Στο Νομαρχείο της Αλεξανδρούπολης μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε το βράδυ της Τετάρτης, το πιστό αντίγραφο της Νίκης της Σαμοθράκης, που κατασκευάστηκε στην Δράμα και από το πρωί της Πέμπτης είναι προσβάσιμο στο κοινό.
Ο Αντιπεριφερειάρχης Έβρου κ. Δημήτρης Πέτροβιτς ανέφερε ότι ευχαριστεί θερμά για την ασφαλή μεταφορά από την Δράμα και τοποθέτησή του, στο χώρο του Νομαρχείου. Το επόμενο διάστημα και με την ολοκλήρωση της βάσης από την αρχαιολογική υπηρεσία, όπως είπε, το άγαλμα θα μεταφερθεί στην Παλαιάπολη Σαμοθράκης, που είναι και ο τελικός του προορισμός.
To άγαλμα της επιβλητικής “Νίκης της Σαμοθράκης”, φτιαγμένο από Μάρμαρο της περιοχής μας, ολοκληρώθηκε στο εργοστάσιο της δραμινής εταιρείας μαρμάρου “Κυριακίδης”.
Όπως εξήγησε ήδη σε προηγούμενες δηλώσεις του στα ΧΡΟΝΙΚΑ, ο Αντιπεριφερειάρχης Έβρου Δημήτρης Πέτροβιτς “Πρόκειται για ακριβές αντίγραφο του Μουσείου Λούβρου, σε φυσικές διαστάσεις με ακρίβεια χιλιοστού ύψους 2,44 μ. και με βάρος περίπου 6,5 τόνους. Για την διαμόρφωση του αρχικού κομματιού μαρμάρου βάρους 18 τόνων, χρειάστηκε ένας μήνας από ειδικό ρομποτικό εργαλείο.
Το άγαλμα δημιουργήθηκε με βάση την τρισδιάστατη ψηφιοποίηση αρχείων, που ήρθαν από το Λούβρο. Μάλιστα ένα επιπλέον μήνα εργάστηκαν εντατικά, για το τελικό φινίρισμα του αγάλματος 3 γλύπτες από την σχολή της Τήνου.
Στόχος μας είναι να τοποθετηθεί το άγαλμα σε υπαίθριο σημείο κοντά στον αρχαιολογικό χώρο και να είναι ορατό και από την θάλασσα. Το άγαλμα είναι φτιαγμένο από μάρμαρο Θάσου, υψηλής αντοχής που δεν επηρεάζεται από τις κλιματολογικές συνθήκες…
Η ιδέα δημιουργήθηκε κατά την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Σαμοθράκης με τον αείμνηστο Γιώργο Παυλίδη, το καλοκαίρι του 2012. Υλοποιήθηκε δε, χάρη στην δωρεά του ευπατρίδη επιχειρηματία Η. Κυριακίδη. Στόχος μας είναι να τοποθετηθεί και δεύτερο αντίγραφο στην Αλεξανδρούπολη. Το έργο έχει ιδιαίτερη σημασία όχι μόνο για τη Σαμοθράκη, αλλά και για όλη τη χώρα.
Το γλυπτό στο Μουσείο του Λούβρου
Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη, και παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη. Το γλυπτό εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884. Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στο ναό της Σαμοθράκης. Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο μουσείο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης. Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού του αγάλματος. Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δάχτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην. Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι δεν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα.
Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μ. (με τα φτερά) και 5,58 μ. με την μαρμάρινη πλώρη πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο σήμερα. Φιλοτεχνήθηκε για να τιμήσει τη θεά Νίκη αλλά και μια ναυμαχία – δεν είναι βέβαιο ποια. Ήταν αφιερωμένο σε ναό της Σαμοθράκης και χρονολογείται μεταξύ και 220 και 190 π.Χ. – οι περισσότερες εκτιμήσεις συγκλίνουν στο 190 π.Χ. Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου είναι τοποθετημένο σε βάση και αυτή με τη σειρά της είναι στερεωμένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου. Στην αρχαιότητα εικάζεται ότι εκείνος που αφιέρωσε το έργο στο ναό της Σαμοθράκης (τόπο φημισμένο στην αρχαιότητα για την ιερότητά του) είχε δώσει παραγγελία να σχεδιαστεί ένα μικρό σύμπλεγμα θεάς και πλοίου.
Η μεν θεά φιλοτεχνήθηκε χωριστά από λευκό παριανό μάρμαρο και ίσως κρατούσε στεφάνι για το νικητή ή είχε υψωμένο το χέρι της στο στόμα για να διαλαλήσει τη νίκη χωρίς να κρατά τίποτα ή, τέλος, ίσως χαιρετούσε.
Το άγαλμα στο ελληνιστικό σύμπλεγμα ήταν στερεωμένο στην επίσης μαρμάρινη πλώρη ενός πλοίου και έδινε την αίσθηση ότι μόλις είχε «προσγειωθεί» σε αυτό και πατούσε φευγαλέα. Το πλοίο ήταν από μάρμαρο Ρόδου (το γκριζωπό μάρμαρο της Λίνδου και συγκεκριμένα της Λάρδου). Οι ειδικοί εικάζουν ότι το έργο ήταν σχεδιασμένο για να το βλέπει ο κόσμος από τα αριστερά, κατά τα 3/4 του προφίλ, επειδή η μία πλευρά του είναι πιο καλοδουλεμένη –και στα ελληνιστικά χρόνια αυτό συνηθιζόταν για την πλευρά την οποία θα έβλεπε το κοινό.
Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ. Σήμερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν το 191 π.Χ., συμμαχώντας με την Πέργαμο, νίκησαν τον Αντίοχο Γ΄ της Συρίας σε ναυμαχία στα ανοιχτά της Σίδης.
Το δεξιό φτερό βρέθηκε σχεδόν διαλυμένο εκτός από μικρά κομμάτια του και αποτελεί πρόσθετο έργο ανασύστασης «καθρέφτη» του αριστερού, από εμπειρογνώμονες του Λούβρου. Το άγαλμα εικάζεται ότι κατακρημνίστηκε και έσπασε εξαιτίας μεγάλου σεισμού κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα”.