Του Παντελή Βαφειάδη, Α.Π.Θ.
Πείτε μου αλήθεια πόση οργή, πόση ένταση να αντέξει ένας άνθρωπος; Πόσο φόβο και ανασφάλεια να βιώσει μέσα στην ίδια του την χώρα; Οι μαυροφορεμένες μανάδες ίσως αντέξουν παραπάνω από εμένα, και ας έχουν πιο βαρύ φορτίο.
Εγώ όμως δεν αντέχω, και θα ξεσπάσω με αυτό το κείμενο στις επόμενες σειρές.
Κεφάλαιο 1ο
Μα καλά, αυτή η χώρα γιατί να έχει πάντα τόσα πολλά να θρηνήσει, γιατί οι χαρές της να είναι λιγότερες από τους θρήνους της. Αυτή η σκέψη πλημμυρίζει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες αφήνοντας ένα συναίσθημα κενού. Τέτοιο κενό όπως αυτό που βιώνουν οι συμφοιτητές μου όταν μπαίνουν στην αίθουσα και μια θέση είναι κενή. Μια θέση που δεν θα ξαναγεμίσει και δε μπα να το θέλει όλη η Ελλάδα. Έλα που δεν είναι μια θέση, αλλά 57, έλα που και λίγες λέω, γιατί όλα δείχνουν ότι θα αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων. Αλλά ξεφεύγω; Μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως είναι κάτι μεμονωμένο; Α μπα, μεμονωμένο ήταν και το δυστύχημα στα Τέμπη με τους μαθητές, έτσι δεν είναι; μεμονωμένο ήταν και το δυστύχημα με το πλοίο Σάμινα, μεμονωμένο το δυστύχημα με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, μήπως το μόνο μεμονωμένο τελικά περιστατικό είναι το ότι ζούμε ακόμα σε αυτή την χώρα;
Κεφάλαιο 2ο
Τριήμερο πένθος σε όλη την χώρα, αλλά ανοίγω την τηλεόραση μου, αυτοί μέσα στο κουτί δεν πενθούν. Ακούω δημοσιογράφους που σαν σύγχρονοι δήμιοι μιλούν για θυσίες. Τσιμπιέμαι, ίσως τα φαντάζομαι όλα αυτά. Δεν γίνεται να βγαίνουν και να λένε αυτά τα πράγματα. Δεν γίνεται να ακούω την ίδια κασέτα, για το τι παραλάβαμε και το τι παραδώσαμε, δεν γίνεται να βλέπω τα κροκοδείλιά τους δάκρυα. Κλείνω την τηλεόραση και θέλω να πετάξω το τηλεχειριστήριο στον Θερμαϊκό. Δεν με πείθουν απλά.
Κεφάλαιο 3ο
Τι περίεργο πέπλο έχει σκεπάσει τη χώρα ρε παιδιά, σκοτάδι και κρύο… αυτό βλέπεις, την εκκωφαντική ησυχία σπάνε οι φωνές που ακούγονται από τον παρακάτω δρόμο, όλοι διαδηλώνουν, ενίοτε όμως το σκοτάδι και την ησυχία σπάει και μια κρότου λάμψης. Περπατάω στους δρόμους της Θεσσαλονίκης για να φτάσω στην σχολή μου, την πόλη δεν την αναγνωρίζω πλέον, περνάω την Καμάρα και… με πιάνουν τα δάκρυα, μα καλά πως γίνεται αυτό, ξάφνου όλοι γύρω δακρύζουν και εγώ στην μέση αναρωτιέμαι αν είναι από συγκίνηση ή από δακρυγόνα. Δακρυγόνα ήταν, το διάβασα και στο διαδίκτυο, εξάλλου πλέον δεν ανοίγω την τηλεόραση, δεν έχει και κάτι να μου πει.
Κεφάλαιο 4ο
Η Ελλάδα πάλι σε κρίση, κοινωνική. Αυτή την κρίση την φοβάμαι περισσότερο, και έτσι όπως η σκέψη μου με αποτρέπει από το να κοιμηθώ, εύχομαι ενδόμυχα να είναι όλα ένα κακό όνειρο και σε λίγο η ώρα να ξυπνήσω, δεν ξανατσιμπιέμαι, αυτή την φορά μια τζούρα πραγματικότητας από τα γεμάτα με οργή σόσιαλ μίντια με επαναφέρει. Σε αυτή την χώρα αντί να παρακολουθούνται όλα τα τρένα σε όλη την Ελλάδα, παρακολουθείται όλη η Ελλάδα εκτός από τα τρένα. Εν τέλη τσάμπα πήγαν και τα δακρυγόνα, εξάλλου από μόνοι μας κλαίμε Αλλά ανθρώπινο λάθος ήταν, δεν φταίει το σύστημα, εξάλλου… αυτά συμβαίνουν στις τριτοκοσμικές χώρες. Τι; Όχι;
