Ένα πατροπαράδοτο έθιμο που τελείται την Κυριακή της Τυρινής.
Μιλάει στα ΧΡΟΝΙΚΑ η γραμματέας του ΠΣ Καλής Βρύσης κα Ελισάβετ Χαριζάνη.
Την Κυριακή της Τυρινής στην Καλή Βρύση ένα πατροπαράδοτο έθιμο αναβιώνει ως τις μέρες μας και είναι ‘το έθιμο της κούπας’, το άναμμα κλαδιών από δέντρα.
Όπως σημείωσε χθες στα ΧΡΟΝΙΚΑ η γραμματέας του ΠΣ Καλής Βρύσης κα Ελισάβετ Χαριζάνη περιγράφοντας το έθιμο: “αφού πέσει η νύχτα και το κέφι έχει ανέβει, δίνεται το σύνθημα και όλοι οι πρωτεργάτες κρατώντας δάδες φωτιάς κάνουν τρεις φορές τον γύρο της κούπας. Έπειτα ο καθένας από τη δική του πλευρά ανάβει την κούπα. Η φωτιά πάντοτε είχε το νόημα της κάθαρσης της φύσης από τα κακά πνεύματα και βέβαια την κάθαρση των ανθρώπων από τα διάφορα παραπτώματα, έτσι ώστε η αρχή της Σαρακοστής ανάβοντας και πηδώντας από τη φωτιά να τους βρει με καθαρή τη ψυχή και το πνεύμα ώστε να είναι έτοιμοι να υποδεχτούν το Πάσχα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια ο Π.Σ Καλής Βρύσης έχει δώσει νέα πνοή στο έθιμο, καθώς τα χορευτικά τμήματα του συλλόγου στήνουν ένα μικρό γλέντι και οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν χορούς και τραγούδια του τόπου, καθώς και τα τοπικά εδέσματα που προσφέρονται”.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε μια άλλη παλαιότερη εκδοχή το άναμμα της Κούπας, σχετιζόταν και με το κάψιμο των ψύλλων τα γνωστά ζούφια που βρισκόταν απρόσκλητα στα σεντόνια.
Το παραδοσιακό έθιμο τελείται συνεχώς μέχρι και σήμερα. Στο πλαίσιο αυτό θα αναβιώσει και πάλι, την Κυριακή 1 Μαρτίου, στις 8 το βράδυ στην Καλή βρύση.
Σε σχέση με την προετοιμασία θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή ανήκει στους νέους του χωριού οι οποίοι φροντίζουν για τη συγκέντρωση των κλαδιών πριν την Κυριακή της Αποκριάς έως την Κυριακή της Τυρινής,μεταφέροντας τα από το βουνό και τοποθετώντας τα στην πλατεία του χωριού. Η Κούπα,είναι το στήσιμο της πυράς με το ένα κλαδί πάνω στο άλλο. Τα κλαδιά τοποθετούνται με προσοχή ώστε να έχουν ευστάθεια. Το ύψος της “Κούπας” έχει άμεση σχέση όπως λέγεται και με την επιτυχία του εθίμου.
Στο πλαίσιο του εθίμου στήνεται κυκλικός χορός γύρω από τη φωτιά με την συνοδεία των ήχων της “γκάιντας” και του “νταχαρέ”. Σύμφωνα με την ιστορία του εθίμου η πυρά τα παλαιότερα χρόνια δεν ήταν μία αλλά στηνόταν από μία σε κάθε γειτονιά του χωριού.