Ήταν Δεκέμβριος του 2010 όταν οι σοκαριστικές φωτογραφίες του Κωστή Χατζηδάκη, βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, αιμόφυρτου, να προσπαθεί να αποφύγει το λιντσάρισμα και τα κτυπήματα στο κεφάλι, στο κέντρο της Αθήνας, από «αγανακτισμένους» πολίτες, έκαναν το γύρο του κόσμου.
«Δεν θα μπορείτε να βγείτε απ τα σπίτια σας» είχε δηλώσει από το βήμα της βουλής πολιτικός αρχηγός και οι παραπάνω εικόνες αποδείκνυαν τι ακριβώς εννοούσε, έστω κι αν, όταν το εκστόμισε, δεν είχε συνειδητοποιήσει το βάρος των λόγων του…..
Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια περιστατικά, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά, πάντα όμως από «εξαγριωμένους», «απηυδισμένους» ή «αυθόρμητα συγκεντρωμένους» κατά πολιτικών εκφραστών της «μνημονιακής πολιτικής»
Ιανουάριος του 2019 και η χώρα γέμισε με αφίσες βουλευτών, οι οποίοι προτίθενται να ψηφίσουν στη βουλή, τη Συμφωνία των Πρεσπών, με τη φωτογραφία και τα στοιχεία τους και κυρίως με το ερώτημα, τυπωμένο με τεράστια εύληπτα γράμματα, «Εσύ θα προδώσεις τη Μακεδονία μας;». Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από παραινέσεις για την τιμωρία των «προδοτών» και για την διαπόμπευση όσων τολμούν να έχουν άλλη άποψη, από υβριστικές αναφορές και κατάφορες απειλές.
Σ΄ αυτήν τη χώρα μας πήρε δεκαετίες για να μπορέσουμε να «κουβεντιάσουμε ήρεμα κι απλά», να μπορέσουμε να διαλεχθούμε πολιτικά, χωρίς να θεωρούμε τον απέναντι προδότη, πατριδοκάπηλο ή ακόμη και υπηρέτη αλλότριων συμφερόντων, να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πατριωτισμός δεν σημαίνει την εξόντωση, ηθική και βιολογική, όποιου έχει διαφορετική άποψη από τη δική μας.
Όλη αυτή η ωρίμανση του πολιτικού διαλόγου, χάθηκε μέσα στα χρόνια της κρίσης, η οποία πολύ γρήγορα από οικονομική έγινε και πολιτική, πολιτιστική και κυρίως ηθική. Ο λαϊκισμός και ο τραμπουκισμός ποτέ δεν εξαφανίστηκαν από τα πολιτικά ήθη της χώρας μας. Έγιναν όμως πολύ γρήγορα, κατά την τελευταία δεκαετία, κυρίαρχη ιδεολογία και καθημερινή πρακτική, κυρίως με ευθύνη όσων χειρίστηκαν και χειρίζονται τις τύχες μας από θέσεις ευθύνης. Μένει στους απλούς πολίτες αυτού του τόπου να βρουν τη δύναμη για να αντιδράσουν, συνειδητοποιώντας, έστω και την ύστατη στιγμή, που οδηγεί ο απόλυτος διχασμός μιας κοινωνίας σε κρίση, μιας χώρας που βλέπει τον φανατισμό και την απειλή βίας ή ακόμη χειρότερα την ίδια τη βία να υποκαθιστούν τον δημοκρατικό διάλογο και τα επιχειρήματα.
Ο φόβος στα μάτια είναι το τέλος της κοινωνίας και ο θρίαμβος της τρομοκρατίας….
