O σχολιαστής της Πέμπτης

0
5409

«Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω…..»

Για την καταγωγή του ζεϊμπέκικου χορού υπάρχουν διάφορες θεωρίες, άλλες υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους εξισλαμισθέντες Ζεϊμπέκες, κατοίκους της Προύσας και του Αϊδινίου κι άλλες ότι πρόκειται για κατεξοχήν αρχαίο ελληνικό – θρακικό χορό που τον μετέφεραν και τον διέδωσαν στην Ασία οι αρχαίοι Αργείοι-Θράκες, όταν ίδρυσαν αποικία στις Τράλλεις (σημερινό Αϊδίνιο) της Μικράς Ασίας. Ο Γιάννης Τσαρούχης τέλος υποστήριζε ότι οι Ζεϊμπέκηδες ήταν Έλληνες κυρίως από την Μακεδονία και τη Θράκη, που ακολούθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στα βάθη της Ασίας. Τους ονόμαζαν Ζεϊμπέκια δηλαδή ζωέμπορους γιατί έσφαζαν ζώα και τα πουλούσαν. Στο πέρασμα των χρόνων θέλησαν να απαθανατίσουν τον ηρωισμό τους και να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους και έτσι δημιούργησαν αυτόν το χορό, το ζεϊμπέκικο, που τον χόρευαν ένας ένας με σπαθιά στα χέρια και πότε πότε και στο στόμα: βγάζοντας μουγκρητά ή αλαλαγμούς.
Απ όπου κι αν προέρχεται όμως, ο ζεϊμπέκικος χορός αποτελούσε έναν κατ εξοχήν ανδρικό χορό, που δεν είχε συγκεκριμένα βήματα, αλλά μόνο φιγούρες και που στα μέσα του προηγούμενου αιώνα συνδέθηκε με τις «περιθωριακές» κοινωνικές τάξεις και την αντίδρασή τους στην επιβολή της όποιας εξουσίας πάνω τους. Ακολούθως έγινε ο εμβληματικός χορός που εξύμνησαν ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκις, ο Λοΐζος κι άλλοι πολλοί, με το ταλέντο και την τέχνη τους, θεωρώντας τον πάντα ως ένα ελληνικό δείγμα λαϊκού πολιτισμού, άξιο να αναδειχθεί και να προβληθεί. Τα μετέπειτα χρόνια ακολούθησε κι αυτός την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και από χορός λεβεντιάς και αντρισμού έφτασε σήμερα να χορεύεται από γυναίκες και άντρες σε κάθε περίσταση και με κάθε αφορμή, δηλώνοντας τις περισσότερες φορές την «λεβεντιά» η και τον «τσαμπουκά» του χορευτή ή της χορεύτριας, ιδίως όταν συμμετέχουν χειροκροτητές κάθε είδους στην ανάδειξη του ήθους και του ύφους του πρωταγωνιστή. Τα τελευταία χρόνια η εικόνα πολιτικών, κάθε πλευράς και παράταξης, ανδρών και γυναικών, ως χορευτές ζεϊμπέκικου σε δημόσιους χώρους και εκδηλώσεις, να χορεύουν, κάποτε και με τσιγάρο στο στόμα, με πάθος, είναι κοινός τόπος που δεν προκαλεί πια την έκπληξη και δεν αποτελεί σίγουρα την είδηση. Εκείνο όμως το γεγονός που πάντα θα προκαλεί την απορία και τα ερωτηματικά είναι η πρόθυμη και ενεργής παρουσία των «γύρωθεν» χειροκροτητών και υμνητών της «λεβεντιάς» και του «τσαμπουκά», όχι μόνο ανώνυμων. Η όποια «λεβεντιά» και ποιότητα θα έπρεπε να κρίνεται από το ήθος και το ύφος της άσκησης οποιασδήποτε εξουσίας και από το χειρισμό των θεμάτων που τους ή τις έχουν ανατεθεί. Θα έπρεπε συνεπώς να κρίνεται το είναι και όχι το φαίνεσθαι… ή μήπως όχι;

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!