Ένας υπέροχος άνθρωπος Αντιναύαρχος: Παναγιώτης Μάλλιαρης

0
2054

Του Τίμου Παπαδόπουλου

Να ‘ναι καλά ο δεσμοφύλακας των κρατητηρίων της ΕΣΑ το 1973 στο Πεντάγωνο. Αυτός χωρίς να το ξέρει έγινε αιτία να γνωρίσω έναν από τους καλύτερους ανθρώπους της ζωής μου.
Μετά από δύο μήνες με εξαντλητικές συζητήσεις ο δεσμοφύλακας κατέρρευσε. Μπήκε καταϊδρωμένος στο κελί μου περασμένα μεσάνυχτα και γεμάτος αγωνία μου ζήτησε να του δώσω αν είχα κανένα ηρεμιστικό. Μου είπε ότι φοβάται να κοιμηθεί μήπως και παραμιλήσει στον ύπνο του. Δίκαιο είχε, καλά σκέφτηκε. Μέσα στο Πεντάγωνο και μάλιστα στο αρχηγείο της ΕΣΑ εάν στο παραμιλητό έλεγε αυτά που σκέφτονταν θα τον εξαφάνιζαν. Εγώ βέβαια δεν είχα ούτε κορδόνια στα παπούτσια μου και φυσικά δεν είχα τίποτα για να του δώσω. Από την επόμενη όμως μέρα τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο για μένα. Τα βράδια άφηνε ανοιχτό το κελί μου για να κάνω βόλτα στον διάδρομο των κρατητηρίων για να ξεμουδιάζω. Το κελί ήταν τρία επί ενάμιση. Το ίδιο και τα άλλα δύο κελιά. Με τα κλειδιά από έξω, εγώ άνοιγα και τα άλλα δύο. Οι άλλοι δύο ήταν ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Φέτσης και ο αξιωματικός του Ναυτικού Παναγιώτης Μάλλιαρης. Είχαν συλληφθεί για την συμμετοχή τους στο κίνημα του Ναυτικού. Καθόμασταν και οι τρεις στον διάδρομο, που ήταν λίγο πιο άνετος από τα κελιά και συζητούσαμε μέχρι τα χαράματα. Ύστερα τους κλείδωνα, έμπαινα στο κελί μου και περίμενα τον δεσμοφύλακα να με κλειδώσει. Εκεί γίναμε εξπέρ και οι τρείς στην παντομίμα. Συζητούσαμε πολλά και σοβαρά θέματα χωρίς φωνή. Από έξω κάθε δύο ώρες άλλαζε ο οπλισμένος σκοπός.
Στην μεταπολίτευση ο Φέτσης έγινε στρατηγός και αρχηγός της ΚΥΠ, ο Μάλλιαρης έγινε Αντιναύαρχος και αρχηγός του Ναυτικού και εγώ απλός φαντάρος. Ο Φέτσης ανέλαβε την αποχουντοποίηση του στρατού, αλλά δεν μπόρεσε να με κρατήσει να υπηρετήσω στην Αθήνα. Η χούντα είχε ακόμη βαθιές ρίζες στο στράτευμα.
Ύστερα εγώ άρχισα να δουλεύω, ενώ οι φίλοι μου συνταξιοδοτήθηκαν. Αρχίσαμε να βλεπόμαστε και να επικοινωνούμε.
Αποκτήσαμε οικογενειακές σχέσεις με αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό. Βρισκόμασταν τακτικά σε σπιτικές συναντήσεις και γεύματα. Το 1996 στην βάπτιση του γιού μου Λάζαρου στην Παναγία Σουμελά γνώρισαν την μητέρα μου και τα αδέλφια μου. Γνώρισαν και τα παραδοσιακά έθιμα και τις Ποντιακές γεύσεις, στο διήμερο γλέντι που ακολούθησε.
Γρήγορα όμως η σχέση μου με τον Μάλλιαρη εξελίχθηκε σε μια σχέση καρδιάς και βαθύτερης ανθρώπινης προσέγγισης. Γνώρισε τους φίλους μου και απολάμβανε μεγάλη συμπάθεια και εκτίμηση από αυτούς. Οι οικογενειακές μας σχέσεις έγιναν στενότερες. Βρέθηκα στο γάμο και των δύο παιδιών του. Ευτύχησε να δει να διατηρείτε η οικογενειακή του παράδοση με την κατάταξη στο Ναυτικό του γιού του Κώστα, που συνεχίζει την βαθμολογική του εξέλιξη. Ο άλλος ο γιός του ο Γιώργος είναι μαραθωνοδρόμος με πολλές τιμητικές διακρίσεις και ένα τοίχο γεμάτο με κύπελλα. Έχει τον δέκατο καλύτερο Ελληνικό χρόνο στην ιστορία του Μαραθωνίου και προπονεί εντατικά τον γιό του για να τον διαδεχθεί. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και ήταν πάντα πολύ κοντά στους γονείς του σε κάθε περιπέτεια της υγείας τους.
Με τον Παναγιώτη Μάλλιαρη ένοιωθα φίλος και αγάπη όχι για την σπουδαία του μόνο καριέρα και τους τίτλους που κατέκτησε, αλλά για την ανθρώπινη ζεστή και ευγενική του προσωπικότητα. Εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον Παναγιώτη Μάλλιαρη γιατί ήταν πρωτεργάτης στο κίνημα του Ναυτικού. Τότε διακινδύνευσε πρώτα την ζωή του και μετά μια πολύ πετυχημένη καριέρα. Είχε σπουδάσει και εκπαιδευθεί στην Αμερική και στο Βρετανικό Ναυτικό. Υπηρέτησε για δύο χρόνια στην Ελληνική αντιπροσωπεία του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά σπούδασε και στην ΑΣΟΕΕ διοίκηση επιχειρήσεων. Και αντί να καθίσει πάνω στις δάφνες μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας, αυτός μαζί με τον Παππά, τον Παπαδόγγονα, τον Σέκερη και μερικούς άλλους πρωτοστάτησε στην προσπάθεια να απαλλαγεί η χώρα από τη χούντα των συνταγματαρχών.
Στις 15 Αυγούστου τον πήρα τηλέφωνο να του ευχηθώ χρόνια πολλά για την γιορτή του. «Βαρέθηκα Τίμο μου», μου είπε, «κάθε δύο μέρες κάθομαι με τις ώρες κάτω στο μηχάνημα να κάνω αιμοκάθαρση».
Μετά από πέντε μέρες με πήρε τηλέφωνο ο γιός του με σβησμένη φωνή. Τι έγινε Γιώργο του είπα, δεν θέλω να ακούσω. Και αυτός δεν έλεγε τίποτε μόνο έκλαιγε.
Με την αναχώρηση του Παναγιώτη Μάλλιαρη αισθάνομαι ότι έφυγε και ένα μέρος του εαυτού μου. Αυτό το κομμάτι της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς, της ευγένειας, της μετριοφροσύνης, που είχε ο αγαπητός μου φίλος.
Μαζί με την γυναίκα της ζωής του Λένα, τα παιδιά του και τα εγγόνια του συμμετέχουμε και εμείς οικογενειακώς στο πένθος.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!