της Νόρας Κωνσταντινίδου
Στη σιωπή της μέρας που χαράζει, οι αναβλύζουσες φυσαλίδες στις πηγές στο κεντρικότερο σημείο της Δράμας μετρούν με το ρυθμό της εμφάνισής τους τη συχνότητα των «παλμών» στην κίνηση της πόλης. Κυλούν παλλόμενα, εύηχα, ρυθμικά, κελαριστά. Συνοδοιπόρους έχουν τα αιωρούμενα σταγονίδια του νερού που εξατμίζονται. Όλα μαζί δημιουργούν ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Λένε από την αυγή μιας μέρας ως την άλλη το ιδιότυπο τραγούδι τους.
Σιγοντάρουν καθώς φαίνεται, τους ψαλμωδούς στο παραδίπλα εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας.
Σήμα της Δράμας το παλιό «ρολόι» πάνω στα τείχη της πόλης και παραδίπλα η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Κάπως ξέμακρα το μικρό γραφικό εκκλησάκι της Μεγαλομάρτυρας Αγίας, με τις ευδιάκριτες φυσαλίδες νερού μέσα σε τεχνητές δεξαμενές.
Ξεχειλίζουν μόνιμα από νερά που σχηματίζουν γραφικούς καταρράκτες που αχνίζουν ασταμάτητα. Αέναα θα λέγαμε. Οι υδρατμοί που σχηματίζονται αιωρούνται, ώσπου να καταλαγιάσουν στη νεροσυρμή. Διαβαίνουν και συντροφεύουν τους διαβάτες. Καθώς οδεύουν, τους συνοδεύουν στο μεροκάματο για τον «άρτον τον επιούσιον» και στο εκκλησάκι για κεροδοσιά Συχνά τους θωπεύουν, Πριν τους αγκαλιάσουν ολότελα τους φιλούν σταυρωκά, όσο εκείνοι βιαστικά ανταλλάσσουν την καλημέρα τους, με τους απέναντι.
Πάνε για το μεροκάματο και το πρωινό φιλοδώρημα από τη μάνα φύση είναι ευπρόσδεκτο. Με αυτό το φιλί στο μέτωπο μπαίνουν στο εκκλησάκι της Αγίας για εκείνο το ευχαριστώ που δεν λέγεται και που είναι ολόψυχη κατάθεση συναίνεσης. Αυτή η γένεση ευεξίας συνάδει, παραδόξως πως με το λόγο που μόλις ακούγεται από το χαμηλό αναλόγιο: «Βαρβάραν την αγίαν τιμήσωμεν» λένε και μαζί τους νομίζει πως σιγοψιθυρίζει η ροδαλή μάνα των παιδιών του.
Όμορφη είναι η κυρά της αγάπης, ανάμεσα σε όμορφες.
Από πάντα ήταν όμορφες οι γυναίκες στη Δράμα.
Γιατί; Αναρωτιούνται οι πολλοί και κοιτάζουν τις πηγές με νόημα. Τα νερά λένε το τραγούδι τους. Απολογούνται κάπως και… λένε. Όλο λένε..! Θυμίζουν, την καθημερινή υποδοχή με προσλαλιές σε άνδρες και γυναίκες. Την αβρότητά τους όμως την χαρίζουν στις νεαρές, όπως αρμόζει στην τρυφεράδα της ηλικίας τους. Τις υποδεικνύουν το ναό και τις αναμένουν παρά έξω, ώσπου ν’ ανάψουν το κεράκι τους για το τάμα της ημέρας. Στην έξοδο τους οι υδρατμοί αιωρούμενοι εξακολουθούν να τις περιμένουν. Θέλουν να τις προσφέρουν ως αντίδωρο στην κεροδοσιά, μια αγκαλιά από ομίχλη και νωπά φιλιά, μαζί με ευχές στα μάγουλα για καλή τύχη.
Πριν αποχαιρετήσει το αγιάζι την αυγινή γαλήνη και πριν ξεμακραίνει απ’ τον αγιότοπο θα πλησιάσει αθόρυβα, όλες τις κοπελιές. Θα τις αγγίξει στο ροδαλό πρόσωπο. Θα νοτίσει τα ροζ μαγουλά τους με φιλιά, την ώρα που ονειροπολούν. Γοητευμένο θα ανεβεί στα διπλανά μπαλκόνια για να χαϊδέψει τα πρόσωπα κι άλλων κοριτσιών που βγήκαν παρά έξω, τάχα για να κεντήσουν. Επιδιώκουν βέβαια να δουν το αγόρι τους που σφυρίζει. Έτσι κάπως, αφήνονται στις θωπείες της καταχνιάς και του νοτερού αέρα με τη σκέψη στο νεαρό. Ροδανίζουν.
Αρμόζει στο άνθος της ηλικίας τους και στη ροδοδάφνη (νήριον το ολέανδρον) -φυτό σύμβολο- της πολιούχου Βαρβάρας.
Ροδίζουν οι γυναίκες σε μια «πόλη των νερών», στη νερομάνα Δράμα.