Ζήσης Γουδεσίδης
Επιμέλεια: Κώστας Σαμαρτζίδης
ΜΕΡΟΣ IV
ΚΑΤΟΧΗ
Την άνοιξη του 1941, ο Γερμανικός στρατός κάμπτει την ηρωική αντίσταση του Ελληνικού στρατού στα οχυρά των βόρειων συνόρων μας, εισέρχεται στον Ελλαδικό χώρο και καταλαμβάνει την πατρίδα μας. Σε μικρό χρονικό διάστημα, παραχωρεί την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη μας στους Βουλγάρους, ως αντάλλαγμα της ελεύθερης διόδου τους από το Βουλγαρικό έδαφος, ώστε να μας χτυπήσουν.
Η Δράμα αρχίζει να ζει μια απάνθρωπη κατοχή. Όσοι έχουν συγγενείς ή χρήματα, φεύγουν για τη Γερμανοκρατούμενη Ελλάδα, για να γλυτώσουν από τη Βουλγαρική θηριωδία, έχοντας δοκιμάσει ήδη την πικρή εμπειρία της Βουλγαρικής κατοχής του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Άλλους τους εκπατρίζουν με μια βαλίτσα στο χέρι ως ανεπιθύμητους, άλλους για να καρπωθούν τη μεγάλη τους περιουσία.
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες διαλύονται και από τους αθλητές τους άλλοι μένουν στη Δράμα, όπως και εγώ, ενώ οι περισσότεροι φεύγουν για άλλα μέρη της σκλαβωμένης πατρίδας μας. Κάθε αθλητική εκδήλωση σταματά, τα πιτσιρίκια όμως, εξακολουθούν να κλωτσούν το πάνινο συνήθως τόπι τους.
Καμιά δεκαριά νέοι, στήνουμε ένα φιλέ μέσα στο καμένο καπνομάγαζο της Βενιζέλου, εκεί που σήμερα στεγάζεται η Χριστιανική Εστία, πίσω από την Αγροτική Τράπεζα και σχεδόν καθημερινά παίζουμε βόλεϊ, τις ώρες που επιτρεπόταν η κυκλοφορία των μη Βουλγαρογραμμένων Δραμινών.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι ποδοσφαιριστές που εκπατρίσθηκαν από την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, οργάνωσαν μικτές ποδοσφαιρικές ομάδες και πραγματοποιούσαν συναντήσεις μεταξύ των ομάδων της Θεσσαλονίκης και μεταξύ των.
Οι ποδοσφαιριστές της Δράμας, ιδρύουν την Ποδοσφαιρική Ένωση Δράμας. Σε αυτή συμμετέχουν οι εξής: Σαρίδης (Ελπίδας) τερματοφύλακας, Τσεκουρίδης (Δόξας), Πατρίκης (άνευ δελτίου) μπακ, Μπαξεβάνογλου (Δόξας), Λίτσος (Ελπίδας) και Χατζόπουλος (άνευ δελτίου) χαφ, Κέφης (Δόξας), Μανίκας (Δόξας) και Σπανίδης (Ελπίδας) φορ, Δασκαλάκης (Ελπίδας), Ιωαννίδης (Δόξας) εξτρέμ και άλλοι ως αναπληρωματικοί.
Μέχρι την απελευθέρωση εκτός από άλλους αγώνες πραγματοποίησε και δύο σπουδαίους και νικηφόρους αγώνες. Με τον «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» Θεσσαλονίκης[16],τον οποίο νίκησε με 2-1 και με την «Ένωση Σερρών» που την νίκησε επίσης με τέρματα 3-2. Οι φίλοι του ποδοσφαίρου την θεωρούσαν ως μια από τις ισχυρότερες ομάδες της Θεσσαλονίκης.
Το φθινόπωρο του 1943, έρχομαι στη Θεσσαλονίκη για να αποφύγω τη στράτευσή μου από τους Βουλγάρους. Πηγαίνω στα γήπεδα και συμμετέχω σε δύο μόνο προπονήσεις. Ο θείος μου που με φιλοξενούσε, μου απαγόρευσε να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο φοβούμενος μη πάθω τίποτα και τη λογοδοσία του απέναντι στη μητέρα μου. Πού να ήξερε ότι δε θα την ξαναβλέπαμε. Ένας φρεσκοσκαμμένος τάφος με περίμενε όταν επέστεφα στη Δράμα, μετά την απελευθέρωσή της από τους Βουλγάρους.
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ
Σεπτέμβριος 1944. Οι Βούλγαροι κατακτητές φεύγουν από την πατρίδα μας, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και τα φρικιαστικά εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος των Ελλήνων.
Στην πόλη μας έχει έλθει ο στρατός του Ε.Λ.Α.Σ. και τη διοίκηση της Δράμας αναλαμβάνει το Ε.Α.Μ.
Δημόσιες υπηρεσίες, Δικαστήρια, Σχολεία στελεχώθηκαν από ανθρώπους του Κ.Κ.Ε. ή ανθρώπους φιλικά προσκείμενους προς αυτό.
Μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων οι διοικούντες αποφάσισαν να ασχοληθούν και με τον αθλητισμό. Για την πραγμάτωση αυτού του σκοπού ανέθεσαν σε παλιούς ποδοσφαιριστές να συγκροτήσουν μια ποδοσφαιρική ομάδα η οποία και έγινε με το όνομα «ΦΛΟΓΑ». Είχε κόκκινες φανέλες και άσπρα παντελονάκια. Ο βίος αυτής της ομάδας ήταν βραχύς, λίγοι μήνες μόνο, γιατί μετά από ένα εξάμηνο, τον Μάρτιο του 1945 εισήλθαν στην πόλη της Δράμας οι νόμιμες αρχές του Ελληνικού κράτους και επόμενο ήταν να διαλυθεί αυτή η ομάδα και οι ποδοσφαιριστές της να προσχωρήσουν στις παλιές ανασυγκροτούμενες ομάδες που αγαπούσαν.
Στο διάστημα αυτό οι άνθρωποι αγωνίζονται να επουλώσουν τις πληγές που είχε προκαλέσει ο πόλεμος και η απάνθρωπη ξενική κατοχή. Παρά τη φτώχεια τους, γιορτάζουν την ακριβή τους ελευθερία σε ένα ξέσπασμα χαράς, τραγουδώντας και χορεύοντας σχεδόν κάθε βράδυ. Ήταν μια ακαταμάχητη έκρηξη χαράς, που ακολούθησε την απάνθρωπη απαγόρευση στη διάρκεια της κατοχής να μηκυκλοφορούν στο δρόμο μετά τη δύση του ήλιου και σαν τις κότες να κλείνονται μέσα στα σπίτια τους, παρέα με το φόβο.
Αποζητούν γλέντι και θεάματα που τα στερήθηκαν τόσα χρόνια και αυτό ήταν εύκολο να πραγματοποιηθεί χωρίς πολλά χρήματα. Αρκούσε να ξαναφτιάξουν τις αγαπημένες τους ποδοσφαιρικές ομάδες που θα συγκέντρωναν πάλι τους φιλάθλους όπως παλιά στις κερκίδες των γηπέδων και ελεύθεροι από το φόβο θα μπορούσαν να χειροκροτήσουν ή να γιουχαΐσουν, ξεχνώντας για λίγο τα βάσανά τους.
Οι Δοξαίοι πρώτοι αποφασίζουν να ανασυγκροτήσουν την αγαπημένη τους ομάδα καλώντας όλους τους προ του πολέμου ποδοσφαιριστές της, όπως και κάθε νέο που ήξερε και επιθυμούσε να κλωτσήσει τη μπάλα.
Στο προσκλητήριο αυτό υπάρχουν απόντες. Είναι ο Αποστολίδης Απόστολος που σκοτώθηκε από τους Βουλγάρους, ο Ζακίνος που γλύτωσε από τη θηριωδία των Γερμανών ανεβαίνοντας στο «βουνό» και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Τσεχοσλοβακία, ο Φρανσουά που εγκαταστάθηκε στην Αυστρία, ο Μαγιάκης και ο Μανίκας που έγιναν μόνιμοι κάτοικοι Αθηνών, ο Λιάκος που και αυτός δεν επέστρεψε στη Δράμα και ο Φίλιππας ο «Δοξατιανός» που εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο για να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Οι δυσκολίες στην αρχή ήταν πολλές λόγω ελλείψεων σε ιματισμό και όργανα και με το γήπεδο παντελώς κατεστραμμένο.
Οι «Ελπιδαίοι» που λίγο αργότερα ανασυγκροτούν την ομάδα τους είναι πιο τυχεροί. Φανέλες, ποδοσφαιρικά παπούτσια, μπάλες, όλος ο σχετικός ιματισμός, έτσι όπως τον εγκατέλειψαν οι ποδοσφαιριστές μετά το τελευταίο πριν από τον πόλεμο παιχνίδι με τη «Δόξα» στις 27/10/1940, τους περιμένει στο υπόγειο του σπιτιού του Γρηγορίου Χουρμούζη, του ταμεία τότε και μετά του συλλόγου, ο οποίος με μεγάλο κίνδυνο της ζωής του τον φύλαξε κρυμμένο στη διάρκεια της κατοχής (όχι ο Μίχας, όπως λανθασμένα αναφέρεται στο Λεύκωμα της Ελπίδας).-
Οι ποδοσφαιριστές των αναγεννημένων ομάδων ρίχνονται αμέσως με πάθος στις προπονήσεις με την καθοδήγηση παλαίμαχων ποδοσφαιριστών, «ΔΟΞΑ», «ΕΛΠΙΔΑ» και «ΆΡΗΣ», εναλλάξ στο ένα και μοναδικό στάδιο της Δράμας, το «Εθνικό».
Η κάθε μια ομάδα από τους τρείς συλλόγους έχει στη διάθεσή της μόνο δύο ημέρες για προπονήσεις, γεγονός που δε βοηθούσε στη γρήγορη βελτίωση της σωματικής και τεχνικής κατάρτισης των ποδοσφαιριστών και στο «δέσιμο» της ομάδας αν ληφθεί υπ’ όψιν μάλιστα η απουσία προπονητών.
Ο στίβος ήταν ακατάλληλος, ανώμαλος και κατάξηρος, σε πολλά δε σημεία ξεπρόβαλαν πέτρες, για το λόγο δε αυτό τα ποδοσφαιρικά μας παπούτσια είχαν «σχάρες» και όχι τάπες.
Οι τερματοφύλακες φορούσαν χοντρές φανέλες, επιγονατίδες, επαγκωνίδες και παντελονάκια παραγεμισμένα με βαμβάκι σαν παπλώματα.
Κάποτε, για να είναι ανθεκτική η φανέλα μου την πλέξανε με κατσικότριχα. Ήταν ένα βαρύ πράγμα, όσο και το σκάφανδρο του σφουγγαρά. Η οικονομία είχε τον πρώτο λόγο.
Τις ημέρες της ξηρασίας ερχόταν το αυτοκίνητο του Δήμου και πριν αρχίσει το παιχνίδι κατέβρεχε το γήπεδο. Παρ’ όλα αυτά οι τραυματισμοί ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, ιδίως των τερματοφυλάκων.
Τις προπονήσεις μας συμπλήρωναν τα φιλικά παιχνίδια μεταξύ των ομάδων της πόλης και εκείνων της γειτονικής Καβάλας, όπως και συναντήσεις με τις στρατιωτικές ομάδες.
Τους αγώνες αυτούς, τους παρακολουθούσε πλήθος φιλάθλων. Οι κερκίδες του γηπέδου ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτες. Ο κόσμος διψούσε για θέαμα, έτρεχε να εμψυχώσει, χειροκροτήσει και καμαρώσει την ομάδα του, ανεξάρτητα αν ο αντίπαλος ήταν φημισμένη ή όχι ομάδα.
Τις κερκίδες τώρα ομορφαίνει και το γυναικείο φύλο. Μετά από αποφάσεις των συλλόγων, η είσοδος των γυναικών επιτρέπεται χωρίς εισιτήριο. Αυτό το γεγονός ντοπάρει τους ποδοσφαιριστές ώστε να φανούν ήρωες στα μάτια των θαυμαστριών τους που παρακολουθούν τον αγώνα.
Εκείνο τον καιρό η μετάβαση της ομάδας μας στην Καβάλα, ήταν περιπετειώδης. Στρατιωτικά φορτηγά (GMC ή DODGE) μετασχηματίζονται σε υποτυπώδη λεωφορεία με παγκάκια αντί καθισμάτων, τα οποία έχουν παραχωρηθεί στα μέλη του Συνεταιρισμού Πληγέντων Αυτοκινητιστών (Σ.Π.Α.), σε αναπλήρωση των με την έναρξη του πολέμου επιταχθέντων ή καταστραφέντων στη συνέχεια λεωφορείων τους. Τα γραφεία του συνεταιρισμού ήταν σε ένα πρώην καπνομάγαζο που βρισκότανε στη συμβολή των σημερινών οδών Λαμπριανίδου και Άρμεν.
Με αυτά λοιπόν τα λεωφορεία ξεκινούσε η «Δόξα» με εμάς όλο χαρά, γεμάτους ενθουσιασμό (αυτή ήταν η αμοιβή μας, το ταξίδι), για τον αγώνα. Όταν όμως διασχίζαμε τα υψώματα του «Αγίου Σύλλα», ακριβώς στη στροφή πριν από το Γηροκομείο, μας περίμεναν «φίλαθλοι» της Καβάλας, όχι βέβαια για να μας ραίνουν με λουλούδια, αλλά με πέτρες και ύβρεις, αποκαλώντας μας «Αντωντσαούσιδες», «Φασίστες», «Βαλτίσιοι», κλπ. Με σκυμμένα τα κεφάλια για να αποφύγουμε τις πέτρες, όταν φθάναμε στο κέντρο της Καβάλας, για να περάσει η ώρα πηγαίναμε στη Λέσχη των «Φιλίππων». Εκεί ο Πεντζίκης παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της «Δόξας» και δεινός παίκτης του μπιλιάρδου προκαλούσε τους Καβαλιώτες τους καλύτερους από αυτούς και τους αντιμετώπιζε δύο και τρείς μαζί και πάντοτε τους νικούσε, αφού το «σερί» του ήταν κάθε φορά οι εκατό καραμπόλες.
Το απόγευμα, αμέσως μετά τον αγώνα που γινόταν στο μοναδικό στάδιο της Καβάλας το «Δημοτικό», γήπεδο που δε συγκρίνονταν με της Δράμας, επιστρέφαμε με τη συνοδεία αστυνομικών, χωρίς αυτό να μας γλυτώσει από το πετροβόλημα. Όσα περισσότερα γκολ σημείωνε η ομάδα μας, τόσο και περισσότερες οι πέτρες που μας εκσφενδόνιζαν. Κάποια φορά μάλιστα, έδεσαν με σχοινί πίσω από το λεωφορείο μας μια ψαροκασέλα.
Κατά τη χρονική περίοδο 1945-46 η σύνθεση της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας μας ήταν η παρακάτω με μεμονωμένες αλλαγές σε ορισμένες συναντήσεις.
Τερματοφύλακας: Γουδεσίδης Ζήσης, Οπισθοφύλακες: Κωνσταντινίδης Κωνσταντίνος και Τσακίρης Κωνσταντίνος, Μέσοι: Κουζέλης Θρασύβουλος, Καραγαβριηλίδης Νικόλαος και Μπαξεβάνογλου, Επιθετικοί: Ιωαννίδης Αθανάσιος, Τσακίρης Δημήτριος, Κέφης Ελευθέριος, Δερεμπούκας Θεοφάνης και Λαζαρίδης Δημήτριος.
Στα πρώτα παιχνίδια μας ως μέσος έπαιξε ο Πολυχρονίου Ιωάννης που αντικαταστάθηκε από τον Κουζέλη.
Το Σεπτέμβριο του 1946 το Δ.Σ. της Δόξας με διορίζει αρχηγό της Α’ ποδοσφαιρικής ομάδας με απόφασή του, την οποία μου ανακοίνωσε με το υπ’ αριθμό 62/06-09-1946 έγγραφό του, που το υπογράφουν ο Πρόεδρος Χαρ. Βεζυρτζόγλου και ο Γενικός Γραμματέας Διαμαντής Χιτόγλου. ΦΩΤΟ.12
Το αξίωμα αυτό το κράτησα μέχρι την ημέρα που παρέδωσα τη φανέλα μου την 01/06/1952, εκτός από την περίοδο που βρισκόμουν μακριά από τη Δράμα λόγω της στράτευσής μου. Ακόμα και σήμερα, μετά από τα τόσα χρόνια που πέρασαν, ακούω με μεγάλη μου συγκίνηση τους συμπαίκτες μου να με προσφωνούν «αρχηγέ».
Θα προσπαθήσω να καταγράψω τα παιχνίδια που πραγματοποίησε η «Δόξα» μέχρι και τον Απρίλιο του 1947, όλα εκείνα όσα δεν κάλυψε λιγότερο ή περισσότερο η σκόνη του χρόνου στη θύμησή μου.
Ένα παιχνίδι για το οποίο ελάχιστα μπορώ να θυμηθώ και από αυτό μόνο τον επίλογό του, ήταν ένα από τα πρώτα μας παιχνίδια μετά την απελευθέρωση με την ΕΛΠΙΔΑ. Ένα παιχνίδι που πρόσφερε σε όλους τους οπαδούς μας μεγάλη χαρά και ήταν αφορμή για να νευριάζουν και να «δουλεύουν» για πολλές μέρες τους «Ελπιδαίους», τους άσπονδους Δραμινούς μας αντιπάλους.
Ενθουσιασμένο από τη λαμπρή αυτή νίκη, το Διοικητικό Συμβούλιο της Δόξας μάς δεξιώθηκε το ίδιο εκείνο βράδυ, όλους τους ποδοσφαιριστές, στο κέντρο διασκέδασης το μέχρι σήμερα γνωστό «Νησάκι», εκεί στα δροσερά νερά της πόλης μας, τα νερά της Αγίας Βαρβάρας.
Το τραπέζι στρώθηκε έξω στον αυλόγυρο του καταστήματος, στη βορινή πλευρά του δίπλα στα νερά, γιατί ήταν καλοκαίρι. Το δάπεδο όπου ήταν στρωμένα τα τραπέζια για τη διασκέδαση, δεν απείχε πολύ από τα νερά όπως τώρα, αλλά λίγα μόνον εκατοστά.
Το γλέντι μας άρχισε με τραγούδια και συνεχιζόταν, όταν κάποια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μας, τρικλίζοντας και βρίζοντας όλους μας, «τύφλα» μεθυσμένος ο πιο σκληρός παίκτης της Ελπίδας και όλων των ομάδων της πόλης μας. Αποτελούσε συχνό δημιουργό επεισοδίων μέσα στα γήπεδα. Ήταν ένας ψηλός και γεροδεμένος ποδοσφαιριστής, μεγαλύτερος σε ηλικία από όλους μας. Το όνομά του δεν το αναφέρω, θα σας πω όμως μόνο τα αρχικά από το ονοματεπώνυμό του, ήταν ο Σ.Λ.
Όλοι προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν και να τον απομακρύνουν από το τραπέζι μας, αυτός όμως, χολωμένος από την ήττα, δεν έπαιρνε από λόγια και συνέχιζε να βρίζει ακόμα και τις κοπέλες που κάθονταν δίπλα μας. Η υπομονή έχει τα όριά της και ένας από εμάς, ίσως να ήμουν εγώ, δεν θα το μαρτυρήσω, σηκώθηκε και του δίνει μία σπρωξιά, αυτός χάνει την ασταθή ήδη ισορροπία του και «μπλουμ» βρέθηκε φαρδύς-πλατύς ξαπλωμένος μέσα στα νερά. Ανήσυχοι όλοι περιμένουμε να επακολουθήσει φοβερός καυγάς κατά την έξοδό του από τα νερά. Η Αγία Βαρβάρα, όμως, με το δροσερό νερό της, έκανε το θαύμα της. Τον βλέπουμε να βγαίνει στάζοντας νερά από παντού, σαν βρεγμένος γάτος, να βαδίζει με σκυμμένο το κεφάλι και να απομακρύνεται, βρίζοντας μέσα από τα δόντια του. Εμείς γρήγορα επανήλθαμε στην προηγούμενη κατάσταση ευφορίας και αρχίσαμε να τραγουδάμε: «Όταν προβάλλει στο γήπεδο η ασπρόμαυρη φανέλα, όλους τους πιάνει πυρετός και την Ελπίδα τρέλα».
Έτσι, με τραγούδια και χορούς στους ήχους της ορχήστρας συνέχισε το πανηγύρι μας για τη νίκη μέχρι αργά το βράδυ.
►25η Μαρτίου 1946: ΔΟΞΑ – D.CL.I., «0-1».
Ο αγώνας αυτός έγινε στο Εθνικό στάδιο με ευκαιρία την Εθνική μας γιορτή και έληξε με νίκη της αγγλικής στρατιωτικής ομάδας με ένα και μοναδικό τέρμα.
►22α Απριλίου 1946: ΔΟΞΑ – 2ο Τ.Ε.Π. (Τάγμα Ελαφρού Πεζικού).
Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε τη 2η μέρα του Πάσχα και έληξε ισόπαλη. Μετά τη λήξη της παρατέθηκε δεξίωση προς τιμήν της αγγλικής στρατιωτικής ομάδας, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι ποδοσφαιριστές και των δύο ομάδων.
►23η Απριλίου 1946: ΔΟΞΑ – ΦΙΛΙΠΠΟΙ: Ο αγώνας διακόπηκε.
Στο Α’ ημίχρονο οι «Φίλιπποι» σημείωσαν το πρώτο τους τέρμα, για να το διπλασιάσουν στις αρχές του Β’ ημιχρόνου. Ακολουθεί ισχυρό σουτ από τον Κέφη, τον αέρινο αυτόν παίκτη που ήταν ο τρόμος των «Ελπιδαίων», και το σκορ γίνεται Δόξα-Φίλιπποι 1-2. Από το σημείο αυτό οι παίκτες των «Φιλίππων» προσπαθούν να κρατήσουν τη νίκη παίζοντας σκληρά και αντιαθλητικά. Στο 35ο λεπτό ο Διαιτητής Ποτικάκης καταλογίζει φάουλ σε βάρος των «Φιλίππων» και οι Καβαλιώτες διαμαρτύρονται έντονα και αποχωρούν, ενώ το αποτέλεσμα ήταν υπέρ αυτών (2-1). Στο παιχνίδι αυτό συμμετείχε ο Παρχαρίδης Ιωάννης στη θέση του Ιωαννίδη Αθανασίου.
►5η Μαΐου 1946: ΔΟΞΑ – ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΣΕΡΡΩΝ: 0-2
Στο 30ο λεπτό οι φιλοξενούμενοι πετυχαίνουν το πρώτο τους τέρμα και στο 25ο λεπτό της επανάληψης, με ένα αυτογκόλ του Τσακίρη, γράφεται το 0-2. Όπως έγραψε η εφημερίδα το «Θάρρος», η έλλειψη προπονήσεων και πειθαρχίας ήταν τα αίτια της ήττας μας και νομίζω πως είχε δίκαιο.
►19η Μαΐου 1946: ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ.
Κατά την επαναληπτική αυτή συνέλευση εξελέγησαν για το Διοικητικό Συμβούλιο της «Δόξας» και κατά σειράν ψήφων οι: Αθανασιάδης Ι., Παυλίδης Ι., Στυλίδης Δημήτριος, Αθανασιάδης Α., Σιμόπουλος Αρ., Σκλάβης Π., Αθανασιάδης Γ., Παπαδόπουλος Π. κλπ.
►19η Μαΐου 1946: ΔΟΞΑ – ΑΡΗΣ ΔΡΑΜΑΣ: 2-2
Μετά τις εκλογές το απόγευμα η Δόξα συναντάται με τον «Άρη» Δράμας, με διαιτητή τον Χαλάτση, παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της «Ελπίδας». Ο αγώνας έληξε ισόπαλος με σκορ 2-2.
►9η Ιουνίου 1946: ΔΟΞΑ – ΑΡΗΣ: 3-4
Μετά την ισοπαλία ακολούθησε μια αποτυχία της ομάδας μας. Με το παιχνίδι αυτό ο «Άρης» εμφανίζεται ως η καλύτερη ομάδα της Δράμας.
►23η Ιουνίου 1946: ΔΟΞΑ – ΦΙΛΙΠΠΟΙ ΚΑΒΑΛΑΣ: 4-1
Στο παιχνίδι αυτό η «Δόξα» κατέρχεται με δύο νέους παίκτες στην επίθεσή της, τον Πανταζή Βασίλειο (Βλαχάκι) και τον Γαβριηλίδη.
Στα πρώτα λεπτά ο Μπαξεβάνογλου σημειώνει το πρώτο γκολ, για να διπλασιάσει τα τέρματα ο Λαζαρίδης προς το τέλος του Α’ ημιχρόνου.
Στην επανάληψη ο Κέφης γράφει το 3-0 και ο Γαβριηλίδης το 4-0.
Πριν από τη λήξη του αγώνα οι «Φίλιπποι» πετυχαίνουν το τέρμα της τιμής για να λήξη ο αγώνας Δόξα-Φίλιπποι με 4-1.
Η νίκη αυτή της Δόξας ενθουσίασε τους φιλάθλους, θυμίζοντας παλιές ημέρες δόξας.
► 2α Ιουλίου 1946: ΔΟΞΑ – ΠΑΟΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: 2-2
Διαιτητής του αγώνα είναι ο Ζιώγας τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού. Το παιχνίδι αυτό γίνεται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων επί τη ευκαιρία της απελευθέρωσης της πόλης της Δράμας από την Οθωμανική αυτοκρατορία.
Το εναρκτήριο λάκτισμα το πραγματοποίησε ο Δήμαρχός μας. Στη συνέχεια τηρείται ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των πεσόντων στις μάχες ηρώων μας.
Το παιχνίδι ξεκίνησε με αλληλοδιαδοχή επιθέσεων των παικτών των δύο ομάδων. Στο 30ο λεπτό ο Τσακίρης σημειώνει το πρώτο τέρμα της Δόξας, που ξεσηκώνει τους Δραμινούς σε ασταμάτητους πανηγυρισμούς.
Στο 35ο λεπτό αποχωρεί ο Κωνσταντινίδης λόγω τραυματισμού.
Παραπομπές
[16] Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ είναι αθλητικός σύλλογος που ιδρύθηκε το1928 με την ονομασία Προσφυγική Ένωση και μετονομάστηκε σε Α.Π.Σ. Μακεδονικός το 1936 κατόπιν εντολής της κυβέρνησης Μεταξά και σε Α.Π.Σ. Μακεδονικός Νεάπολης το 1973 μετά τη συγχώνευση με τη Δόξα Νεάπολης. Εδρεύει στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης.