Το ένα πουλάκι:
Ενώ αυτοί ποιο θέλουν;
*
Διότι χρειάζεται μια προσοχή. Όταν κατηγορείς κάποιον, όταν τον μέμφεσαι και φτάνεις στο σημείο να τον απειλείς κιόλας επειδή ζητά κάτι, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι εσύ θέλεις το αντίθετο. Μπορεί να θέλεις κάτι διαφορετικό.
*
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, καθώς διάβαζα στο διαδίκτυο για την κόντρα μεταξύ μια καθηγήτριας πανεπιστημίου, της κυρίας Μαρίας Ευθυμίου, και κάποιων φοιτητών που αυτοπροσδιορίζονται ως «αναρχικό στέκι φιλοσοφικής».
*
Οι φοιτητές αυτοί κατηγορούν την καθηγήτριά (τους) ότι «θέλει» ένα πανεπιστήμιο με το οποίο, προφανώς, οι ίδιοι διαφωνούν. Χωρίς να μας λένε όμως, στο συγκεκριμένο τουλάχιστον κείμενό τους ποιο πανεπιστήμιο θέλουν οι ίδιοι.
*
Ελάτε να δούμε όμως ποιο «θέλει» η κ. Ευθυμίου: «Ένα πανεπιστήμιο χωρίς αγώνες, χωρίς αντίσταση, χωρίς στέκια, αναρχικούς και “βρόμικους” τοίχους. Ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα λειτουργεί “εύρυθμα” ως ναός της “αντικειμενικής” γνώσης του διδάσκοντος, ως πεδίο κερδοφορίας για εργολάβους και λοιπά αφεντικά, ως πρόσφορο έδαφος για τα επωφελή για την αγορά ερευνητικά προγράμματα».
*
Και τι κάνει, με ποιον τρόπο διεκδικεί ένα τέτοιο πανεπιστήμιο; Μήπως γράφει τις ιδέες της στους τοίχους; Μήπως απέχει από τα μαθήματά της σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Μήπως προσπαθεί να φιμώσει αντίθετες απόψεις;
*
«Τριγυρίζει στους διαδρόμους της σχολής, κρατώντας χαρτόνια που γράφουν “ΑΕΙ χώροι μάθησης και εργατικότητας, ΟΧΙ ανομίας, αυθαιρεσίας και διάλυσης”, “Φτάνει πια! Σχολές ανοικτές” και άλλα αντίστοιχα.
*
Στις συνεντεύξεις που δίνει, ως πιστός παπαγάλος του συστήματος “της τάξης και της ασφάλειας”, έχει ταχθεί επανειλημμένως εναντίον τόσο των φοιτητικών και εργατικών διεκδικήσεων όσο και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου, φροντίζοντας πάντα να τονίζει την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση και ενότητα μεταξύ των Ελλήνων.
*
Σύμφωνα με την κ. Ευθυμίου “τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μεταβληθεί σε χώρους ανομίας, καταστροφών, καταλήψεων και βανδαλισμών από άτομα τα οποία βάζουν διάφορες ταμπέλες στους εαυτούς τους για να καλύψουν την αθλιότητά τους”».
Αυτά κάνει η κ. Ευθυμίου και γι’ αυτό τα… παιδιά του αναρχικού στεκιού της φιλοσοφικής δηλώνουν ότι αποτελεί τον τύπο πανεπιστημιακού που εκείνα «αγαπούνε να μισούν». Και να απειλούν ότι θα τα βρουν μπροστά τους.
*
Το άλλο πουλάκι:
Ναι, αλλά ποιο θέλουν;
*
Είπαμε ότι αυτό δεν συνάγεται από το συγκεκριμένο κείμενό τους, παρά αφήνει μόνο υπονοούμενα. Όμως όσοι περάσαμε από κάποιο πανεπιστήμιο ξέρουμε καλά πώς είναι αυτό που ονειρεύονται οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί.
*
Είναι ένα πανεπιστήμιο «ανοιχτό», που σημαίνει όποιος θέλει πάει να σπουδάσει ό,τι θέλει, χωρίς να χρειάζεται καν να δώσει εξετάσεις. Καλό θα είναι βέβαια αυτό να μην βρίσκεται στην άκρη του κόσμου αλλά κάπου κοντά στα Εξάρχεια.
*
Εννοείται ότι στο πανεπιστήμιο αυτό είναι όλα δωρεάν. Μαθήματα, βιβλία, φαγητό, τσιγάρα, μπύρες, ενοίκιο σε εστίες ή καλύτερα επιδοτούμενο σε διαμερίσματα (των Εξαρχείων), συν ένα καλό χαρτζιλίκι για τα τρέχοντα έξοδα.
*
Εννοείται επίσης πως οι μετακινήσεις, εντός και εκτός της χώρας, είναι όλες δωρεάν, με οποιοδήποτε μέσον κι αν κινείσαι, όπως και η είσοδος σε κινηματογράφους, θέατρα και συναυλίες σε κάθε μέρος του κόσμου.
*
Τα καλοκαίρια υπάρχουν αντίστοιχα θερινά πανεπιστημιακά τμήματα (πάντα δωρεάν και επιδοτούμενα με τον τρόπο που είπαμε) στη Σαμοθράκη, στην Ικαρία και σε άλλα νησιά, όπου μπορούν, όσοι επιθυμούν, να παρακολουθήσουν.
*
Στο πανεπιστήμιο αυτό δεν υπάρχουν ωράρια. Τα μαθήματα ξεκινούν «όταν μαζευτούμε» και δεν είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθείς, παρά μπορείς να πληροφορείσαι τι ειπώθηκε, στις βραδινές παρέες στα μπαράκια.
*
Εννοείται ότι δεν υπάρχουν εξετάσεις, αφού ένας ελεύθερος, δηλαδή αναρχικός φοιτητής δεν είναι υποχρεωμένος να αποδείξει κάτι σε κανέναν. Και πώς παίρνεις πτυχίο;
-Πτυχίο; Να το κάνεις τι;
*
Το πανεπιστήμιο δεν είναι για να βγάζει πτυχιούχους – πιόνια του συστήματος, αλλά για να σπουδάζεις. Γενικώς και αορίστως. Και μέχρι να βαρεθείς, κάτι που δεν το βλέπω να γίνεται, αν λειτουργεί όπως είπαμε.
*
Α, δεν μιλήσαμε για τα μαθήματα, τα οποία εννοείται ότι δεν καθορίζονται από κάποιο πρόγραμμα σπουδών (το οποίο καθορίζουν οι ανάγκες της αγοράς) αλλά από τα ενδιαφέροντα των ίδιων των φοιτητών.
*
Με λίγα λόγια χαλαρότητα, ξενοιασιά, καλοπέραση, μέσα σε ένα πλαίσιο αυτοοργάνωσης. (Θα σας αυτοοργανώσω εγώ θέλετε δεν θέλετε, όπως έλεγε κι ένας παλιός αναρχικός). Και δόξα τω Θεώ… της αναρχίας.
*
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Και το άσυλο;
*
Σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο το άσυλο ισχύει για όλους και για όλα. Εκτός από εκείνους που δεν συμφωνούν με τις αναρχικές ιδέες μας και θα μας βρουν μπροστά τους. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ευπρόσδεκτοι.
*
Μπορούν να τρώνε στις λέσχες, να κοιμούνται στις εστίες ή στα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα των Εξαρχείων, να εμπορεύονται ή να διακινούν οτιδήποτε, αρκεί να μισούν το κράτος όσο κι εμείς και να πολεμούν τους μπάτσους το ίδιο μαχητικά.
*
Όπως καταλαβαίνετε, φίλοι μου, το πανεπιστήμιο αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με εκείνο για το οποίο αγωνίζεται η κ. Μαρία Ευθυμίου και ορισμένοι άλλοι καθηγητές που σέβονται το έργο και τη θέση τους.
*
Το ερώτημα είναι ποιοι από τους δυο «δουλεύουν πραγματικά για το σύστημα», αν υποθέσουμε ότι αυτό θέλει διαλυμένα δημόσια πανεπιστήμια, ώστε εκείνοι που ενδιαφέρονται πραγματικά να σπουδάσουν να στρέφονται προς τα ιδιωτικά.
*
Το κάνουν οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, ή καθηγητές που αγωνίζονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες (και κάτω από διάφορες απειλές) για να είναι το πανεπιστήμιο χώρος μάθησης και έρευνας;
*
Εσείς τι λέτε;
