Δεν είναι γκρίνια, ούτε υποβάθμιση της επιτυχίας. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο όταν στο δρόμο για τον όμιλο η ΑΕΚ απέκλεισε την Σέλτικ και τελείωσε αήττητη τα προκριματικά. Όμως, η επιτυχία μπορεί να γίνει κακός σύμβουλος. Η ΑΕΚ υπέφερε στη ρεβάνς, παρότι ο αντίπαλος ήταν κατώτερος, και δεν φταίει μόνο η πίεση και το άγχος. Θα είναι λάθος να τα ρίξουμε όλα εκεί, για ένα ματς στο οποίο η Ένωση δύσκολα θα σκόραρε αν δεν έπαιρνε ένα τέτοιο πέναλτι και τελείωσε το ματς ασθμαίνοντας.
Ξαναλέω, η λογική δεν είναι “πάρτε παίχτες γιατί έρχονται τα δύσκολα του Champions League”. Η λογική είναι “πάρτε παίκτες για να είστε ισάξιοι/καλύτεροι σε σχέση με πέρσι και όπου σας βγάλει”. Χαρακτήρας υπάρχει, δουλειά γίνεται, ο κόσμος στηρίζει παντού και πάντα, ας βελτιωθεί κι άλλο το έμψυχο υλικό, γιατί το αξίζουν όλα αυτά που ήδη υπάρχουν, που από μόνα τους είναι σπουδαία.
Ο ΠΑΟΚ στον δρόμο της ομοιογένειας
Ο ΠΑΟΚ πίστεψε δικαιολογημένα πως ήταν το καλοκαίρι του. Οι προκρίσεις επί της Βασιλείας και της Σπαρτάκ ήρθαν όχι μόνο για να σκορπίσουν ενθουσιασμό, αλλά και για να αποτελέσουν σφραγίδα ποιότητας και δουλειάς.
Ο Δικέφαλος δεν πήγε στα προκριματικά απ’τον δρόμο της ενίσχυσης. Δεν πήρε παίκτες για να πετύχει τον στόχο του, αλλά διάλεξε τον δρόμο της ομοιογένειας. Πίστεψε στην ομάδα με την οποία τελείωσε την περσινή σεζόν, πίστεψε στην πρόοδο που φέρνει ο χρόνος και η δουλειά.
Ο Ουάρντα ήταν αλλαγή, όπως και ο Ακπόμ, ενώ ο Χατσερίντι έγινε βασικός μόνο αφού χτύπησε ο Βιεϊρίνια. Το μότο ήταν “πιστεύουμε σ’αυτό που είμαστε” και το χορτάρι απάντησε καταφατικά στον ΠΑΟΚ στους τέσσερις αγώνες με Βασιλεία και Σπαρτάκ.