Οι πρώτες Δεκαπέντε Αυγουστιάτικες μέρες έληξαν

Της Νόρας Κωνσταντινίδου

Η πνευματική απήχηση από τη λήξη Κανόνων των δύο Παρακλητικών προς χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου στο ναό Αγίου Νικολάου Δράμας

Οι Παρακλητικοί Κανόνες του Δεκαπενταύγουστου σε όλες τις Εκκλησίες της χώρας σίγησαν στην ώρα τους, χωρίς ο Αύγουστος μήνας να αποτελειώσει τις τριάντα μία ημέρες του, να φθάσει δηλαδή στο τέλος του και να αιτιολογήσει ένα από τα επί πλέον ονόματά του, όπως Κλειδοχρονιάς. Εκτός του γνωστού Κλειδοχρονιάς λέγεται και Δριμάρης και Πεντεφάς αλλά και Συκολόγος.
Η χρονική πηγή μιας επιπρόσθετης ονοματολογίας του Αύγουστου μήνα μπορεί να έχει την αρχή της στα χρόνια της ζωής του Άι-Βασίλη, στις συνεχείς αραβικές επιδρομές, αλλά και με τα βυζαντινά χρόνια. Οι τελευταίες του Βυζαντίου χρονιές, οι γλωσσικά παραγωγικές, ως ένα βαθμό και ανταγωνιστικές εξαιτίας του λεκτικού καταρράκτη που κατακλύζει τις παρακλήσεις προς την Παναγία. [Χρυσοπλοκώτατε πύργε, και δωδεκάτειχε πόλις- γλυκασμός των Αγγέλων, οι Άγίοι πάντες]. Στις παρακλήσεις η απήχηση των λέξεων από τους κανόνες προς χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου μπορεί και να εισπράττεται ευχάριστα, καθότι ο Αύγουστος δεν μπορεί αναιτιολόγητα και μόνο να απέκτησε το όνομα Κλειδοχρονιάς. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους το έτος τελείωνε, έκλεινε θα λέγαμε την 31η Αυγούστου και άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου. Κατανοητή η συμπερασματική φράση «από Αύγουστο χειμώνα». Θύμιζε την εγρήγορση για τη μελλοντική επαγρύπνηση, διότι το «πάτησα στον Αύγουστο και στου χιονιού την άκρη» δεν αγαπά τον εφησυχασμό, καθώς χρεώνεται με τα αναμενόμενα δεινά, που απαντούν στις κακοτοπιές « Περί της υγείας σου τον Αύγουστο ερώτα» για να εμπεδώσει το γεγονός της αφθονίας των καρπών της γης που αναίτια, όπως και άσκοπα σπατάλησες.
Επομένως η αυγουστιάτικη αφθονία των καρπών της γης, που έχουν επισφραγίσει την παραγωγή του πλέον προσοδοφόρου μήνα από τους δώδεκα αναζητά τη φραγή της, το κλειδί της θα λέγαμε. Ο λόγος στο στόμα του απλού λαού γίνεται παρακλητικός και ως ευχητήριος και συμπερασματικός μαζί εκτιμάται σαν επιτυχημένος ολότελα, όπως: «Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές το χρόνο». Το όνομα του μήνα Αύγουστος δεν είναι τυχαίο καθότι η ρωμαϊκή Σύγκλητος την τρίτη δεκαετία από τη γέννηση του Χριστού (στις 27 μ. Χ συγκεκριμένα), «βάπτισε» τον Οκταβιανό Αύγουστο, τον πρώτο αυτοκράτορα της Ρώμης. Σύμφωνα με το μηνολόγιο της Εκκλησίας ο Σεπτέμβριος μήνας δρασκελίζει τον Αύγουστο και παρουσιάζεται πρώτος στη χρονολογική σειρά. Από τον Σεπτέμβριο μήνα που κατέχει πλέον την πρωτιά αρχίζει επομένως ο νέος χρόνος. Αναγνωρίζεται έτσι ως η αρχή του Θρησκευτικού χρόνου με τους ένδεκα μήνες να ακολουθούν και να συνθέτουν το Εκκλησιαστικό έτος. Συνακόλουθα πορεύεται και ο εκπαιδευτικός χρόνος που παραμένει εναρκτήριος στη λειτουργία των Σχολείων Σεπτεμβριάτικα. Καλή σχολική χρονιά για τους μαθητευομένους σήμερα
Κατανοητό πρέπει να γίνει το γεγονός, πως οι θρησκευτικές εορτές δεν ανταποκρίνονται σε επιλογές που έγιναν κατά τύχη και ούτε προκόβουν οι άνθρωποι από δρώμενα στεγνά από πνευματική πνοή. Στις συχνές επιδόσεις τους δημόσια οι νέοι και οι μεσήλικες εκφράζονται ποικιλότροπα. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο των χριστιανών, αλλά είναι παράλληλα και η άμεση μεσίτρια που επικοινωνεί με τον Κύριο και Θεό μας και τον αγαπητό Υιό της. Για το λόγο αυτό πυκνώνουν σχεδόν όλοι τις προσευχές, κάνοντας στα φανερά το σημείο του σταυρού, με την ποίηση του Κύπριου λογοτέχνη στο νου και το στόμα:
«Η Ρωμιοσύνη είν’ φυλή/ συνόκαιρη του κόσμου./ Κανένας δεν ευρέθηκε/ για να την εξαλείψει,/κανένας, γιατί σκέπει την/ από τα ύψη ο Θεός μου./ Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί / όντας ο κόσμος λείψει». Αισιόδοξη πνοή αποπνέουν οι τελευταίοι στίχοι και γίνονται από την ύψους ευλογία που διαχέεται, ως αντίδοτο στην προσμονή, γιατί στις πρώτες στροφές επαναλαμβάνεται: «Κανένας δεν ευρέθηκε /να την εξαλείψει». Γιατί; Η απάντηση στο συμπέρασμα: «Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί/ όντας ο κόσμος λείψει».
Στη Δράμα ο εφημέριος του κεντρικού ιερού ναού του Αγίου Νικολάου, ο πολυδιαβασμένος Αρχιμανδρίτης της, διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με την ανάγνωση των βιβλίων. Δεν είναι απλά φιλαναγνώστης, καίρια εμπλουτισμένος με αναγνωστικό λεξιλόγιο. Εκπλήσσει με τα κηρύγματα του, αλλά και ως ένα βαθμό, με τα παράλληλα καθήκοντα της ιεροσύνης του. Ασφαλώς και συγκινήθηκε με το γνωστό αντιγραμμένο ποίημα από το βιβλίο που το αποστήθησε. Διαπιστευμένος όσο παραδεκτά παραμένει πιστός στα διδάγματα των Πατέρων της Εκκλησίας των θρησκευόμενων που η ψυχή και το σώματος ασπάζεται εγκάρδια τον πλούτο των τελετουργικών γραπτών τους προστιθέμενους στους θησαυρούς του Αγίου Όρους. Αποτελούν τα πατερικά κείμενα που καλύπτουν τις ψαλλόμενες ημέρες του Δεκαπενταύγουστου. Πρόκειται για τις εκδόσεις των «βιβλίων της τσέπης» με περιγραφές την ολοκληρωμένη κοίμηση της υπεραγίας δεσποίνης ημών Θεοτόκου. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο όλων των χριστιανών. Είναι παράλληλα η άμεση μεσίτρια προς τον Κύριο και Θεό μας και τον αγαπητό της Υιό.« ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ». Αγαπητό πέρα για πέρα το εκκλησίασμα και αξιοθαύμαστο που σε όλη τη διάρκεια των δυο παρακλητικών ψαλμών κανοναρχούσαν ψυθιριστά (μαζί με τη χορωδία τους κανόνες των παρακλήσεων στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στη Δράμα.