Με την ευκαιρία της ημέρα της 21ης Απριλίου 1967, που μία ομάδα φανατικών αξιωματικών, βύθισε την Ελλάδα για 7 χρόνια στην δικτατορία.
Απόσπασμα από το υπό έκδοσινβιβλίο, «ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ».
Το 1982 στα γραφεία των εκδόσεων της ΑΣΕ (Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις) έφθασε ένα γράμμα από τις φυλακές Κορυδαλλού. Διάβασα τον αποστολέα και έμεινα άφωνος. Ο άλλοτε Διοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ (Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα- Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας) Νικόλαος Χατζηζήσης, σε άπταιστα ελληνικά και στην καθαρεύουσα, ζητούσε να του στείλουμε αντικαταβολή κάποια βιβλία των εκδόσεων μας. «Παρακαλώ όπως μοι αποστείλατε τα κάτωθι βιβλία….».
Ήταν καταδικασμένος σε 25 χρόνια κάθειρξη και φυλακισμένος μαζί με όλους τους χουντικούς πραξικοπηματίες και όλους τους αξιωματικούς της ΕΣΑ.
Του έγραψα ένα γράμμα και του το έστειλα μαζί με τα βιβλία. Του έγραφα:
«Τα βιβλία αυτά είναι δώρο από έναν πρώην κρατούμενο σου. Είναι μια προσφορά και πολύτιμη συντροφιά στις σκληρές ώρες της μοναξιάς. Χαιρετίσματα στον Σπανό. Εάν θέλει και αυτός κάποια βιβλία, θα του τα στείλω ευχαρίστως.
Τίμος Παπαδόπουλος
Υ.Γ.
Έχει ο καιρός γυρίσματα και νουν ο χρόνος φέρει».
Σε λίγες μέρες ο Χατζηζήσης μου απάντησε:
«Αγαπητέ Τίμο. Σε ευχαριστώ για τα δώρα σου και χάρηκα που σου έδωσα την ευκαιρία να με σκώψεις. Πάντως αυτά είναι για άλλους, δεν είναι για εμάς τους Βόρειους. Έδωσα τα χαιρετίσματα σου στον Τάσο. Θέλω να σε παρακαλέσω να στείλεις στον υιόν μου τα παρακάτω βιβλία, αλλά αυτήν την φορά τοις μετρητοίς….».
Έστειλα τα βιβλία στον γιο του στην διεύθυνση που μου υπέδειξε. Δεν του έστειλα όμως όπως ζήτησε τον λογαριασμό. Σταμάτησα την επικοινωνία μαζί του. Δεν ήθελα να πιστεύει ότι κινούμαι από αισθήματα αντεκδίκησης. Ήταν το πιο φυσιολογικό, αλλά εγώ δεν είχα καθόλου τέτοια. Πιο πολύ ήθελα να μιλήσω μαζί του για να μάθω πώς σκέφτονταν εκείνη την εποχή. Να μάθω εάν γνώριζε ακριβώς για τα βασανιστήρια και εάν είχαν μετανιώσει όλοι γι’ αυτά καθώς και ο Ιωαννίδης. Και κυρίως ήθελα να μάθω ποιος σχεδίαζε το κάθε βασανιστήριο. Ήταν αριστοτεχνικά σχεδιασμένος ο τρόπος για κάθε βασανιστήριο και σατανικά μελετημένος. Η ορθοστασία, η πείνα, η δίψα, οι φωνές, οι απειλές και η κορύφωση το ξύλο. Αλλά και αυτό με πολύ μεθοδικό τρόπο. Όλα ήταν το ίδιο οδυνηρά και κανένα από μόνο του δεν ήταν πιο υποφερτό από τα άλλα. Το καθένα εφαρμόζονταν με το κατάλληλο σχέδιο και το αντίστοιχο ντεκόρ. Ακόμα και η εικονική εκτέλεση, γίνονταν σε τέτοιο ψυχολογικό στάδιο, που νόμιζες πως εσύ θα ήσουν η εξαίρεση. Και ας ήξερες από ανάλογες διηγήσεις, πως είναι ένας ψυχολογικός τρόπος ανάκρισης. Το σλόγκαν που κυριαρχούσε ήταν «από το ΕΑΤ φεύγεις μόνο σαν φίλος ή σακάτης».
Δεν ήταν όμως εύκολο να ανοίξει ένας διάλογος εμπιστοσύνης, με τον διοικητή του ΕΑΤ ΕΣΑ γι’ αυτό και το σταμάτησα. Είχα μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να σημαίνει το ότι παντρεύτηκε την κόρη ενός συγχωριανού του, γνωστού κομμουνιστή. Τουλάχιστον δεν θα είχε εκείνη την τυφλή και φανατική αντικομουνιστική υστερία, που είχαν όλοι οι χουντικοί. Είχα από την πρώτη μέρα μια περίεργη αίσθηση γι’ αυτόν. Ότι είναι στρατιωτικός σε διατεταγμένη υπηρεσία στην ΕΣΑ και όχι από τυφλή ιδεολογία.
Δεν είναι όμως εύκολος ο διάλογος με κάποιον που σε ένοιωθε εχθρό. Γιατί μόνο έτσι μπορούσε να μην έχει τύψεις για όσα γίνονταν εκείνη την εποχή στο κολαστήριο της ΕΣΑ. Το πιο πιθανό είναι να θεωρεί ότι έκανε το καθήκον του προστατεύοντας την πατρίδα από τους εσωτερικούς εχθρούς. Μόνο αυτή η πίστη μπορεί και τότε σαν εξουσία και τώρα σαν φυλακισμένος να είναι το άλλοθι και η απαντοχή. Αλλιώς τρελαίνεσαι.
Μετά από 19 χρόνια στη φυλακή, ο Νικόλαος Χατζηζήσης βγήκε με σαλεμένο μυαλό. Δεν είχε τίποτε μεταλλικό απάνω του γιατί πίστευε ότι οι αμερικάνοι τον κυνηγούν και τον εντοπίζουν με ραδιοκύματα για να τον σκοτώσουν. Γι’ αυτό έβγαλε όσα δόντια είχαν σφραγίσματα, πέταξε ωρολόγια, ζώνες, κουμπιά, κλειδιά, κέρματα και ότι άλλο μεταλλικό κουβαλούσε.
Πέθανε βυθισμένος στον κόσμο του.
