Του Τίμου Παπαδόπουλου
Ήταν η περίοδος που η τυπογραφία μετά από πεντέμισι αιώνες συνεχών εξελίξεων και βελτιώσεων έμπαινε σε ένα ριζικό ανασχηματισμό. Καταργούνταν η κλασσική μέθοδος της μονοτυπίας που γράμμα γράμμα τα σιδερένια στοιχεία διαμόρφωναν τις λέξεις. Καταργούνταν ακόμα και η λινοτυπία που ήταν η τελευταία εξέλιξη, που μία γραφομηχανή έγραφε ολόκληρες αράδες και αυτή αμέσως βουτούσε σε ένα κουβά λιωμένο αλουμίνιο και σε λίγο έπεφτε μπροστά στον δακτυλογράφο-λινοτύπη ολόκληρη η πρόταση.
Η φωτοσύνθεση ήταν η επανάσταση. Ήταν η νέα τεχνολογία που αντικατέστησε την παλαιά.
Η ΑΣΕ τότε βρίσκονταν σε περίοδο προσαρμογής στις νέες συνθήκες.
Την δεκαετία του ’80 κάθε εβδομάδα βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη. Ήμουν διευθυντής στην Αθήνα των Αγροτικών Συνεταιριστικών Εκδόσεων (ΑΣΕ), Ένα εργοστάσιο 140 εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη, με τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα τυπογραφίας και βιβλιοδεσίας. Ήμασταν οι καλύτεροι στα παιδικά βιβλία, στα βιβλία συγγραφέων από την Βόρεια Ελλάδα και στα ημερολόγια. Τυπώναμε και πουλούσαμε πάνω από ένα εκατομμύριο ημερολόγια. Τα βιβλία μας κυκλοφορούσαν από την Κρήτη μέχρι την Ορεστιάδα και μέχρι την Κύπρο.
Σε κάποια από τις επισκέψεις μου στην Θεσσαλονίκη ζήτησε να με δει ο Νίκος. Μου είπε για την νέα δουλειά του με συνεταίρο έναν κοινό μας φίλο. Ο Νίκος μαζί με την Ξένια και τον συνεταίρο τους είχαν ξεκινήσει την φωτοσύνθεση και πήγαιναν και καλά. Τώρα ήθελε να πάρει δουλειές και από την ΑΣΕ. Δεν χρειάστηκε και πολύ η μεσολάβησή μου. Στο επόμενο ταξίδι μου στην Θεσσαλονίκη ο Νίκος έπαιζε τάβλι με τον γενικό διευθυντή. Τέτοιος ήταν ο Νίκος. Ζεστός πρόσχαρος και διεισδυτικός. Αμέσως έπιανε φιλίες και δημιουργούσε μια οικειότητα ακόμα και με τον πιο δύσκολο άνθρωπο.
Τώρα βρισκόμασταν πιο συχνά και είχαμε πολλά να πούμε εκτός από τις δουλειές μας. Σε ένα ταξίδι μου ζήτησε να φάμε το μεσημέρι μαζί. Ήρθε μαζί με την Ξένια στο ψαράδικο κάπου στην Κρήνη ή στην Καλαμαριά νομίζω. Σκεφτόμαστε να φύγουμε μου είπε, δεν Θέλουμε να ζήσουμε στην Θεσσαλονίκη. Θα πάμε στην Δράμα και σκέφτομαι να συνεχίσω την ίδια δουλειά. Το ίδιο σκέφτομαι και εγώ του είπα, είναι το όνειρο μου η Δράμα και είναι η ώρα για μια εφημερίδα. Μπήκαμε αμέσως στα βαθειά και η συζήτησε έτρεχε νεράκι, σαν να ήμασταν έτοιμοι από καιρό. Θυμάμαι πως του είπα να ψάξει για τον τίτλο της εφημερίδας ΘΑΡΡΟΣ που είχε δημοκρατική παράδοση και πετυχημένη ιστορία.
Δεν χρειάστηκε και πολύ ο Νίκος. Με πίστη και αυτοπεποίθηση ξεκίνησε. Δεν χρειάστηκε και κανένα πρότυπο και καμία ιστορία. Έχτισε μια εφημερίδα δικής του έμπνευσης και σε λίγο καιρό ήταν ήδη πετυχημένη όλη η προσπάθεια. Και τότε ήταν που ξεδιπλώθηκαν η ικανότητα και η μόρφωση του Νίκου. Είχε όχι μόνο γνώσεις αλλά μόρφωση και ευαισθησία. Δεν αποδείχτηκαν όμως και αρκετά τα εφόδια αυτά για την προσωπική του ζωή και έτσι η ευαισθησία του τον πρόδωσε. Έφυγε πρίν ακριβώς 10 χρόνια.
Είχα την αγωνία για το μέλλον της εφημερίδας. Ευτυχώς η Ξένια ανέλαβε και συνέχισε την έκδοση της εφημερίδας. Σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες κατάφερε να νοικοκυρέψει και να οδηγήσει την εφημερίδα στις απαιτήσεις των νέων καιρών. Σήμερα οι επαρχιακές εφημερίδες είναι μία δύσκολη και ιδιαίτερα απαιτητική δουλειά. Δεν έχει χώρο για γενικές ειδήσεις. Έχει χώρο μόνο για τοπικές ειδήσεις και ανάδειξη προβλημάτων και αξιόλογων πρωτοβουλιών από άτομα και κοινωνικούς φορείς. Και φυσικά μέσα σε πλαίσια δημοκρατικής λειτουργίας και προσανατολισμού, που ήταν πάντα η αρχική αφετηρία της εφημερίδας ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ.
Και τα ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ συνεχίζουν να εκπληρούν αυτές τις αρχές με τον καλύτερο τρόπο, εδώ και 33 χρόνια από τότε.
