πατέρας ζητά εκδίκηση και η παρουσία του στο έργο είναι εξίσου ισχυρή, με διαφορετικό τρόπο φυσικά, όπως και στον Αγαμέμνονα. Το τοπίο στις Χοηφόρους είναι ζοφερό και απειλητικό. Ένα νέο κράτος υπό το καθεστώς βίας, τρομοκρατίας και φοβικής σιωπής – το ζευγάρι των σφετεριστών, και παράνομων εραστών, που έχει κλέψει με δόλο την εξουσία από τον νόμιμο βασιλιά, έχει βάψει τα χέρια του με αίμα κι έχει βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι και το χάος.
Ο παλαιός κόσμος έχει φτάσει σε τραγικό αδιέξοδο και έχει χρεοκοπήσει, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η αποτρόπαιη πράξη που θα διαπράξει ο Ορέστης είναι επιβεβλημένη από τους θεούς και το ίδιο το σύμπαν. Η βία επιζητά τη βία και η Ερινύα του πατέρα παραμονεύει. Το λαμπρό φως της νέας Δικαιοσύνης που θα συμφιλιώσει τον παλαιό με τον καινούριο κόσμο που ανατέλλει, βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά και ο δρόμος που θα πρέπει να διανυθεί προς αυτήν την κατεύθυνση είναι εξαιρετικά επώδυνος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η επανάληψη της αποτρόπαιης βίας γίνεται τελετουργία εξαγνισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας η οποία θα μεταβεί απ’ το σκοτάδι στο φως.
Ευμενίδες
O Oρέστης είναι στους Δελφούς καταδιωκόμενος από τις Ερινύες. Είναι ικέτης στο ιερό του Απόλλωνα ζητώντας την προστασία του θεού. Ακολουθώντας τις συμβουλές του έρχεται στην Αθήνα όπου προσπέφτει ικέτης στο άγαλμα της Αθηνάς. Οι εξαγριωμένες Ερινύες παρακινημένες από το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας τον ακολουθούν. Η λύση θα δοθεί στον Άρειο Πάγο, το δικαστήριο των Αθηνών. Ο Χορός των Ερινυών και ο Ορέστης θα υπερασπιστούν τα πιστεύω τους. Η ισοψηφία που προκύπτει με την ψήφο της Αθηνάς κηρύσσει αθώο τον Ορέστη ο οποίος εξυμνεί την Πόλη των Αθηνών και διακηρύσσει ότι στο εξής συμμαχία ακατάλυτη θα δένει την πατρίδα του με την Αθήνα. Η Αθηνά καθιερώνει τιμές για τις Ερινύες και τις ανακηρύσσει αγαθοποιές θεότητες, δηλ Ευμενίδες.
Η τριλογία κλείνει τον κύκλο της με την αποκατάσταση της ισορροπίας, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ισορροπίας και συμφιλίωσης σε μια τραγική σύγκρουση που ο άνθρωπος δεν μπορεί να δώσει λύση. Η κρίση αυτή έρχεται λίγο μετά το 462 όταν με τη μεταβολή του πολιτεύματος είχε μεταφερθεί στον Άρειο Πάγιο η δικαιοπραξία των φονικών υποθέσεων”.