Μπορεί τα άτομα αναπηρίες που καλύπτουν μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού να έχουν τις δικές τους ιδιαίτερες ικανότητες ωστόσο οι προκαταλήψεις και οι παρωχημένες αντιλήψεις σε συνδυασμό με τις νομοθετικές ελλείψεις που υπάρχουν στη χώρα μας, δημιουργούν ένα αφιλόξενο έδαφος για την ανάπτυξη των επαγγελματικών τους δυνατοτήτων. Κι αν σε άλλες χώρες η νομοθεσία ωθεί τους εργοδότες στην πρόσληψη Ατόμων με Αναπηρία, στη χώρα μας μένουν να γίνουν ακόμη πάρα πολλά σε αυτή την κατεύθυνση.
Είναι ίσως λύση είναι τα προγράμματα κατάρτισης; Η προσπάθεια ευαισθητοποίησης των εργοδοτών; H θέσπιση κατάλληλων πολιτικών που να ανατρέπουν την σημερινή εικόνα; Η υιοθέτηση στρατηγικών που εφαρμόζονται σε άλλες χώρες; Πιθανότατα η απάντηση είναι ότι χρειάζονται όλα τα παραπάνω μαζί και ίσως πολλά περισσότερα.
Μιλώντας στα ΧΡΟΝΙΚΑ της Δράμας για το θέμα της εργασιακής αποκατάστασης των Ατόμων με Αναπηρία, η πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας της ΠΑΜΘ, Αναστασία Τζαμπαζλή, επιβεβαιώνει το πρόβλημα που υπάρχει στη χώρα μας στον τομέα της εργασιακής αποκατάστασης των ΑμεΑ, παρά την προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια μέσω των προγραμμάτων και των πρωτοβουλιών που σχεδιάζονται. Όπως για παράδειγμα το πρόγραμμα της ΔΥΠΑ που επιδοτεί τον εργοδότη καλύπτοντας το 90% του εργασιακού κόστους. “Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι η απασχόληση των Ατόμων με Αναπηρία δεν έχει φθάσει στον βαθμό που θα θέλαμε, δυστυχώς. Στις δομές μας φιλοξενούμε άτομα με σωματική αναπηρία και άτομα με νοητική αναπηρία. Στην περίπτωση της νοητικής αναπηρίας είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα για τα παιδιά. Αν και πολλά από αυτά είναι λειτουργικά και θα μπορούσαν να κάνουν έστω τυποποιημένες ή απλές εργασίες. Κάτι που στο εξωτερικό γίνεται. Θα πρέπει να υποχρεούται και ο εργοδότης να προσλάβει άτομα με αναπηρία, όπως γίνεται εκτός Ελλάδας, όπου δεν επαφίεται στην καλή θέληση των εργοδοτών η πρόσληψη ΑμεΑ. Μακάρι να το δούμε και εδώ γιατί υπάρχουν παιδιά, με σύνδρομο Down για παράδειγμα, που έχουν επιστρέψει από χώρες του εξωτερικού όπου εκεί εργαζόταν. Εδώ βέβαια δεν εργάζονται. Η εργασία για αυτά τα παιδιά είναι μεγάλη ικανοποίηση και κάτι πολύ σπουδαίο. Είναι κάτι που βοηθάει στη συμπερίληψή τους και την ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και το καινούργιο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας το οποίο πέρα από την αποιδρυματοποίηση, δίνει μεγάλη βάση στα κίνητρα που πρέπει να υπάρχουν ώστε αυτά τα παιδιά να μπορούν να ενταχθούν εργασιακά και κοινωνικά”.
Για να κατανοήσει κανείς τι διαφορά μεταξύ της κατάστασης που υπάρχει στη χώρα μας σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες στα θέματα αυτά, αρκεί και μόνο να παρατηρήσει ότι για παράδειγμα στη Γερμανία οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 16 άτομα είναι υποχρεωμένες να καλύψουν το 6% των θέσεων του προσωπικού με ΑμεΑ που έχουν βαριά αναπηρία. Ενώ στη Ισπανία οι εργοδότες που απασχολούν πάνω από 50 εργαζόμενους πρέπει να καλύπτουν το 2% των θέσεων με Άτομα με Αναπηρία. Στην ίδια χώρα η ποσόστωση για το προσωπικό του δημοσίου τομέα είναι στο ύψος του 3 %…