Με μεγάλη συμμετοχή και πολλές αναμνήσεις έγινε η συνάντηση των αποφοίτων του 1974, των Γυμνασίων Αρρένων – Θηλέων – Οικονομικού, το πρωί του Σαββάτου. Φέτος είναι η 3η συνάντησή τους είχε ιδιαίτερο χαρακτήρα καθώς έκλεισαν 50 χρόνια από την αποφοίτησή τους. Συμμαθητές και συμμαθήτριες, συναπόφοιτοι της τάξης, οι καλοί, οι άτακτοι, οι σημαιοφόροι, οι συνεσταλμένοι, οι φίλοι της τρέλας της εκδρομής και της καζούρας, βρέθηκαν και πάλι σε μια σχολική αυλή γεμάτη όμορφες μνήμες.
Το πρωί του Σαββάτου το πρόγραμμα της συνάντησης των παλιών συμμαθητών περιελάβανε εκκλησιασμό στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα και μνημόσυνο για αυτούς που έφυγαν από τη ζωή. Τα σχολικά χρόνια των αποφοίτων του 1974 ήταν διαφορετικά από πολλές απόψεις. Μια από τις ιδιαιτερότητες της εποχής εκείνης βέβαια ήταν το ότι τα αγόρια φοιτούσαν σε διαφορετικό σχολείο από τα κορίτσια. Έτσι το πρωί του περασμένου Σαββάτου, η συνάντηση των συμμαθητριών έγινε στις 10.00 το πρωί στο Γυμνάσιο Θηλέων εκείνης της εποχής, δηλαδή το σημερινό 2ο ΓΕΛ. Οι συμμαθητές συναντήθηκαν στο Γυμνάσιο Αρρένων, περίπου την ίδια ώρα, το σημερινό 1ο ΓΕΛ. Ακολούθως συμμαθητές και συμμαθήτριες, συναντήθηκαν όλοι μαζί στο σχολικό συγκρότημα του Γυμνασίου Αρρένων. Επόμενη στάση της συνάντησης αυτής ήταν η αίθουσα εκδηλώσεων “Ρέμα”.
Όμως πέρα από τις αναμνήσεις που ξύπνησαν στη συνάντηση των παλιών συμμαθητών, γεννήθηκε και μια αξιέπαινη πρωτοβουλία. Οι συμμαθητές αποφάσισαν ότι για τα 50 χρόνια της αποφοίτησής τους έπρεπε κάνουν κάτι, ακόμη πιο ουσιαστικό. Έτσι αποφάσισαν να βοηθήσουν τα παιδιά του Παραρτήματος Προστασίας Παιδιού Δράμας. Στην κατεύθυνση αυτή αποφάσισαν, στο αμφιθέατρο του κάθε σχολείου, να τοποθετηθεί ένα κουτί. Σε αυτό, όποιος ήθελε, μπορούσε να βάλει ότι έχει ευχαρίστηση . Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν θα κατατεθούν στα βιβλιάρια των παιδιών του Παραρτήματος. Τα παιδιά του κέντρου είναι 17 και τα χρήματα θα μοιραστούν ισόποσα.
Μιλώντας στα ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας, εκ των διοργανωτών, η κα Άννα Παπαδοπούλου, σημείωσε: «Ήταν συγκινητικές οι στιγμές που ζήσαμε. Ξαναβρεθήκαμε αγόρια και κορίτσια, συμμαθητές εκείνης της εποχής και είδαμε πάλι κάποιους από τους καθηγητές μας. Μετά από ένα ποτηράκι κρασί, στο Ρέμα, όλες οι γλώσσες λύθηκαν και ζωντάνεψαν και πάλι οι στιγμές του σχολείου, οι καζούρες μεταξύ μας. Άνοιξε το σεντούκι των αναμνήσεων. Ζήσαμε υπέροχα συναισθήματα που δεν υποψιαζόμασταν ότι μπορεί να υπήρχαν μέσα μας μετά από τόσα χρόνια. Συγκεντρωθήκαμε τουλάχιστον 135 συμμαθητές. Πήραμε απουσίες όσων δεν ήταν πιά μαζί μας. Κάναμε μνημόσυνο για τους συμμαθητές, τις συμμαθήτριες και τους καθηγητές μας που δεν ήταν πια στη ζωή. Δυστυχώς δεν ήταν λίγοι. ’Έλειπαν 40 συμμαθητές μας και 30 καθηγητές. Τα συναισθήματα της συνάντησης ήταν απαράμιλλα. Αν και αρχικά υπήρχε ο σχεδιασμός η συνάντηση να επαναληφθεί μετά από 5 χρόνια, οι περισσότεροι εκδήλωσαν την θέληση αυτή να ξαναγίνει σε 2 -3 χρόνια».