…μην είσαι cringe!

Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου,
Δικηγόρου Δράμας

Όλοι έχουμε δικαίωμα στον έρωτα. Για τη ζωή. Για το σύντροφό μας. Για τον Πολιτικό Αρχηγό της αρεσκείας μας.
Είναι αναζωογονητικό. Ένδειξη υγείας. Δύναμη ζωής. Πηγή έμπνευσης. Ακόμη κι αν μας πληγώνει ενίοτε. Αν μας απογοητεύει. Ακόμη κι αν μας εξοργίζει.
Όταν δεν μας τυφλώνει. Όταν δεν γίνεται εμμονή. Όταν δεν καταντάει ψυχοπαθολογικό.
Γιατί τότε θολώνει την κρίση. Γίνεται αρρωστημένο. Κάνει κακό. Στον πάσχοντα. Αλλά και στο αντικείμενο του πόθου του. Γιατί δεν δέχεται κριτική. Δεν διορθώνεται.
Αλλά και σε όλους τους άλλους γύρω τους. Που αναίτια υφίστανται τις δυσμενείς συνέπειες. Της αρρωστημένης κατάστασης. Της τοξικότητας.
Ορισμένοι δηλώνουν τυχεροί. Που γεννήθηκαν στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Σε ορθόδοξη οικογένεια και ασπάστηκαν την ορθή πίστη. Που οι γονείς τους ήταν του κόμματος που πάππου προς πάππο. Κι ακολουθούν και οι ίδιοι. Γιατί έτσι ενστερνίσθηκαν την πλέον σωστή ιδεολογία. Ψηφίζουν εσαεί το κόμμα τους. Γιατί είναι το καλυτερότερο.
Γι αυτούς αποτελεί θέσφατο το «Πίστευε και μη ερεύνα». Το «ερευνάτε τας Γραφάς» δεν είναι της δικής τους θρησκείας. Δεν εμπεριέχεται στην ιδεολογία τους. Αισθάνονται πανευτυχείς.
Άλλοι ενδεχομένως το είδαν αλλιώς.
Γεννήθηκαν σε συντηρητική οικογένεια. Στήριζαν ανήλικοι ακόμη Καραμανλή. Έκριναν σωστό το 1981 να ψηφίσουν Ανδρέα. Αντιλήφθηκαν πως το ΠΑΣΟΚ έφερε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όχι όμως και την ΑΛΛΑΓΗ που ήλπιζαν. Απομακρύνθηκαν.
Ως φοιτητές υποστήριξαν αρχικά αυτόνομα σχήματα και κινήσεις. Μετά για λόγους αγωνιστικότητας και συνέπειας εντάχθηκαν στην Πανσπουδαστική/ΚΝΕ. Κρατώντας πολλές από τις απόψεις τους. Ασκώντας κριτική. Αποστασιοποιήθηκαν ακολούθως.
Μετά από χρόνια βρέθηκαν στον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Πίστεψαν πως γεννάται κάτι νέο και ελπιδοφόρο. Παρέμειναν στο χώρο και μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ.
Έκριναν πως η Ανανεωτική Αριστερά είναι η σωστή επιλογή. Πως τα κόμματα οφείλουν να έχουν εσωτερική δημοκρατία. Πως σοσιαλισμός και δημοκρατία πάνε μαζί. Πως σε μια μόνο χώρα και μικρή, όπως η δική μας, δεν μπορεί να υπάρξει. Πως μέσα από διαρκείς μεταρρυθμίσεις μπορεί το όραμα να μετουσιωθεί. Έδιναν τις μάχες. Ασκώντας κριτική.
Όταν ο χώρος «ριζοσπαστικοποιήθηκε», αποχώρησαν. Έκριναν πως σύρεται σε λαϊκίστικους δρόμους και αριστερίστικα μονοπάτια. Ίδρυσαν τη ΔΗΜΑΡ. Πίστεψαν στην «ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ». Στην Προοδευτική Κεντροαριστερά.
Γιατί η ιστορία απέδειξε πως επί ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ υπήρξε Πρόοδος. Ευημερία. Κοινωνική συνοχή. Κράτος δικαίου. Συνεργάστηκαν με το ΠΑΣΟΚ και άλλες κινήσεις. Αρχικά στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Μετά στο ΚΙΝΑΛ. Για μια σύγχρονη Κεντροαριστερά. Αποχώρησαν όταν το όραμα έσβησε. Όταν η προσπάθεια κατέληξε πάλι ΠΑΣΟΚ.
Όταν παρέστη ανάγκη, η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην τρικομματική Κυβέρνηση με ΝΔ & ΠΑΣΟΚ. Έκρινε ότι αυτό επέβαλε τότε το εθνικό συμφέρον. Δεν φοβήθηκε πως θα το πληρώσει εκλογικά. Όταν με μονομερή και αντιδημοκρατική του απόφαση του τότε Π/Θ έκλεισε την ΕΡΤ, αποχώρησε. Δεν μέτρησε το κόστος.
Στη συνέχεια εξαϋλώθηκε. Η εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ και μετά από κάποιες αποτυχημένες απόπειρες για ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ, τελικά συνεργάστηκε και εντάχθηκε στον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι Δημαρίτες δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν την εξέλιξη αυτή.
Γύρισαν σπίτι τους. Παραμένοντας ενεργοί πολίτες. Γιατί η φιλοσοφία τους επιβάλλει να είναι παρόντες. Να δίνουν μάχες ο καθένας από όποιο μετερίζι μπορεί. Για τον Άνθρωπο. Για τη ζωή. Για τη χώρα. Ασκώντας κριτική. Για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Για να γυρίσει ο τροχός. Να πάμε ένα βήμα μπροστά.
Έχω γνωρίσει στη ζωή αρκετούς. Και από τους «πίστευε και μη ερεύνα». Και από τους «ερευνάτε τας γραφάς».
Σεβαστές οι απόψεις και των μεν και των δε. Στη δημοκρατία καθένας δικαιούται να κάνει τις επιλογές του. Να πάρει τις αποφάσεις του. Να καθορίσει τη μοίρα του.
Δεν θα έπρεπε όμως να λαμβάνει υπόψη του και το γενικό καλό; Το συμφέρον της χώρας;
Να μη γίνεται οπαδός; Ταλιμπάν; Να μη γίνεται γκριντζ;
Οκ bro… κι εμείς ερωτευτήκαμε, αλλά δεν τρελαθήκαμε, τη χώρα μας δεν καίμε!!!