Με την ευκαιρία της αποκατάστασης της Δημοκρατίας
Το 1989 καίγονται οι φάκελοι. Διακομματικά πανηγύρια, μεθοδευμένη και ηθελημένη αμνησία. Η αριστερά και πάλι αμήχανη αρκέσθηκε στο κοκαλάκι που της δώσανε να γλείφει με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και των μαχητών της.
Δεν είδε ότι πίσω απ’ αυτή την καταστροφή των φακέλων καλλιεργείται η αδιαφορία, η αμνησία, η αποσιώπηση ευθυνών. Αναιρείται η ίδια η πεμπτουσία της ύπαρξής της με το θεατρικό σόου της καταστροφής των φακέλων.
Το κακό βέβαια, ξεκίνησε από το 1975 τότε που καταστράφηκε το αρχείο του γραφείου των εγκλημάτων πολέμου. Και ακόμη νωρίτερα όταν ο Παπάγος εκθείαζε τις αρετές της Βέρμαχτ κολακεύοντας τον Γερμανό διπλωματικό αντιπρόσωπο. Μετά ο Γεώργιος Παπανδρέου και οι κατοπινές κυβερνήσεις, αντί να απαιτήσουν αποζημιώσεις από τους Γερμανούς και Ιταλούς παραιτήθηκαν, ελπίζοντας ότι θα τις λάβουν σαν επιβράβευση καλής διαγωγής. Κουκούλωμα αντί για διαφάνεια. Όλες αυτές οι πράξεις, είναι πράξεις ανιστόρητες και ανεύθυνες.
Η ιστορία ενός λαού δεν γράφετε μόνο με ιδέες και ευχές. Γράφετε και από τα λάθη και τις παραλήψεις. Και αυτά είναι και η μοίρα του. Η συγκάληψη είναι παραχάραξη και στρουθοκαμηλισμός. Δεν είναι η εικόνα ενός λαού που θέλει να διδαχθεί από τα λάθη του.
Αυτή η πολιτική στάση της υποτέλειας, είναι το φυσικό αποτέλεσμα της καταστροφής των φακέλων. Είναι η πολιτική στάση της αμηχανίας, της αμνησίας, της αδιαφορίας, της αβεβαιότητας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης. Ακόμη είναι φανερό, ότι υποκρίπτεται και μία βαθύτερη υστερόβουλη σκέψη, να εξαφανιστούν τα στοιχεία που ενοχοποιούν. Και αυτά δεν ήταν λίγα. Ούτε και σε μία κατεύθυνση. Ήταν η εικόνα ενός λαού που σε μια περίοδο τυφλώθηκε και δεν είδε τον γκρεμό.
Καμιά σοβαρή κυβέρνηση δεν θα έκανε αυτό το έγκλημα.
Και το χειρότερο. Πού είναι οι διανοούμενοι αυτού του τόπου, οι ιστορικοί, οι μελετητές, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι καθηγητές πανεπιστημίου;
Όλοι συνένοχοι στο έγκλημα, σε μια κοινωνία που νοσεί βαθύτατα. Που αρκείται στο εφήμερο και το εύκολο.
Γιατί το δύσκολο ήταν να ανοίξει ένας διάλογος για τα χρόνια που μας πλήγωσαν. Να φωτιστούν τα λάθη και από τις δυο μεριές και να φανεί το κενό που υπήρχε. Το κενό ήταν η έλλειψη πολιτικού πολιτισμού, επικοινωνίας και διαλόγου. Κενό στην ευθύνη για το μέλλον της πατρίδας, κενό και για τους αναγκαίους συμβιβασμούς που απαιτούσαν οι καιροί. Αυτό το κενό που κάλυψαν οι ξένοι και πήραν ρόλο προστάτη. Προστάτες που ακόμη δεν λένε να φύγουνε. Αυτό και αν είναι κατοχή. Έτσι, θα καταλάβαινε και ο κάθε ανυποψίαστος τι έγινε αργότερα, τι έγινε και στις 21 Απριλίου και από ποιους.
Αυτό θα ήταν και λυτρωτικό, γιατί τότε θα υπήρχε κάθαρση και, έτσι θα έκλεινε πραγματικά ο φάκελος του εμφυλίου.
Με το φως όχι με το κουκούλωμα.
Σημείωση:
Το 2014 έκανα αίτηση και ζήτησα να μου απαντήσουν εάν υπάρχει ο φάκελος μου. Από το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, η διεύθυνση αρχείου μου απάντησε ότι ο φάκελος μου κρίθηκε διατηρητέος. Επανήλθα με νέα αίτηση και τον ζήτησα. Το 2016 μου είπαν ότι μπορώ να πάρω όσες σελίδες αποχαρακτηρίστηκαν. Πήγα στο Υπουργείο και πήρα κάτι ανούσιες υπηρεσιακές σελίδες γεμάτες διαβιβαστικά χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Για όλες τις άλλες απόρρητες σελίδες, θα περιμένω μέχρι να αποχαρακτηριστούν. Περιμένω.
