Tης Νίκης Τζαβέλα*
Στην Ελλάδα μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης επικρατεί μια μεγάλη παρεξήγηση σε σχέση με το κοινωνικό δίχτυ προστασίας:
Τα προγράμματα στήριξης που σχεδιάζονται και υλοποιούνται, βασίζονται σε παραδοχές της προ κρίσης εποχής και το μόνον που αλλάζει είναι οι αριθμοί. Αν για παράδειγμα το τάδε επίδομα το εδικαιούτο το 10% των πολιτών τώρα το δικαιούται το 20% γιατί δυστυχώς υπάρχουν όλο και περισσότερα νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την άλλη πλευρά όμως είναι φανερό ότι η κρίση οδήγησε σε σημαντική αύξηση του κινδύνου φτωχοποίησης ή αποκλεισμού μέρους της μεσαίας τάξης. Έτσι τώρα περισσότερο παρά ποτέ είναι επιτακτική η αναγκαιότητα ανασχεδιασμού της ακολουθούμενης πολιτικής ώστε να δημιουργηθεί ένα σημαντικά διαφορετικό μοντέλο.
Ένα μοντέλο που θα αντιμετωπίζει σε πολλά επίπεδα τις πολλές διαφορετικές νέες ανάγκες και θα στοχεύει στην οικονομική ανάταξη, δηλαδή την σταδιακή επαναφορά στην παραγωγή μεγάλων ομάδων πολιτών που επλήγησαν καίρια από την κρίση. Είναι εντελώς διαφορετικές οι ανάγκες που το κοινωνικό κράτος οφείλει να καλύψει για να ανακουφίσει το 10-15% του λεγόμενου ευπαθούς πληθυσμού από τις ανάγκες που θα πρέπει να καλύψει για κάποιο χρονικό διάστημα και με εντελώς διαφορετική στόχευση ώστε οι νεόπτωχοι της μεσαίας τάξης, όπως τους αποκαλώ, να επανέλθουν σταδιακά σε μια κανονικότητα. Τυπικά οι περισσότεροι εξ αυτών δεν πληρούν τα κριτήρια των νόμων γιατί έχουν κάποια περιουσία π.χ. ένα ακίνητο.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν δραστήριοι στον ιδιωτικό τομέα, δεν έπεσαν έξω στο πλαίσιο του επιχειρηματικού ή επαγγελματικού ρίσκου, αλλά βρέθηκαν στο μάτι ενός κυκλώνα που κανείς μας δεν είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Όμως οι ζωές τρέχουν και οι άνθρωποι βιώνουν απελπιστικές καταστάσεις χωρίς να έχουν καμία βοήθεια από την Πολιτεία. Το κλειδί εδώ είναι ότι το κράτος δεν θα πρέπει να ασκήσει επιδοματική πολιτική αλλά επενδυτική. Θα επενδύσει δηλαδή σε ανθρώπους που στη συνέχεια θα επανακάμψουν οικονομικά και παραγωγικά, αντί να χαθούν και μάλιστα σε δυναμικές ηλικίες. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση που πρέπει να μελετηθεί και να σχεδιαστεί με βάση την πραγματικότητα της πρώην μεσαίας τάξης στην Ελλάδα που ήταν και πρέπει να είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομικής μας ανάπτυξης.
Μετά από μια δεκαετή κρίση, δεν μπορεί να ακολουθηθεί ένα τυπικό μοντέλο κοινωνικής αρωγής και στήριξης αλλά θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο που θα απαντά στις πραγματικές ανάγκες και θα δίνει δυναμικές λύσεις αντί επιδομάτων. Εκτιμώ ότι είναι θέμα με το οποίο θα πρέπει να ασχοληθεί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Να χρηματοδοτήσει ένα αυτόνομο σχέδιο μελέτης και υλοποίησης ενός κοινωνικού προγράμματος για την Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει την κάλυψη με νέα κριτήρια όσων επλήγησαν από την κρίση σε βαθμό φτωχοποίησης, με ορίζοντα την επάνοδο τους στον παραγωγικό δυναμικό ιστό.
*Η Νίκη Τζαβέλα είναι υποψήφια Ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία.
Έχει καταγωγή από το Αϊβαλί. Έχει διατελέσει Ευρωβουλευτής (2009-2014), μόνιμο μέλος της Επιτροπής Ενέργειας. Βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ (1994-1996) και ενεργό στέλεχος της Ν.Δ από το 1981. Επαγγελματικά έχει ασχοληθεί με τα θέματα απασχόλησης και ενέργειας, ενώ μεταξύ άλλων υπήρξε σύμβουλος, σε υψηλές θέσεις, σε θέματα ενέργειας εθνικής και πανευρωπαϊκής εμβέλειας και ειδικότερα του Project Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.
