28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019 και αρκετές σκέψεις μού δημιουργήθηκαν με αφορμή όσα έγιναν στις παρελάσεις, ειπώθηκαν στις τηλεοράσεις και γράφτηκαν στον τύπο γι’ αυτές.
Πρώτα απ’ όλα για την αναγκαιότητά τους. «Ποια η χρησιμότητα των παρελάσεων σήμερα;». Κι από την άλλη: «Φτάνουν δυο τρεις παρελάσεις και πεντέξι σχολικές γιορτές για να τονώσουμε τον πατριωτισμό των νέων παιδιών;», αν αυτός ο στόχος είναι ένα από τα ζητούμενα;
Ομολογώ πως βρίσκω τις ερωτήσεις σοβαρές και δικαιολογημένες. Και, προφανώς, κάποιοι από αυτούς που τις θέτουν εννοούν ότι το σχολείο θα πρέπει να κάνει πιο ουσιαστικά πράγματα, ώστε να ενισχύεται η εθνική συνείδηση των νέων. Και κυρίως να γίνονται προγράμματα και δράσεις που να έχουν βάθος και διάρκεια. Με μια τέτοια άποψη κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει.
Εντούτοις, επ’ ευκαιρία της συζήτησης για τις παρελάσεις –πέραν του ότι, όπως συνηθίσαμε να λέμε, αυτές γίνονται για να τιμούμε τους αγώνες του Έθνους και τον ηρωισμό των προγόνων μας– θα ήθελα να τονίσω κάτι, που δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Οι παρελάσεις διεγείρουν το «εθνικό συναίσθημα», κάτι που είναι μεν στιγμιαίο, αλλά δρα θετικά, μαζί με άλλα, στο να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε Έλληνες.
Βλέποντας προχτές, λοιπόν, την παρέλαση των παιδιών, εν μέσω του μικρού καλοκαιριού του Αγίου Δημητρίου, αισθάνθηκα συγκίνηση και περηφάνια. Δεν οφείλονταν μόνο στο ότι παρήλαυνε με τους μαθητές και κάποιο αγαπητό μου πρόσωπο. Οφείλονταν πιο πολύ στο ότι μια ολόκληρη φουρνιά παιδιών, ιδίως των δημοτικών σχολείων, συνόδευαν με σοβαρότητα και καμάρι την ελληνική σημαία, το σύμβολο της Πατρίδας. Και πιθανότατα αισθάνονταν μια, έστω, ακαθόριστη περηφάνια, ακόμα κι εκείνοι που οι γονείς τους ήλθαν στον τόπο μας ως πρόσφυγες ή μετανάστες τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Η παρέλαση της 28ης Σεπτεμβρίου και της 25ης Μαρτίου είναι δύο σημαντικά ορόσημα στην «εθνική ζωή». Όποιος δεν βρέθηκε σε παρελάσεις Ελλήνων του εξωτερικού, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στη Νέα Ζηλανδία… ίσως δεν μπορεί να το καταλάβει και να το αισθανθεί. Κι όποιος δεν έτυχε να κάνει παρέλαση μαζί με όλους τους παρευρισκόμενους Έλληνες στην οδό Ντάμφορθ του Τορόντο ή στην 5η Λεωφόρο της Ν. Υόρκης –αφού πρώτα είχαν παρελάσει τα σχολεία και οι ελληνικοί σύλλογοι– ίσως θα συνεχίσει να έχει την άποψη πως οι παρελάσεις δεν έχουν κανένα νόημα.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εθνικό κόμπλεξ να δείχνουμε ότι είμαστε μοντέρνοι και προοδευτικοί. Κάποιος γνωστός, πριν από δύο μέρες, μου εξομολογήθηκε ότι ταξίδεψε στο εξωτερικό και εντυπωσιάστηκε από τους εορτασμούς για το Χάλογουιν. Εξέφρασε, μάλιστα, την πεποίθηση ότι σε λίγα χρόνια το Χάλογουιν θα γιορτάζεται και στην Ελλάδα. Μου ήρθε να βάλω τα γέλια. «Εμείς», του είπα, «έχουμε τις Αποκριές, που είναι πολύ πιο πλούσιες, διασκεδαστικές, προκλητικές και “καυστικές” σε σύγκριση με αυτά που κάνουν οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι». Προς Θεού, όμως, αυτά δεν τα είπα μόνο επειδή δεν είναι του γούστου μου οι άδειες κολοκύθες, οι σκελετοί και οι μακάβριες μεταμφιέσεις. Προσωπικά, μάλιστα, δεν έχω διάθεση να κοροϊδέψω ούτε τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, τα γνωστά Gay Pride. Γιατί είναι δρώμενα που ενισχύουν το συναίσθημα των συμμετεχόντων ότι ανήκουν στην ίδια ομάδα και μοιράζονται τα ίδια βιώματα. Όσοι από μας δεν ανήκουμε σε αυτές τις ομάδες είναι λογικό να μην μπορούμε να τους καταλάβουμε.
Τελειώνοντας, και μόνο για να πειράξω κάποιους που τα τελευταία χρόνια αντιδρούν στις εθνικές μας παρελάσεις από «μηχανιστικό προοδευτισμό», θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι κάποιοι τα παλιότερα χρόνια εξέφραζαν ανεπιφύλακτα θαυμασμό για τις μεγαλειώδεις στρατιωτικές παρελάσεις της Μόσχας και του Πεκίνου. Και τότε δεν τους έμπαινε στο μυαλό να καταγγείλουν τους Μεγάλους Αδελφούς για μιλιταρισμό και για μεγαλοϊδεατισμό, ή να σατιρίσουν, αυτοί οι υποστηρικτές της παγκόσμιας ειρήνης, την επίδειξη της γιγαντιαίας πολεμικής δύναμης.
Υπέρ των μαθητικών παρελάσεων λοιπόν; Ναι, χωρίς φόβο και πάθος. Και χωρίς να πιστεύουμε ότι η αλήθεια είναι μόνο ημών που τις υποστηρίζουμε. Υπέρ των παρελάσεων, έστω και μόνο γιατί είναι όμορφες, αθώες και κάποιους από μας συνεχίζουν να μας συγκινούν.
Β. Α.
