Της Νόρας Κωνσταντινίδου
Η Τσικνοπέμπτη είναι ημέρα χαράς, για όσους προτιμούν ψημένο τσικνιασμένο κρέας με το κρασί που το συντροφεύει. Γίνεται ξεχωριστή μέρα για όλους εμάς, καθώς δεν αρνείται τον εναγκαλισμό της, σε όσους επιλέγουν να βάλουν όρια στην όρεξή τους και να αρχίσουν τη νηστεία την εθελοντική μέχρι το Πάσχα.
Μόνιμα έχουν κατά νου το «εγκρατής κύριος εαυτού εισί». Ίσως γιατί πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν καλά τι ακριβώς σημαίνει «μέτρον άριστον». Όπως είναι γνωστό, ακαριαία υπεισέρχεται η προγονική αυτή ρήση απροσκάλεστη στη σκέψη κτυπώντας το καμπανάκι του κινδύνου.
Αλλοίμονο όμως σε όσους κωφεύουν.
Στα Δημοτικά τραγούδια στίχοι (όπως παρακάτω) έχουν μέσα τους ανυποψίαστη την απαγόρευση, ενώ υποδεικνύουν το τέλος ως έγκαιρη αναγκαία κατάληξη:
Τσίκνα να τσικνίσουμε, να δειπλοδειπνήσουμε.
Με τσικνιές, τσικουδιές θα τριπλοδειπνήσουμε.
Κι αν αύριο… θα ζούμε… Δόξα σοι.
Στην Κύπρο δε λένε Τσικνοπέμπτη αλλά Μεγάλες Σήκωσες. Τόσο μεγάλες που αν είναι εγκρατείς, θα διαθέσουν λίγη όρεξη για το ξανά σήκωμά τους. Ίσως. Μπορεί.
Καλή Τσικνοπέμπτη, και του χρόνου.