Του Δημήτρη Φλαμούρη, Ph.D. Μαθηματικού-Συγγραφέα-Coach Θετικής Ψυχολογίας
www.dimitrisflamouris.com
Είσαι σε μια σχέση που σου αρέσει. Ίσως να νιώθεις πως έχεις βρει το άνθρωπό σου. Έχεις αποφασίσει να μείνεις μαζί του.
Κι όμως…
Κι όμως κάποιες φορές σου σπάει τα νεύρα μέχρι εκεί που δεν πάει. Κάποιες φορές σε απογοητεύει και σε στεναχωρεί πολύ. Φέρεται με έναν τρόπο που δεν βγάζει κανένα νόημα και δεν μπορείς να τον καταλάβεις.
Τι μπορείς να κάνεις αυτές τις φορές;
Πώς θα καταφέρεις να ανεχτείς αυτές τις καταστάσεις και ίσως και να βοηθήσεις τον άνθρωπό σου να τις ξεπεράσει; Πώς θα βγείτε και οι δυο νικητές αντί να είστε και οι δυο ηττημένοι;
Το 3χρονο παιδί
Σκέψου ότι έχεις μόλις σφουγγαρίσει το σπίτι και η τρίχρονη κόρη σου ρίχνει το φαγητό της όλο στο πάτωμα. Σκέψου ότι κάθεσαι στην ταβέρνα με τους φίλους σου και ξαφνικά αρχίζει ο τρίχρονος γιος σου να κλαίει και να οδύρεται.
Οι περισσότεροι γονείς δε θα έβαζαν τις φωνές στα παιδιά τους για τις συμπεριφορές αυτές. Στα παιδιά αυτές οι συμπεριφορές συγχωρούνται. Ξέρεις ότι η κόρη σου δεν καταλαβαίνει ότι μόλις σφουγγάρισες. Ίσως κάτι να την ενοχλεί στο στομαχάκι της και φέρεται έτσι.
Ξέρεις ότι ο γιος σου είναι μάλλον κουρασμένος και θέλει να κοιμηθεί. Δεν το κάνει για να σου σπάσει τα νεύρα.
Είσαι γενναιόδωρος με την ερμηνεία των συμπεριφορών τους. Δεν το παίρνεις προσωπικά. Ξέρεις ότι δεν καταλαβαίνουν, ότι κάτι τους ταλαιπωρεί. Δεν είσαι εσύ ο στόχος.
Το μυστικό είναι…
Αν και είμαι σίγουρος ότι το έχεις μαντέψει, το μυστικό για να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στις δύσκολες στιγμές της σχέσης σου, είναι να μπορείς να αντιμετωπίζεις τον σύντροφό σου σαν ένα τρίχρονο παιδί. Τότε που παραφέρεται.
Γιατί εκείνες τις στιγμές υπάρχει όντως ένα τρίχρονο παιδί μέσα στην ψυχή του που υποφέρει. Ένα τρίχρονο ταλαιπωρημένο παιδί που ξεσπάει και ζητάει προσοχή. Ένα παιδί που διψάει για αγάπη. Ένα παιδί που θέλει να γίνει ακουστό. Ένα παιδί που μάλλον δεν ξέρει τι του φταίει. Το κάνεις κι εσύ…
Φέρσου όπως θα φερόσουν σε ένα παιδί. Προσπάθησε να μην παίρνεις τις συμπεριφορές αυτές προσωπικά. Γιατί συνήθως δεν έχουν να κάνουν με σένα, ακόμα και αν είσαι ο ξεκάθαρος αποδέκτης του μένους τους. Ψάξε να βρεις γιατί πονάει έτσι. Πώς πονάει το μικρό παιδί, εκεί μέσα στην καρδιά του συντρόφου μου, και φέρεται με αυτό τον τρόπο;
Μάλλον δεν έχει να κάνει με σένα
Ξαναλέω πως, κατά πάσα πιθανότητα, αυτό που συμβαίνει δεν έχει καθόλου να κάνει με σένα, αν και στην επιφάνεια μπορεί να είσαι εσύ ο στόχος.
Αν σου λέει: «Δε σε αντέχω», μπορεί να σου λέει «Δε με αντέχω»
Αν σου λέει: «Γιατί με παράτησες και πάλι μόνη», μπορεί να σου λέει: «Με έχω αφήσει πολύ μόνη».
Αν σου λέει: «Είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου», μπορεί να σου λέει: «Νιώθω ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου».
Αν σου λέει: «Σε μισώ», μπορεί να σου λέει: «Με μισώ. Αγάπησέ με».
Είναι εύκολο;
Δεν είναι εύκολο βέβαια. Καθόλου.
Δεν είναι εύκολο γιατί ο άλλος μοιάζει εξωτερικά με ενήλικα. Μοιάζει υπεύθυνο άτομο κατά τ’άλλα. Πώς γίνεται ξαφνικά να γίνεται ένα τρίχρονο παιδί;
Δεν είναι εύκολο γιατί υπάρχει ένα τρίχρονο παιδί μέσα και σε σένα το οποίο επίσης θέλει να αγαπηθεί και να ακουστεί και να γίνει αποδεκτό.
Αυτό το παιδί δυσκολεύεται πάρα πολύ να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται και είναι απόλυτα φυσιολογικό να αντιδρά και να θυμώνει. Δεν είναι απλό να ξεπεράσεις την αντίσταση που ο δικός σου ψυχισμός δημιουργεί.
Όταν βλέπεις δυο παιδιά να μαλώνουν κανένα από τα δυο δε δείχνει ενσυναίσθηση. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του ενήλικα.
Αν…
Αν καταφέρουμε να κάνουμε την υπέρβαση, και να φερθούμε ενήλικα, τότε πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα. Αν καταφέρουμε να δείξουμε στον σύντροφό μας ότι τον αγαπάμε και τον αγκαλιάζουμε όπως θα κάναμε στο τρίχρονο παιδί μας, τότε πόσο θεραπευτική θα ήταν η αγκαλιά που θα του κάναμε.
Αν δείχναμε την ίδια κατανόηση όπως στα παιδιά μας, τότε πόσο θα μπορούσαμε να τον μεταμορφώσουμε και να μεταμορφωθούμε και εμείς. Αυτή είναι η μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης στην πράξη.
Αν καταφέρναμε να δούμε πέρα από το θυμό και να αφουγκραστούμε το μικρό παιδί μέσα του που πονάει, τότε μια εντελώς καινούρια δυναμική θα ανοιγόταν μπροστά μας.
Ρεαλιστικά, επαναλαμβάνω, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Ίσως να χρειάζεται να είμαστε μια μίξη του Βούδα και του Γιάλομ για να αντιδράσουμε έτσι κάθε φορά που ο σύντροφός μας μάς εξαγριώνει. Ας το κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όμως και ας το εφαρμόσουμε μια φορά. Την πιο εύκολη. Έτσι για αρχή. Για να πάρουμε δύναμη. Για να δούμε πώς και πόσο δουλεύει. Για να νιώσουμε το συναίσθημα της ενηληκίωσης και της αγάπης.
Το έπαθλό για αυτή τη γιγάντια, ίσως, προσπάθειά μας θα είναι μια εμπειρία ζωής που δε θα έχουμε ξαναφανταστεί. Θα είναι ένας σύντροφος ζωής που θα ομορφαίνει ολόκληρη τη ζωή μας!
